Vikan - 28.04.1960, Blaðsíða 20

búðingur, sem bráðnaði í tungu manns, kex, danskt
herragarðssmjör, brezkt ávaxtamauk — og loks
kaffi, bragðbetra en Karen hafði nokkru sinni
áður drukkið.
Hvað eftir annað hafði Mick opnað fyrir út-
varpstækið, sem virtist vera dálætisgripur hans,
og síðan hafði hann lyngt aftur augunum og fett
sig allan og skekið eftir trylltustu rokklögunum,
sem um var að velja. Og hvað eftir annað hafði
Will hálfbróðir hans lokað fyrir útvarpið, kulda-
legur á svipinn, Mick hreyft lágum rómi einhvers-
konar mótmælum og síðan sett upp fýlusvip eins
og krakki.
Annars stóð Karen ekki eins mikil ógn af hon-
um, eftir að hún sá hann í dagsbirtunni. Enda
þótt hann væri bersýnilega nautsterkur, var eitt-
hvað það í svip hans, sem gaf til kynna hálfgert
ístöðuleysi. Lítið, ljóst yfirvararskeggið og Ijóst,
liðað hárið gerði hann allt að því drengjalegan.
Karen létti líka óumræðilega við það, að hann virt-
ist ekki veita henni neina athygli lengur, nema
hvað hann sat á verði við dyrnar, svo óhugsanlegt
væri að henni tækist að flýja.
Hann hélt á þykkri bók. hélt henni alveg upp að
augum sér og pírði i hana, tautaði blótsyrði fyrir
munni sér. „Stríð og friður“, tautaði hann. „Will
segir að það sé stórkostlegasta skáldsaga, sem
skrifuð hefur verið; nú héf ég ásett mér að lesa
hana fyrst spjaldanna á milli, og því næst allar
hinar skáldsögurnar, aðeins til þess að komast
að raun um hvort nokkuð sé að marka hvað hann
segir. Ég verð orðinn jafn menntaður og hann
að öllum þeim lestri loknum, það fer ekki hjá því.
Það tefur bara fyrir, að ég verð að byrja á
skrudduskrattanum aftur, æ ofan i æ. 1 hvert
skipti, sem ég hef lagt hana frá mér, er ég búinn
að gleyma öllu, sem ég las þegar ég tek til við
hana aftur. Meira að segja þótt ég lesi listann yfir
sögupersónurnar, er mér ekki nokkur leið að muna
hver er hvað. Nema það eru allt útlendingar".
Will Roth sat út við stóra gluggann, sem vissi
út að ströndinni og sjónum og málaði mynd af
brimöldunum, sem brotnuðu á skínandi hvítu kór-
alrifinu og soguðust aftur út í grænblátt, sól-
glitrandi djúp hafsins. öðru hverju stöðvaðlst pens-
illinn á léreftinu og Will sat og horfði; það urðu
ekki séð nein svipbrigði á andliti hans, kuldinn
vék ekki einu sinni úr tilliti grárra augnanna, en
þó var eins og hann sylgi í sig fegurð umhverfisins
eins og sárþyrstur maður svaladrykk.
Karen laumaðist til að virða fyrir sér málverkið,
og hana rak í rogastans þegar hún sá hvílíkri kunn-
áttu og hæfileikum það var vitni, bæði í linubygg-
ingum og — ef til vill fyrst og fremst — í lita-
meðferð. „Hvernig stendur á því að þér, sem
getið málað þannig, skuluð . . .“ Hún lauk ekki
við setninguna.
Will brosti gleðivana brosi. „Skuli vera að beita
fantabrögðum til að komast yfir lausnarfé, mér
til lífsviðurværis", botnaði hann setninguna fyrir
hana. „Jú, ég geri ráð fyrir að það stafi fyrst og
fremst af þeirri ótrúlegu fákænsku málaverka-
kaupenda, sem veldur því, að þeir geta aldrei viður-
kennt hæfileika listamanns, fyrr en hann hefur
rotnað í gröf sinni í hudrað ár, að minnsta kosti".
Karen virti fyrir sér málverkið. Reyndi að skilja
það, sem lá á bak við línurnar og litina. Og hana
furðaði á þeim kluda og Því miskunnarleysi, sem
þar birtist þegar betur var að gáð, öldungis eins
og í svip og framkomu málarans, Will Roth.
„Þú vildir kannski rétta mér penslana þarna",
mælti Will sínum mjúka suðurríkjamálhreim.
