Vikan - 28.04.1960, Qupperneq 26

MoJar
úr menntó
i'ramhald af bls. 19.
— Já, stundum.
— Hefur þú orSið vör við, að
nemendur reyni að „svindla“, —
nota einhver hjálpargögn í prófinu?
— Eftirlit er yfirleitt mjög strangt
í prófum hérna, svo að ilálitið hug-
rekki þarf til að reyna slíkt, en
samt sem áður liefur stundum leik-
ið grunur á Jjví, að lirögð hafi verið
höfð i frammi.
— Sá fær líkle'ga nafnið sitt á
góðan stað í vítabókina, sem er
staðinn að því að svindla í prófi?
— Honum er tafarlaust vísað úr
prófi.
— Hefurðu starfað lengi hérna
hjá rektor?
— Ég var nemandi hér í skólan-
um í tíð Pálma heitins Hannesson-
ar, en tók við þessu starfi árið 1957,
rétt eftir að Kristinn Ármannsson
hóf rektorsferil sinn.
— Og er langur vinnutíminn?
— Nei, bara venjulegur skrif-
stofutimi, frá klukkan níu til fimm.
— Likar þér þetta vel?
— Já, alveg ijómandi.
— Þú varst einu sinni með ein-
hvern þátt i útvarpinu; var það
ekki?
— Jú, það var þátturinn Með ungu
fólki. — f>að var bara gaman, en
stundum dálítið erfitt vegna þess,
hve fólk er lirætt við mikrófóninn.
Menn, sem annars eru ræðnir og
skemmtilegir, virðast alveg missa
tnálið, þegar þeir standa fyrir frain-
an hljóðnema.
Við kveðjum Gúðrúnu Helgadótt-
ur og þökkum fyrir upplýsingarnar,
— göngum síðan upp einn stiga enn
og liittum fyrir nokkra unga menn,
sem eru niður sokknir í alis konar
eðlisfræðitilraunir. Okkur er sagt
að snúa okkur til inspectors scholae
með forvitni okkar, og við göngum
á lians fund i kompu eina jiarna á
loftinu, þar sem liann var við annan
mann að kikja í eitthvert okkur
framandi áhald.
— Komdu sæll. Þú ert inspector
scholae?
— Já.
— Og hvað heiturðu — með
leyfi?
— Sigurður St. Helgason.
— Er þetta ekki mikil virðingar-
staða að vera inspector scholae?
— Ja, ég veit það nú ekki. In-
spector scholae er formaður skóla-
fétagsins og svo fulltrúi nemenda
gagnvart yfirvöldum skólans, ef
eitthvað ber á rnilli.
— Og er mikið um árekstra?
— Nei, það er hverfandi litið.
, — Og er inspector scholae alltaf
í 6. bekk?
— Já, — svo að hann getur ekki
haldið stöðunni nema einn vetur.
— En ef hann fellur nú á stúd-
entsprófinu?
— Það fellur enginn á stúdents-
prófi.
— Nú, það var skrítið. En ef ein-
hver gatar nú alveg á prófinu?
— Ja, — menn hætta stundum
prófi.
— Er ekki fjörugt félagslíf hér í
skólanum?
— Hver bekkur fer í Selið tvisvar
á vetri og dvelst þar eina helgi i
senn. Þriðja bekk þarf nú reyndar
að skipta, hann er svo fjölmennur.
— Hvað hafið þið svo fyrir stafni
þarna upp frá?
— Það er sungið og spilað, farið
I fjallgöngur og ýmislegl fleira. Og
svo koma nemendur saman í íþöku
fjögur eða fimm kvöld í viku til að
tefla, spila og dansa.
— Kemur fyrir, að menn séu
drukknir á skemmtunum lijá ykkur?
— Það er mjög sjaldgæft, enda er
hegningin fyrir slíkt brot þung.
— Hvað er gert við þá?
— Þeir eru útilokaðir frá öllum
skemmtunum okkar í fjóra mánuði.
— Eru nemendur í 6. bekk yfir-
ieitt i-áðnir 1 þvi, hvað þeir ætla
að „stúdera" að prófi loknu?
' — Ég veit það ekki. Það er nokk-
uð misjafnt.
— Ert þú búinn að ákveða það?
— Nei.
STRRUB
ttöifMpmanmt
með olíu
Við snúum okkur að hinum til-
raunamanninum og spyrjum hann
að nafni.
— Ég heiti Hannes Jón Valdi-
marsson.
— Og skipar þú einhverju virð-
ingarstöðu hér innan skólans?
— Ég er nefndur inspector plate-
arum.
— Og hvað þýðir það?
— Eiginlega þýðir það umsjónar-
maður á þlötunum, þ. e. skólastétt-
unum, en aðallega er starfið fólgið
i að hringja skólabjöllunni.
Og til að sanna mál sitt gengur
Hannes að griðarstórri klukku, sem
hangir uppi í stigagangi skólans, og
hringir henni liátt og skörulega.
Við tökum þetta þannig. að viðtal-
inu sé lokið.
Við se-gjum takk fyrir og göngum
út í góða veðrið. jc
Með Straub
silkigljái og áferðarfegurð
Með Straub
mjúkar og eðlilegar bylgjur
Með Straub
fylgir túpa af hinu
viðurkennda
Strauboon - shampoo
Fiskurinn má ekki
kólna
Framhald af bls. 11.
föður sinn af dáinu. Hann hallaði sér
yfir borðið, greip föstu taki um kjöl
blaðsins og kippti því úr höndum föð-
ur síns. Áhrifin létu ekki á sér standa.
