Vikan - 24.03.1960, Side 21

Will Roth hló, hásum, gamansnauðum hlátri.
„Það má vera, nú orðið. Kannski væri réttara
að orða það þannig, að iþu værir farinn að hafa
efni á því. En áður . . .“
Hosmer var nú farinn að jafna sig, og um leið
endurheimti hann reiði sina. „Ég kæri mig ekk-
ert um það, að hlusta á það í minni eigin skrif-
stofu, að innbrotsþjófar séu að sálgreina mig.
Lögreglan ...“
Lágvaxni, hamrammi maðurinn sem stóð upp
við vegginn, bjó sig enn til stökks. En áður en
til þess kom, hafði Will stöðvað hann.
„Nei, Mick,“ mælti hann letilega, og Mick nam
staðar eins og leikbrúða, þegar kippt er i streng.
„Hosmer gerir ekki alvöru úr því að kalla á
lögregluna," mælti Will.
„Og hvers vegna heldurðu að ég geri ekki
alvöru úr því?“
Will leit þangað, sem ungi maðurinn stóð.
„Þetta er hálfbróðir minn, árangurinn af frem-
ur misheppnuðu, seinna hjónabandi föður míns.
Hann var atvinnuhnefaleikari áður fyrr. Ég gerði
mér einu sinni vonir um, að hann gæti orðið
meistari í sínum þyngdarflokki, en þvi miður
komst ég aldrei upp á lag með að hugsa fvrir
hann, auk þess sem ég komst að raun um, að
þegar honum var farið að hitna í hamsi, heyrir
hann ekki neinar ráðleggingar, jafnvel þótt maður
standi alveg upp við kaðlana. Því var það, að
hann drap mahn í hnefaleikakeppni á Kúbu “
Hosmer fann hroll fara um sig. Hann dró við
sig svarið, svo að ekki heyrðist neinn titringur
í röddinni. „Eins og þú sagðir áðan, Will, 'þá
kærirðu þig ekki sérlega um að lenda í rafmagns-
stólnum."
Will yppti öxlum. „Er þetta þá þakklæti þitt
fyrir það, að ég skuli hafa bjargað lífi þínu?
Það vildi svo til, að mér varð gengið hér fram
hjá dyrunum og sá manninn ráðast á þig ...“
„Hálfbróður þinn?“
,,Þú ættir að reyna að sanna Það.“ Will tók að
virða fyrir sér auglýsingaspjöld, sem héngu á
veggnum. „Ferlegt," mælti hann og hristi höf-
uðið. „Raunar geri ég ekki ráð fyrir. að hægt
sé að ætlast til þess af þér, að þú kunnir greinar-
mun á góðri auglýsingateikningu og slæmri. Það
gera fæstir. Það er þessi sami skortur á smekk,
og veldur því, að fólk vill ekki kaupa málverkin
min.“
„Ég spyr þig bara svona af forvitni. Wili —
að hverju hugðist þú eiginlega leita í peninga-
skápnum?"
„Hlustaðu þá á mig,“ svaraði Will mjúkum
rómi.“ Ég skal segja Þér eins og er. Ég gerði
mér vonir um, að ég kynni að finna þar bréf,
sem ég skrifaði þér einu sinni, þar sem ég skýrði
þér frá hinni nýju uppfinningu minni — hreysti-
gjafanum, sem þú kallar nú þína eigin uppfinn-
ingu.“
„Það er langt siðan ég reif það bréf í smá-
sneda, Will, og dreifði þeim út um gluggann."
Will Roth festi á hann grá og köld augun.
„Ég efast ekki um það, Hosmer, ég efast ekki
um það. E'n ég vil engu að siður fá minn ágóða-
hlut. Fimmtiu af hundraði."
