Vikan - 14.01.1960, Blaðsíða 15

Kristján og Sörin, að það, sem þeir hugðu
báðir gleymt og grafið, lét aftur á sér bæra,
um leið og þeir voru komnir heim. Það var
ekki gleymt og grafið í þorpinu, svo mikið
var víst. Hvar scm þeir fóru, voru þeir alltaf
spurðir tiins sama, — bvernig þeim hefði kom-
ið saman á miðunum. Fyrst i stað svöruðu þeir
af mestu hógværð, að þetta hefði aldrei verið
neitt, — en smám saman kom i þá kergja, og
þeir svöruðu því til, að þeim, sem spyrði,
væri nær að gæta sinna eigin málefna en vera
sí og æ að hnýsast i það, sem honum kæmi
ekki vitund við.
Fleiri skútur komu heim af miðunum, sigldu
nin á voginn og skiluðu ungum mönnum úr
þorpinu í land. Það var efnt til dansleiks 1
samkomuhúsinu. Allt liaknag var látið niður
falla, þvi að allir voru í sólskinsskapi. Þeir
Sörin og Kristján dönsuðu báðir við Þórdísi
eins ou hinar ungu stúlkurnar. Það var
skemmtilegt kvöld, eitt af þeim, sem rifjast
mundi upp fyrir manni, þegar aftur var legið
á miðum úti.
Ekki leið á löngu, áður en Brimi stefndi
aftur inn á voginn, búinn til sildveiða, og
þeir félagar héldu um borð.
Þórdis var ]jvi fegnust, að allt virtist komið
aftur í samt lag. Hún var frjálsari ferða um
þorpið á eftir.
Brimi sigldi norður á miðin. Franz gamli
skipstjóri stóð úti við glugga stjórnklefans,
digur og þunglamalegur, en Sörin stóð við
stýrið. Franz gamli var yfirleitt kátur og reff-
ur, en það sat enn i honum, hve illa hafði
gengið á íslandsmiðum. Hann átti sjálfur hlut
í útgerðinni, og afkoma hennar var ekki góð
eftir vertíðina. Og þótt hann vissi, að fisk-
teysið hafði gengið jafnt yfir alla, kenndi hann
sjálfum sér um, að aflinn var ekki meiri. Hann
varð því að láta hendur standa fram úr erm-
um á sildarvertíðinni til að jafna upp tapið
og beita allri sinni kænsku og snilti til að
hafa upp á síldartorfunum. Hann virti fyrir
sér hásetana, sem voru að ganga frá öllu taus-
le.gu frammi á þiljunum. Hvað sem öðru leið,
þá bafði liann á að skipa úrvalsáhöfn, og
flestir af tienni liöfðu verið með honum árum
saman. Og hann hét því með sjálfum sér, að
j)eir skyldu ekki þurfa að sjá eftir því í þetta
skipti. Enginn þeirra liafði gengið úr skip-
rúmi lijá honum, þótt svo illa tækist til á ver-
tiðinni; þeir brugðust honum ekki, og liann
skyldi ekki lieldur bregðast þeim.
— Ég ætla að skreppa niður og lilusta á
veðurfregnirnar, sagði hann við Sörin. —
Stýrðu norður eins og stefnir.
— Já, svaraði Sörin. Hann tók sér það nærri,
hve skipstjórinn var þegjandalegur og þungur
á brúnina, — fór nærri um, hvað það var,
sem amaði að gamla manninum. Nii var hann
farinn niður til að hlusta á verðurspána, og að
því búnu mundi hann fara að fást við berg-
máls-dýptarmælinn, og frá honum nnindi hann
svo ekki vikja, eftir að kæmi á miðin, þvi að
nú var allt undir þvi komið að finna sildar-
torfurnar.
Sildveiðin var atltaf eins og spennandi
kappleikur.
Dægrum saman var sigtt norður. Sjór var
þungur og andbyr, en tireyfillinn hamaðist án
afláts, og áfram miðaði, þótt liægt gengi. Það
Framliald á bls. 29.
leizt vel á
Þeir höfðu oft slegizt um hana