—• Hvað er þetta!!! ETrtu orðinn
sjóðvitlaus, strákur !!! Hef ég ekki
leyfi til að lesa mitt blað !!! Hver
djöfullinn gengur eiginlega á!!! —
Nú, er maturinn kominn? Jæja, þá, —
gerið svo vel. (Hann uppgötvaði nær-
veru mína). Ha, ha, ha. Maður verð-
ur svo skratti spenntur í þessari
pólitík. Ertu búinn að lesa ræðuna
hans Ólafs í blaðinu í dag? Mikið
helviti er hún góð! Hann saumar al-
deilis að þeim, — enda eiga þeir það
skilið, þessir böivaðir hottintottar.
Helvítis kommarnir sprengja þjóð-
lííið. Og Framsókn eltir þá til þess
að sleikja á þeim sitjandann.
Ég leit í kringum mig, en vogaði
ekki að segja neitt. Ég var víst sá
eini, sem hafði aðrar skoðanir. Or
því að hann rauk svona upp, þegar
Mogginn var tekinn af honum, heíði
hann getað raddbandaslitnað, ef hon-
um hefði verið mótmælt í pólitík. Ég
þorði ekki að líta upp. Ég hafði reynt
það einu sinni, og fyrir mér urðu
augu Möggu, svo barmafull af hlátri,
að ég var þess fullviss, að út úr flóði,
ef ég liti upp öðru sinni. Nú reið á
að finna hentugt umræðuefni. Veðr-
ið? Nei, það var of klúðurslegt.
Pólitík var bannmál. Hvað var eftir
af almennum umræðuefnum? Ég
hugsaði og hugsaði, eins og ég væri
að finna mér leið úr dauðs manns
klefa til frelsisins. Allt i einu skynj-
aði ég fremur en heyrði, að Jóna var
að tala við mig:
—• Hvernig líður foreldrum þínum,
Sigurður?
—- Ha? Hvað? Jú. þeim! Þeim líður
prýðilega, þakka þér fyrir. Það var
ástæðulaust að geta Þess, að þau voru
bæði dáin fyrir mörgum árum.
— Fer ekki pabbi þinn að komast
á eftirlaun? Hann hlýtur að vera
orðinn vel roskinn?
? ? ? (Hverju átti ég. nú að
svara?) — Jú, ætli það ekki.
—■ Það var agalegt fyrir hann að
missa fótinn.
— Já. (Ætli hann hafi ekki misst
eitthvað fleira nú orðið? Hann var
þó með báða fætur, þegar hann dó.)
Þögn. Af tvennu illu var skárra að
hafa þögn. Og þó. Ég var hræddur
við þögnina líka. Svo óþægilegar
sem spurningarnar gátu verið, voru
þær þó heldur betri en þetta svika-
logn.
Það var Nonni, sem hjálpaði eins
og fyrri daginn. Hann fór að tala um
sameiginlega kunningja okkar, og
það bjargaði öllu. Og innan skamms
gat ég staðhæít með fullum sanni,
að klukkan væri að verða eitt og við
Magga þyrftum að komast til vinnu
á ný.
Það var eins og að komast i nýtt
loftslag, þegar ég komst út. í bil. Auð-
vitað var reynt að láta mig iofa því
að koma bráðlega aftur, en ég bjarg-
aði mér með þvi að svara út úr, —
ég vissi ekki, hvenær ég gæti það
næst. Með því móti gerði ég hvorki
að lofa né neita. Ég naut þess að nota
átta strokka vélarorku Fordsins út
i æsar, þegar ég ók meö æðislegum
hraöa niður götuna og fyrir næsta
horn. Það stanzaði ég til þess að
siappa af. Ég hallaöi mér aftur i sæt-
inu og kveikti mér í sígarettu. Magga
dró undir sig fæturna og horfði á
mig, þar til ég blés frá mér fyrsta
reykjarstróknum og heyktist saman
i sætinu, gersamlega örmagna. Þá
sprakk hún.
— Guð, ég hélt ég ætlaði að deyja.
Þegar pabbi rauk upp! Og mamma
var að tala um foreldra þína! Guð!
Hún greip i handlegginn á mér og
engdist sundur og saman af hlátri.
Ég gat ekki að því gert, en smám
saman smitaðist ég og hló með. Fyrst
hægt, lágt. rétt svona krimti, svo
hærra og hærra, og að lokum nötraði
billinn aí hlátri okkar beggja. Ekki
veit ég, hve lengi, því að í livert sinn,
sem við ætluðum að hætta og htum
hvort á annað, byrjuðum við á nýjan
leik, eins og við hef.um aldrei hlegið
áður. Enda var þetta yfirmátahlægi-
legt, svona eftir á, þvi að þetta var
allt saman einn regin-misskilningur.
Ég var nefnilega ekki hinn rétti
Siggi. Hinn Sigginn, sem átti þennan
bil og þessa stúlku, var bara kunningi
minn, en þar sem ég vann á bíla-
verkstæði, hafði ég stundum bílinn
hans til viðgerðar og tók mér þá það
bessaleyfi að skjótast ýmislegt á hon-
um. Það var allt og sumt! -£•
— ■ j.
X
VIKAN