Vikan - 19.05.1960, Side 20

/.
lÁÍoMöLf 'H?Löt^&dge:
StUúmi
1 [V ií

— -1 _Æ) ^ v -LjvViíib.M

IIIu M
miiiíAi
ÍvSvAVS^VÝ
wv.v.vSXva
i m * ■ * ■ ■ ■ ■ ■ *■■■"■
Mér er ógerlegt að komast undan, hugsaði hún.
Ég er hrædd og kvíðin. E'n eftir að við förum
aftur inn í sumarbústaðinn, er öll flóttatilraun
útilokuð. Og þegar þeir hafa fengið lausnargjaldið
greitt á miðnætti ... og ef Mick leggur hendur á
mig, sem ég er ekki í neinum vafa um, að hann
muni gera, — nei, ég verð að freista að komast
undan, hvað sem það kostar ... >
Þegar hún hafði tekið ákvörðun sína, varð hún
rólegri. ^Sn nú varð henni líka bið'n þyngra álag
en nokkru sinni fyrr. Hana langaði mest af öllu
til að spretta á fætur og æpa. Taka síðan á rás.
Dauð'nn var þúsund sinnum betri en þessi hræði-
lega óvissa og bið ... Ef hún hefði aðeins þá
heppni með sér að drukkna á sundinu ...
Hún starði á kraftalegar hendur Micks og vöðva-
hnyklana á örmum hans, og það fór hrollur um
hana Þá tók hún það til bragðs að neyða sjálfa
sig til að stara á kuðung, sem lá í sandinum, háfa
ekki augun af honum. Henni var Ijóst, að hún
varð að bíða þangað til liðið væri á dag, biða,
eins lengi og henni væri unnt. Því skemmra sem
var til myrkursins, því betra fyrir hana og Því
meiri iíkur til að flóttatilraunin mætti takast. Þvi
skemmri tima mundi hún þurfa að liggja á sundi,
áður en hún gæti sloppið óséð í land og látið
myrkrið skýla sér /
Hana grunaði þó, að Will Roth mundi ekki
hætta á að biða svo lengi. Og hún reyndist hafa
rétt fyrir sér. Það var enn fufl klukkustund til
sólarlagsins, þögar hann lokaði bókinni og sagði:
„Það er orðið áliðið dags. Við verðum að fara
inn . ..“
,.Ég er orðinn bullsveittur í sólskininu,“ svaraði
Mick „Ég verð að skreppa sem snöggvast í sjóinn
og lauga af mér það mesta.“
„Gerðu það þá,“ varð Will Roth að orði.
,.Má ég þá ekki skreppa lika?" spurði Karen.
Hún fann hann hvessa á sig augun eitt andar-
tak. En svo kinkaði hann kolli til hálfbróður síns
og brosti. „Taktu hana með þér, Mick,“ sagði hann.
Þegar í sjóinn kom, gerði Karen sér ljóst að
hún mátti ekki eyða timanum til einskis. Fyrst
og fremst varð hún að reyna að komast eins
langt út og frekast væri unnt, áður en Will Roth
yrði litið upp frá bókinni Og sem lengst frá Mick,
án þess þó. að það vekti nokkra grunsemd með
honum. Hún stakk sér nokkrum sinnum í kaf og
synti í króka, en sífellt fjær stöndihni. Hún sneri
sér að Mick, hló glettnislega, eins og hún hyggð-
ist synda nær honum en um leið og hún var kom-
in í kaf, sneri hún við og synti sem fjærst hon-
um. unz hana þraut andrá.
. Hæ!" kallaði Mick allt í einu. „Komdu til
baka ...“
Nú eða aldrei, hugsaði hún með sér. Og hún
kinkaði kolli og kallaði til svars: „Ég ætla að
synda til Þín í kafi."
En það le'ð ekki á löngu að honum yrði Ijóst
að hún var að gabba hann. Hann kallaði, Will
Roth rois á fætur á ströndinni. Þá lagðist Mick
fram, öskraði af reiði um leið og hann tók að
synda af öllum kröftum, svo boðaföllin stóðu af
honum.
Karen heyrði á busli hans og öskri að hann
nálgaðist stöðugt. En hún þorði ekki að líta um
öxl. Hún synti til hafs, út að kóralrifinu eins og
iiún mest mátti. Það verður langt sund, hugsaði
hún, en ég verð að ná þangað, hvað sem það
' ostar. Ef Mick nær tangarhaldi á mér nú, þarf
ég áreiðanlega bkki griða að biðja.
