Vikan - 24.03.1960, Side 8

um. Þau spiluðu i happdrætti. ÞaS
er að segja, það var Jakob, sem
geröi það. María trúði einungis á
þá hamingju, sem menn öðlast meö
sparsemi og mikilli vinnu.
MaSurinn i blaSasöluturninum
hló i hvert einasta skipti, sem Jakob
kom meS fimmkallinn sinn. — HvaS
myndirSu nú gera Jakoh, ef þú
ynnir stóra upphæS einn góSan
veSurdag?
Jalcob svaraSi ekki. Hann tók viS
happdrættismiöanum sinum og fór.
AS spyrja hvaS maSur myndi gera,
ha — ha, hvaS sumir geta veriS
sneiddir öllu hugmyndaflugi!
Daginn, sem vinningaskráin var
birt, leiS Jakobi alltaf illa. Hann
gekk um gólf eiröarlaus, setti
ruggustólinn á flevgiferS. svo aS
veslings Maria varS sióveik. Hann
stillti sér fvrir neöan hakgluBeann.
kevrSi hnakkann aftur á hak og
rvndi unn i h'mininn. en tiaS var
eins og venintega ekkert á þvf aS
græSa. A8 lokum fór hann niSur
oa sótti vinningaskrána, og kom
aS vörmii snori aftur, en var þá
heldur niSnrlútur.
Þannig liöu árin. .Takob og Maria
roguSust meS etdiviS og koi neSan
úr kiallara. störSu geenum þak-
glnggann og SDÍluSu i hapndrætti.
Eitt áriS unnu hau fimmtíu krónur.
og í annaS skipti tiu — þaS aerSi
samtals sextiu. Maria varS himin-
glöS, en Jakoh var skapara sfnum
gramur vegna þess, aS hann lét beim
ekki i té nema smá hamingjukorn.
— Þetta er svindl og svinarí. aTlt
saman, ég er viss um, aS þeir svfki-
ast um aS snúa hjólinu nógu vel.
saaöi hann, — nú kauni ée ekki
einn einasta happdrættismiSa fram-
veais.
En sama dag og endurnviun hófsf,
stóð hann fyrir utan blaSasöluturn-
inn meS fimmkallinn sinn.
Svo skeSi þaö eitt haustiS. ÞaS
var dag einn í október. vindurinn
gnauSaSi og blööin af trjánum þvrl-
iiöiist í loft upp, eins og númer i
happdrætti liimnaríkis. Jakob haföi
einmitt fariS niSur á liorniS aS
sækja listann yfir síöasta útdrátt.
Iíann var á leiö upp tröppurnar, og
af gömlum vana, Teit liann til
beggja handa, þegar hann kom inn
fyrir, til þess aS vera viss um, aS
enainn sæi til hans.
50.000 krónur, stóS þar-. 50.000
krónur unnar á miSa númcr ...
Fæturnir urSu eins og bráöiS
smér undir honum, og hann fálm-
aSi eftir handriöinu, augun fyllt-
ust af vatni, hann las yfir aftur og
aftur, settist í stigann og las sautján
sinnum i viöbót.
— Maria, tautaSi hann og var
byrjaSur aS kjökra.
— Maria! SíSan staulaSist hann
á fætur og hélt másandi áfram upp
stigann.
— María!! Hann hrópaöi, svo aS
húsiS skalf og nötraöi. María!!!
— Já, GuÖ minn almáttugur, hvaS
er aö?! María kom fram á stiga-
skörina og horfSi áhyggjufull á
hann.
— Jakob, hef ég ekki marg sagt
þér, aS þú megir ekki hlaupa svona,
þú meS þitt vei'ka hjarta!
— Vertu ekki aS þvaöra um
hjarta, María. Jakob gekk upp og
niSur eins og smiöjubelgur og hélt
listanum fyrir framan andlitiS á
SMÁSAGA
Monsen-hjónin . í Birkigötu voru
fátæk. Nú munu menn máske fitja
upp á nefiö og segja, aS nú séu eng-
ir fátæklingar í landi voru, þeir til-
heyri aSeins fortiSinni. En þaS eru
nú samt einungis þeir, sem ekki geta
lifaö án þess aS eiga bíl og villu,
sem halda þessu fram.
Monsen-hjónin lifSu ekki af öSru,
en ellilífeyri sinum. ÞaS var björg-
unarbeltiö, sem þau rfghéldu sér i,
og þau máttu ekki veita sér neinn
munaS, þvi þá voru þau sokkin meS
þaS sama.
En þau áttu sér samt heimili uppi
á lofti i Birkigötu 10 i litlu sjávar-
þorpi. íbúSin var eitt litiS herbergi
og eldhúskytra, sem var aSeins
nægilega stór til þess, aS María gat
snúiS sér viS, án þess aS sópa mat-
ardiskunum niSur af hillunni. En
aftur á móti höfSu þau ágætt útsýni
út um þakgluggann, þaS er aS segja,
þau gátu séS bláan himininn, skýja-
flákana og eina og eina stjörnu á
stangli. j
Hvers frekar gátu gamalmenni
um áttrætt krafist? Og Jakob átti
sinn eigin ruggustól, sem ískraöi
Happdrættis-
miðinn
svo mikiS í, aS yfirgnæfSi ýlfriS i
storminum, þegar hann næddi inn
undir súSinni. Þau gátu sannarlega
veriS ánægS, og þaS voru þau einn-
ig, því aS engir sjúkdómar hrjáSu
þau, nema auSvitaS gigtin og ellin
og svo þaS, aS þau urSu aö buröast
meö spýtur og kol upp fjóra stiga
neöan úr kjallara.
En þau áttu sér undurfagran
draum, og hann var sá, aS þau ætl-
uSu aS eignast sitt eigiö hús ein-
hverntíma, lítiS hús upp í sveit, meS
gluggum, sem áttu aS snúa mót skóg-
lendi, en ekki beint upp i himininn,
sem óneitanlega minnti þau á nokk-
uö, sem þau höfSu enga löngun til.
Þar aS auki ætluSu þau aS hafa
nokkur hænsni og einn kött, svartan
meö hvítum blettum.
Börn höfSu þau aldrei eignast, og
þau voru fyrir löngu búin aS gleyma
lönguninni í þaS, sem þau gátu
aldrei eignast. Og nú snérust þau
aöeins kringum sjálf sig og töluöu
um og létu sig dreyma um húsiS,
meS gluggum, sem snéru út aS ver-
öldinni í kringum þau. Fyrir utan
þetta, voru þau ekki haldin nein-
um ósiöum, aS einum undantekn-
8
VIKAN