Vikan - 14.01.1960, Blaðsíða 21

láta undan, a5 hún myndi gefa bendinguna, sem
Mazetti beið eftir fyrir utan gluggann hennar,
og hann kæmi siðan hlaupandi i fang hennar. Ég
hringdi til Yvette hverja klukkustund, jafnvel í
réttarhléum, og strax og ég var búinn að vinna,
flýtti ég mér til Ponthieustrætis, þar sem ég svaf
á hve^i nóttu í öryggisskyni.
— Ef ég fer með þig héðan, verður þú að lofa
mér því, að skrifa honum ekki, láta hann aldrei
fá vitneskju um hið nýja heimilisfang þitt og
fara ekki á staði, Þar sem hann gæti hitt þig.
Ég skiidi ekki þegar i stáð hryllinginn, sem ég
las úr augum hennar. Samt svaraði hún hlýðin:
— Ég lofa því.
Ég sá, að hún var óttaslegin
— Hvar er húsnæðið?
— Nálægt húsinu mínu.
f>á róaðist hún loksins og viðurkenndi:
— Ég hélt, að þú ætlaðir að senda mig upp í
sveit.
Hún er nefnilega hrædd við sveitina. Sólarlag
á bak við tré, jafnvel í skemmtigörðunum 1 París,
nægir til að hún fái þunglyndiskast.
— Hvenær?
— Á morgun.
— Á ég að láta niður dótið mitt?
Hún á nægilega mikið til að fylla eina kistu og
tvær ferðatöskur
— Við flytjum að kvöldlagi, þegar við erum
viss um, að öllu sé óhætt.
Klukkan hálftólf, eftir dansleik, sem forseti rétt-
arins hélt, kom ég heim til hennar ásamt Albert
í bílnum mínum. Albert bar niður farangur hennar,
en ég hélt vörð á meðan Það var snjómugga. Tvær
stúlkur, sem gengu eftir strætinu, reyndu fyrst
að taka mig á löpp, en fylgdust siðan furðu lostn-
ar með flutningunum.
Mánuðum saman hef ég þráð það, að geta farið
að anda léttar. Frá því að ég keypti íbúðina við
Orléans bryggjuna, bjóst ég við að geta farið að
heimsækja Yvette hvenær sem væri, eins og ekkert
væri við það að athuga.
Það er ekki þess virði að halda þessari skýrslu
áfram, nema ég segi frá öllu. Það greip mig ein-
hver æsingur í sambandi við þetta. Ibúðin er
glæsileg, kvenleg og öllu smekklega fyrir komið.
Herbergið á Saint Michel götu var eins og á
hóruhúsi, hitt sem hún hafði í Ponthieu stræti
eins og skárri gleðikonurnar í Champs Elysee
leigja sér.
Ibúðin var hins vegar nýr helmur, og til þess að
Yvette væri ekki eins og utangátta I hinu glæsi-
lega umhverfi, fór ég í leiðangur og keypti handa
henni undirföt, náttkjóla og sloppa.
Og til þess að hún færi ekkl að flakka úti,
keypti ég líka radiógrammófón og sjónvarpstæki
— einnig fyllti ég bókahillurnar með sæmilega
djörfum bókum — henni þykir gaman að þeim —
án þess Þó að kaupa beint sóðalega reifara.
Ég sagði henni ekkert frá þvi, að ég réði þjón-
ustustúlku, Jeanine að nafni, fallega stúlku, aðlað-
andi og skemmtilega, sem mun stytta Yvette stund-
irnar.
Ég hef ekkert minnzt á þessar smærri ráða-
gerðir mínar við Viviane, en ég hef ástæðu til
að halda, að henni sé kunnugt um þær fyrir þvL
Þá þrjá daga, sem ég var að koma öllu þessu i
kring, horfði hún á mig með móðurlegri umhyggju
og samúð, eins og móðir horfir á dreng, sem er
á erfiðu skeiði.
Þriðju nóttina, sem við dvöldum S nýju íbúð-
inni, vaknaði ég og hafði á tilfinningunni, að ekki
væri allt með felldu við Yvette. Hún var sjóðheit,
og þegar hún mældi sig, um klukkan fjðgur, var
Framhald á bls. 23,