„Þú hafðir gengið með þessa undralyfjadellu
svo árum skipti, Will — eða allt frá því að þú
veiktist af mýraköldunni, sem nú er að drepa
þig. Þú hefur reynt fleiri skottulækningalyf, en
þú hefur hárin á hausnum. Og það er ekki eins
og þú hafir verið að leyna þeim, því að þú sagðir
hverjum sem var frá þeim. Þau voru einskis virði,
þessi hreystigjafi þinn ekki heldur. Hann er ekki
meiri hreystigjafi, en hveitið sjálft, sem hann er
gerður af. Það er auglýsingasnilli mín, sem hefur
gert hann að gróðavænlegri framieiðslu. en ekki
blöndunaruppfinning þín.“
„Fimmtíu af hundraði," endurtók Will Þrá-
kelknislega, og Mick færði sig skrefi nær; kreppti
hnúanna eins og honum leiddist biðin, en Will lét
fara vel um sig í stólnum og það varð ekki á
honum séð, að þolinmæði hans væri á þrotum.
Hosmer mælti af meiri dirfsku en hann vissi
efni standa til. „Fyrst er nú það, að ég skulda
þér ekki neitt. I öðru lagi, þá hef ég ekkert
grætt á þessu enn sem komið er. Allur ágóðinn
og meira að segja mestur hluti launa minna fer
í það að standa straum af stofnkostnaðinum. Ég
hef tekið há rekstrarlán, þeir vita sem er, að
þeir fá þau greidd. En þegar ég fer að græða
eitthvað, sem gróði getur kallast, þá má vel vera
að ég hugsi til þín.“
„Og það eins fyrir það, að þú skuldar mér ekki
neitt? Þarna kemur fram munurinn á mér og
þér, Hosmer. Þú ert í eðli þinu tilfinninganæmur.
Ég er hinsvegar raunsær. Hvaða mismun gerir
það hvort maður skýtur mann til bana aftan frá
eða framan frá? Hann er dauður eftir. Aftur á
móti öfunda ég þig alltaf af hugrekki þinu. Þú
getur setið þarna og látið sem ekkert sé, enda
Móðurbróðir Karenar og fjárhalds-
maður, umsvifamikill athafna-
maður í viðskiptalífinu í New York, hefur
boðið henni í ferðalag
upp úr jólunum suður í sólskinið
á St. Thomas. Hann hefur verið henni
ástúðlegur og örlátur, og hún
treystir honum fyllilega.
En nokkru áður en þau lögðu af stað,
gerði hann örlagaríka samninga
við bófa nokkra, varðandi
skjólstæðing sinn — samninga, sem
hann vildi nú sízt af öllu gert hafa, þar
eð hann finnur að hann ann
hinni ungu og saklausu stúlku meir,
en hann vill þó kannast við.
Karen grunar hins vegar ekki neitt hvað
hún á í vændum.........
Þótt þú vitir að Mick getur myrt þig á hverri
stundu."
„Það þorir þú ekki, Will. Þú hefur aldrei viljað
eiga neitt á hættu að nauðsynjalausu."
Will kinkaði kolli. Ég tefli aldrei á tvær hætt-
ur, satt er það. Ailt áhættuspil er heimskan ein-
ber. Það er hins vegar spilafýsnin. sem fær þig
til að tefla djarft, eins og til dæmis í sambandi
við eignir frænku þinnar."
„Ég hef ekki hugmynd um hvað þú ert að
fara, Will. Þú hefur ekki heldúr hugmynd um
það sjálfur."
„Það var ekki sérlega erfitt að reikna það út.
Þú freistaðir lánardrottna þinna með mjög glæsi-
legum tilboðum og snjallri auglýsingaherferð,
þegar þú varst að fá þá til að leggja fé í fram-
leiðsluna. En stofnféð, sem með þurfti, kom þó
ekki allt frá þeim. Þú varðst sjálfur að leggja
fram álitlega upphæð. Og svo einkennilega vildi
til, að það var þvi sem næst tvöföld sú fjáruppr
hæð, sem þú hlautzt að erfðum eftir föður þinn.