Þegar hann tók við penslunum, snertust hendur
þeirra, og Karen fann að fingur hans voru brenn-
andi heitir. Hún veitti því líka athygli, að annar-
legur roði var í vöngum hans og svitadropar stóðu
á enninu.
„Þú hefur sótthita", varð henni að orði.
Will bandaði út hendinni eins og hann vildi
vara hana við að láta Mick verða nokkurs áskynja.
En það var um seinan. Mick hafði þegar liðið upp
úr bókinni, og gleðibros ljómaði upp andlit hans.
„Já, Will fær þessi hitasóttarköst alltaf öðru
hverju", mælti hann. „Og hann veit ekki sitt rjúk-
andi ráð, meðan á þeim stendur. Fær óráð og
hefur ekki hugmynd um neitt".
Mick þagnaði við, og lét ósögð þau orð, sem
bersýnilega lágu honum á tungu — að Will gæti
ekki einu sinni valdið skammbyssunni, þegar hann
fengi köstin, og Það gæti Því hæglega komið fyrir
að viðhorf breyttist fyrr en varði.
„Þér verður ekki að von þinni í þetta skiptið",
tók Will til máls. „Hefurðu nokkurntíma vitað til
þess að ég missti ráð og rænu, þegar um mikla
peninga væri að ræða?"
Karen fór fram í eldhús og þvoði upp matar-
áhöldin. Hún var því fegnust að fá að vera eitthvað
að starfa það dreifði að minnsta kosti hugsunum.
Hún sá að bakdyrnar voru læstar. Ef henni tæk-
ist nú að opna þær — mundi henni þá auðnast
að komast svo skjótt undan, að Mick hefði ekki
við henni og kúlurnar úr skammbyssu Wills hæíðu
hana ekki?
„Ég held því enn fram", heyrði hún að Miek
sagði, „að það sé ógætni að setja ekki hlera fyrir
þennan stóra glugga. Það gæti farið svo að ein-
hver álpaðist hérna framhjá og liti inn."
„Hef ég ekki sagt þér það", mælti Will og gætti
óþolinmæði í röddinni, „að kóralklettarnir í fjör-
unni fela sumarbústaðinn sjónum manna. Og hver
ætti að fara að aka alla leið hingað, þegar vitað
er, að ekki er hér neinn nema yfir sumarmánuð-
ina? Og við hlytum að minnsta kosti að heyra í
bílnum þegar hann nálgaðist. Hvaða vit er í því,
að loka úti alla þessa fegurð, fyrst hún stendur
okkur á annað borð til boða, og ekki er nein hætta
því samfara að njóta hennar".
„Má ég opna fyrir útvarpið?" spurði Mick enn.
„Nei".
Karen gat ekki varist þeirri kynlegu hugsun,
að hérna stæði hún ogþvæi mataráhöldin, öldungis
eins og í eldhúsinu heima , Pawnee Falls, en bóf-
arnir tveir stæðu frammi í stofu, læsu sígildar
skáldsögur, máluðu og þráttuðu um fegurð ...
Hún rifjaði það upp fyrir sér, án þess þó að
finna til fáts eða fums, hversu óttaslegin hún
hefði orðið, þegar Mick lagði krumiuna að mitti
hennar, og þegar hún sá hann lúta að sér, og fann
græðgislegt augnaráð hans hvíla á sér. Hún gerði
sér það einnig ljóst, að það var hann, sem sat við
dyrnar, og lokaði henni hinni einu hugsanlegu
leið til undankomu.
Aðstæðurnar voru þvi með öllu óbreyttar frá
því, sem verið hafði kvöldið áður. Sólskinið og
fegurð og friðsæld Karibbeanhafsins villti aðeins
sýn, undir niðri var hættan söm og áður. Mick
sat með bókina, meinlaus að því er virtist; en þótt
hugsun hans væri svifasein og sljó, rann hún stöð-
ugt í sama farveg. Það mundi ekki líða á löngu
áður en hún finndi augnaráð hans hvíla á sér
aftur. Ef til vill mundi hitasóttin þá hafa náð
meira valdi á Will Roth, og ef hann gæti þá ekki
valdið skammbyssunni . . .
Hann hafði skammbyssuna við hendina þótt hann
væri að mála. Will Roth. tefldi aldrei á tvær hætt-
ur. Karen þurfti ekki annað en virða hann fyrir
sér og heyra raddhreiminn til að sannfærast um,
að hvort sem hann væri með hitasótt eða ekki,
væri hann við öllu búinn. Hún minntist þess nú,
er hún sá hann fyrst, þegar hún lá á gólfi jeppans
20
VIKAN