Hún reyndi að leggja sem minnst að sér á
sundínu, án þess drægi úr hraða þess. Hagaði sér
se >. líkast þvi að hún tæki þátt í þolsundskeppni,
og gætti þess að draga andann reglulega. Henni
var horfinn allur ótti; nú háði hún þá raun, sem
hún haíði von um að geta unnið, þrekraun, sem
þó reyndi margfalt minna á hana en biðin og ó-
vissan. Þegar hún gaf sér tóm til að líta um öxl,
si hún sér til mikillar undrunar, að bilið á milli
þeirra hafði styzt. E'nda Þótt Mick synti fyrst og
fremst af kröftum, og allar likur væru því til að
hann gæfist upp von bráðar, virtist hann hafa
meira bol en hún hafði getað gert sér í hugar-
lund. Hann buslaði svo að gusurnar stóðu í allar
áttir, en engu að síður dró hann stöðugt á hana.
Hún hafði haldið, að hún gæti ekki synt hrað-
ara, en nú kom það íljós, að óttinn og skelfing-
in jók henni þrek. Hún var ekki í nokkrum vafa
um að Mick myndi læsa sterkum fingrunum að
kverk henni, ef hann næði tökum, kyrkja hana
í ofsareiði. þar eð hann þurfti ekki að hafa neinn
ótta af Will er hann var úr skotfæri við hann.
Karen stakk sér í kaf í öivæntingu sinni og
sveigði nokkuð af leið til að villa um fyrir Mick.
Þegar hún kom úr kafi, heyrði hún, að hanr
rak enn upp öskur af reiði og herti sundið. Hún
tók á öllu því, sem hún átti til, innan skamms
fann hún sáran sting undir síðunni, og vissi þá,
að henni mundi ekki endast þrek miklu lengur.
Hún stakk sér enn í kaf. Stingurinn varð æ sárari,
en hún reyndi að láta það ekki á sig fá. Þegar
hún kom loks úr kafi, sá hún að Mick hafði alls
ekki dregið á hana, bilið á milli þeirra hafði
lenr^st að mun, og lengdist óðum, þvi að hann
hafði snúið við og synti nú i átt til strandar. „Há-
karlarnir éta Þig,“ heyrði hún hann öskra. „Og
ef það verður ekki, þá bið ég þess að taka á móti
þér, þegar þú kemur í land."
Hún synti samt e;m sem hún mátta, Því að hún
vildi ekki láta hann sjá nein þreytumerki á sér;
það hefði getað orðið til þess að hann sneri við.
Það var ekki fyrr en að hann var langt undan,
að hún áræddi að hægja á sér um hríð. Loks lét
hún sig fljóta á bakinu. Og um leið fann hún til
meiri þreytu en hún hafði nokkru sinni áður
kennt. Hún fann ekki lengur til stingsins, hún
hafði ekkert að óttast, hvorki Will, skammbyss-
una né Mick.
Allt i einu varð hún þess vör að hana tók að
syfja í ylvolgum sjónum, svo að hún sneri sér
aftur á bringuna og lagðist fram, synti hægum
tökum og öllu frekar til að halda sér vakandi en
komast lengra undan. Það var ekki fyrir að synja,
að einhver hefðist við í sumarbústöðunum, sem
hún sá i landi, raunar ólíklegt, því að Will Roth
hafði sagt, að enginn byggi hér í grennd, og Það
var maður, sem athugaði sinn gang. Og Þó svo
væri, þá voru lítil líkindi til að hún næði þangað,
enn var hún ekki komin úr augsýn þeirra bræðra
á ströndinni.
Hún leit til baka. Gerði sér í hugarlund hvað
hún myndi sjá; Mick, sem stæði óttasleginn en
þrákelknislegur frammi fyrir hálfbróður sínum,
sem mældi hann augum með ískaldri fyrirlitn-
ingu. Það lá við sjálft að hún vorkenndi
Hún tróð enn marvaðann og leit um öxl. Mick
hljóp um í flæðarmálinu og gætti þess að vera
alltaf á móts við hana. Hann kallaði og benti. En
það var þó ekki hann, sefn fyrst og fremst vakti
athygli hennar.
Aftur á móti varð henni starsýnt þangað, sem
Will Roth stóð. Þriðji nnaðurinn hafði bæzt í
hópinn, og þessi þriðji maður lá flatur og hreyf-
ingarlaus í sandinum við fætur Will Roth, sem
beindi skammbyssu sinni að gagnauga hans. Þenn-
an mann þekkti Karen samstundis, mundi hafa
þekkt hann hvar sem var og hvernig svo sem
harrn væri á sig kominn.
Þetta var Douglas. Hann lá þarna í sandinum,
meðvitundarlaus og ef til vill hættulega særður.