Með öðrum orðum — helmingurinn af fjárfram-
lagi þinu var arfahlutur þinn, en hvaðan kom
þér þá hitt? Þar var ekki nema um einn möguleika
að ræða, söluverðið fyrir eignir þær, sem þér
voru faldar til gæzlu fyrir systurdóttur þína, og
voru hennar arfur. Þú seldir þær tafarlaust fyrir
reiðufé. Eflaust mundir þú segja dómaranum, ef
til þess kæmi, að þú hefðir lagt 'þetta fé til
geymslu inn í bankahólf, þar sem Þú hefðir ekki
talið þig eiga með, að kaupa fyrir þá verðbréf,
eða að leggja þá á vöxtu — þú mundir eflaust
segja honum það, ef þú hefðir þá peninga hand-
bæra. En það hefurðu ekki.“
„Geturðu sannað það?“
„Ég hef ekki minnstu löngun til að reyna að
sanna það. Eftir að þú ert kominn í fangelsið,
ertu mér einskis virði. Þú mátt ekki misskilja
mig samt, Hosmer, ég hata þig mest allra manna,
og mun meira en þá, sem ég hef drepið. Allt, sem
þú hefur komist yfir, er frá mér stolið, en hefndin
er því aðeins nokkurs virði, að maður fái hana
greidda í peningum. Þess vegna vil ég gera þér
tilboð, fyrir illa nauðsyn. Það mundi koma okk-
ur báðum í góðar þarfir, þrátt fyrir allt.“
„Þú hefur ekki áhuga fyrir ágóða neinum til
handa öðrum en sjálfum þér, Will Roth.“
Will svaraði mjúkri röddu. „Það tekur þig ekki
nema tæpt ár að endurgreiða allan stofnkostn-
aðinn. Þá áttu sjálfur helming hlutafjárins og
getur hirt laun þín að auki, og þá mundi þér
veitast auðvelt að endurgreiða arfahlut systur-
dóttur þinnar. En það eru ekki nema sex mán-
uðir þangað til hún verður tuttugu og eins árs,
og þá verðurðu að gera grein fyrir fé hennar
fyrir skiptarétti. Og þá hefurðu það ekki hand-
bært. Þú verður því settur í fangelsi fyrir að
hafa misnotað aðstöðu þína sem fjárhaldsmaður
hennar. Farir þú hinsvegar að mínum ráðum,
færðu þann frest, sem þú þarft með.“
„Og hvað kosta þau ráð?“
„Fimmtíu þúsund dollara."
„Og þú hyggur að ég muni greiða þér þá upp-
hæð?“
„Það er ég viss um, Hosmer. Og þú mátt telja
þig sleppa bærilega, Hosmer. E'f mér yrði lengra
lífs auðið, mundi ég krefja þig um meira. En
læknarnir fullyrða að ég eigi ekki nema sex
mánuði eftir ólifað, í mesta lagi. Fimmtíu þús-
und dollarar eru ekki mikil borgun fyrir alla þá
áhættu, sem ég skapa mér, og fyrir alla þá aðstoð,
sem þú hlýtur í staðin. Þú sleppur við fangelsið
og átt svo eftir að græða milljónir dollara — á
minni uppfinningu."
„Hvernig getur þú komið því í kring?"
„Mér mun veitast það auvelt. En ég segi þér
ekki nánar frá ráðum mínum, fyrr en þú hefur
tekið tilboðinu."
„Allt í lagi.“
Will Roth fékk ákaft hóstakast. Hann varð eld-
rauður og þrútinn í framan og magur líkami hans
titraði og skalf eins og i hörðum krampaflogum.
Svo lauk kastinu eins skyndilega og það hófst.
Hann hallaði sér aftur á bak í stólnum og svit-
inn draup af enni hans.
„Wiský?" spurði Hosmer.
Will bandaði frá sér með magurri hendinni.
„Ég bragða aldrei áfengi, þegar ég á i einhverj-
um viðskiptum," svaraði hann með erfiðismunum.
„Þú átt að liggja í rúminu," mælti Mick geð-
vonzkulega. „Læknarnir sögðu það.“
„Ef mig hefði ekki borið að, mundir þú vera
á leiðinni i fangelsið, þar sem þú hefðir verið
Framhald á bls. 33.
VIKAN
21