Vikan - 28.04.1960, Page 9

var alltaf hraedd, er Gert stýrði.
Hann var fífldjarfur og tefldi á tœp-
asta vað, en taugasterkur, svo að
þau komust heilu og höldnu heim.
Eftir þetta voru þau öllum stundum
saman. Gert virtist hafa misst allan
áhuga á öðrum stúlkum og leið vel
í návist Móniku. Kvöld eitt spurði
hann hana auðmjúkur, hvort hún
vildi giftast sér.
— Gert, ég veit það ekki. Ég veit
ekki, hvort ég þori það.
— t>ú elskar mig ekki, — er það?
— Jú, ég geri það, en ég þori ekki
að treysta því, að þú verðir mér
trúr, þegar ég verð orðin þér að
vana.
— Lofaðu mér að fá tækifæri til
þess að sýna þér það, ástin mín. Ég
get ekki án þin verið.
Mónika gaf honuin tækifærið. En
það þurfti miklar fortölur frá lienn-
ar hendi til þess að fá að borga
námsgjald hans, en hún vildi ekki
byrja búskap með skuldum. Scm
maður hennar varð hann að halda
Jaunum sJnum án þessa stóra frá-
dráttar. Hið fyrsta, sem hann gerði,
var að kaupa sér litinn sportbil,
sem hann gat ekið með ofsahraða.
Oft og tíðum beið Mónika með kviða
I hjarta, þangað til að hún lieyrði,
að hann ók bflnum inn í bilskúr.
Það sló i brýnu milli þeirra, þegar
Gert krafðist þess, að hún liætti að
vinna. Það var ekkert heimili, taldi
liann, þegar þau unnu sinn vinnu-
tímann hvort. Hann vildi vita af
henni heima, þegar hann ætti frí.
Leið i huga liætti Mónika vinnu
sinni. Svo fæddust börnin þrjú. Að-
eins af að hugsa um það, kólnaði
henni allri. Sorg hennar yfir þeim
var svo ömurleg, þó að hún hefði
ekki cinu sinni fengið að halda
þeim svo lengi, að hún gæti farið
með þau heim. Hvers átti hún
að gjalda? Að íseða lítil börn til
þess að missa þau strax, — hvers
sök var það, — hennar eða Gerts?
Hún varð þunglynd af öllu þessu
andstreymi. Gert tók upp fyrra Hf-
erni sitt, og hún sá hann sjaldnar
og sjaldnar. Hún ásakaði hann
aldrei, reyndi að gleyma smáninni
og dylja vonbrigði sin.
Gert stýrði, hann var fífldjarfur og tefldi á tæpasta vað, en
taugasterkur, svo að þau komust heilu og höldnu heim. ..
Það var í samkvæmi hjá yfirlækninum í fyrra-
kvöld, að hún hafði tekið ákvörðun sína. Gert átti
vakt þetta kvöld. I.æknarnir gátu aldrei hitzt allir
i einu, en yfirlæknirinn hafði þrábeðið Móniku að
koma þrátt fyrir það. Gert gat komið og sótt hana,
þegar hann væri búinn. Það var þá, sem Harald dró
hana með sér til hliðar og talaði við hana.
—• Mónika, mér likar ekki að sjá þetta. Þú ert að-
eins svipur hjá sjón. Þvi i ósköpunum kemurðu ekki
aftur til okkar? Nilsson hættir eftir mánuð, og við
höfum ekki fengið neinn í hans stað. Komdu aftur,
Mónika, við þörfnumst þín.
— En, góði Harald, ég lofaði Gert að hætta, og
ég er vön að halda loforð mfn.
— Talaðu ekki um það. Gert hegðar sér ekki þann-
ig, að Iiann geti sett skilyrði. Aftur á móti finnst
mér, að læknasamvizka þin megi leggja orð í belg.
Þú veizt, hve erfitt er að fá duglega og samvizku-
sama lækna.
— Auðvitað mundi ég gjarnan vilja það, en ég
verð að fá samþykki Gerts fyrst.
— Kvenfólk. Hvernig getur hyggin og skynsöm
kona eins og þú hngað sér svona kjánalega? Þú
ættir sannarlega að vera á sjúkrahúsinu og lita eftir
Gert. Það væri ekki vanþörf á þvi.
Þetta snerti Móniku illa. Af þrá eftir vinnunni og
gremjunni yfir auðmýkingunni, sem Gert hafði komið
henni í, mælti hún hljóðlega: — Ég tek tilboði þínu.
Fyrst mér auðnast ekki sjálfri að verða móðir, skal
ég að minnsta kosti gera mitt til þess að hjálpa kyn-
systrum minum.
Gert hafði komið, áður en samkvæminu lauk, og
er þau fóru heim, var hann góðglaður. Hún gat ekki
sagt honum fréttirnar þá, og í kvöld hafði hann ekki
einu sinni kært sig um að segja hcnni, að hann ætlaði
út að skemmta sér.
Hún settist fram á rúmstokkinn og leit á hann, er
liann vaknaði.
— Er konan mín ergileg?
Hann brosti til hcnnar á þann hátt, sem honum
var lagið og alltaf hafði komið henni til þess að gef-
ast upp. En J þetta skipti mistókst það.
— Nei, vinur minn, ég er ekki ergileg, eins og
þú imyndar þér. Ég hef aðeins gefizt upp.
Það var ónotalegt að sjá, hvernig hahn fölnaði.
— Mónika, það hljómaði sem skrækur. — Ætlarðu
að fara frá mér?
Hún kinkaði kolli.
— Nei, æpti hann og hentist fram úr rúminu, —
það má ekki verða. Þá er ég búinn að vera. Þú ert
samvizka mín, og án hennar get ég ekki verið.
— Jæja, sagði Iiún áhugalaus, — þú þarft ekki að
Framhald á bls. 29.
VIKAN
9