Og nú lagði hún óafvitandi eyrun við köllum
Micks. „Komdu!" hrópaði hann. „Komdu tafar-
laust, eða vinur þinn verður drepinn . . .“
Vitanlega ætti ég að nota tækifærið til að kom-
ast undan og ná í hjálp, hugsaði hún, en þá drepa
þeir Douglas á meðan og hverfa svo báðir á brott
;'ður en unnt verður að hafa hendur i hári þeirra.
Ég bjarga honum raunar ekki frekar, þótt ég
hlýði kallinu, því að þá drepa þeir okkur bæði,
en ég get ekki látið Douglas einan. Ef þeir drepa
hann, verður mér lífið einskis virði, svo að það
er jafngott, að við förum þá bæði. . . Hver veit
lika, nema við getum þá átt nokkra stund saman
áður . . .
Hún lagðist fram og synti hægt upp að strönd-
inni; hún var svo dösuð, að hún gat ekki beitt
sér, en þætti þess þó, að stefna ekki þangað, sem
Mick var fyrir, enda þótt stytzt væri þangað, held
ur synti hún í stefnu á staðinn, þar sem Will Roth
stóð. Hún varð að taka á því síðasta, sem hún
átti til, og þegar hún reis upp í flæðarmálinu,
reikaði hún í spori eins og drukkin væri. Henni
var ekki sjálfri ljóst hvernig hún komst þangað,
sem Douglas lá, mundi það næst eftir sér, að hún
kraup við hlið honum. Hann dró Þungt andann,
en virtist hvorki vera slasaður né særður, nema
hvað stór kúla var á höfði hans eftir þungt högg.
Hún heyrði hvæsið i Miek, þegar hann kom að á
harðahlaupum. Hún hvessti brún augun á Will
og leit ekki undan köldu tilliti grárra augna hans.
Hann hélt skammbyssunni í skotstillingu, og nú
titraði hendi hans ekki hið minnsta. Þau áttu bæði
allt undir miskunn hans.
Undir miskunn Will Róths, mannsins, sem ekki
vissi hvað miskunn var. Það var eins og öfugmæli.
Þetta kvöld tók Hosmer ekki þátt í kokkteil-
drykkju gestanna niðri í skenkistofunni. Hann sat
upp í íbúð sinni, þar sem öll húsgögn og annar
búnaður var með hinum mesta glæsibrag og sam-
kvæmt nýjustu tízku. Hosmer sat við opið útvarps-
tæki og hlustaði á stöðina á eynni, í von um að
Will Roth sendi honum einhverja orðsendingu,
varðandi gang málanna.
Rödd kynnisins var skýr og lét ákaflega þægi-
lega í eyrum. Einhver hafði sagt, að þulur þessi
hefði starfað um skeið við útvárpsstöð í Chicago
og notið mikils álits, en horfið aftur heim i eyna
af sjálfsdáðum til að annast þularstarf við hina
nýbyggðu útvarpsstöð eyjarskeggja. Hann talaði
eðlilega og áreynslulaust, með nokkrum fram-
andhreim sem gerði röddina enn áheyrilegri. Það
leyndi sér ekki, að hann var stoltur af að tala
þannig; þetta er okkar málfar, virtist hann segja,
ein af erfðum okkar, sem við teljum okkur mikils
virði og látum ekki, hvað sem í boði væri.
Hosmer lokaði augunum, og beið tilkynningar-
innar, sem hann þóttist mega vera viss um að
kæmi fyrr eða síðar. Þulurinn kynnti nýjar hljóm-
plötur, sagði fréttir 'þess á milli; meðal annars
af eldsvoða á einni af eyjunum i grennd. Þetta
var hinn sögulegasti eldsvoði, fyrir skort á nægum
vatnsþrýstingi hafði brunaliðinu á eynni ekki tek-
ist að koma í veg fyrir að nýbyggt og glæsilegt
hús eyðilagðist gersamlega í eldinum. En ekki nóg
með það, heldur hafði viljað þannig til, að einn
af þeim háttsettu í utanrikismálaráðuneytinu hafði
verið nærstaddur, og var hann góðkunningi þess,
er husið átti. Fyrir áhrif hans hafði brunaliðs-
stjóranum verið vikið úr starfi, en hann hafði
gengt því í full tuttugu og fimm ár samfleytt.
Virtist allt benda til að þetta mundi verða hita-
mál á eyjunum . . .
1 sömu svifum kom tilkynningin. Skýr og sak-
leysisleg í senn. Will sendir Smith kveðju sína,
og kveðst munu heimsækja hann klukkan eitt.
Nú leikum við lagið „Endurminning" fyrir herra
Smith.
Það var knúið dyra. Smith lokaði útvarpstæk-
20
VIKAN