Vikan - 19.05.1960, Qupperneq 24

— Afsakið. Ég er víst að villast — þetta er
herbergi númer 404.
— Allt i lagi, komdu inn. Það koma ekki of
margir i heimsókn hingað — en komdu ekki
nálægt, þú gætir smitast.
— Smitast?
— Já, ég ligg í hlaupabólu.
— Það er annað rúm þarna — eru fleiri
hlaupabólusjúkiingar hérna?
— Já, það er hann Cleve Norton — hann er
þarna inni á baðherberginu núna.
— Hvernig náungi er það?
— Hann er ágætur — fyrri maður konunnar
minnar.
— Nú, já, og ykkur kemur vel saman?
—• Já, alveg ágætlega.
— Af hverju komið þið ykkur ekki á spítalann
heldur?
-— Ja — þetta er nú víst enginn fyrirmyndar
spítali hérna. Það er sagt, að margir fari þar
inn, en fáir komi út aftur.
— Hvað varstu að gera hingað á þetta fjalla-
hótel?
— Ég og konan mín ætluðuin að fara á skíði.
Hún er alveg forfallin skíðamanneskja.
— Hafið þið verið hérna áður?
— Ja, ekki ég. Hún kom víst hingáð i brúð-
kaupsferð með Cieve.
\ — Til hvers hefurðu þessa vetlinga á hönd-
unum?
— Þetta eru andklóruvetlingar. Þeir eru til
þess að maður klóri sér síður. Cleve er dálitið
erfiður með þetta. Hann vill aillaf taka af sér
vettlingana og klóra sér — enda batnar honum
ábyggilega miklu seinna en mér.
Skoðarðu síjörnurnar í þessum kíki þarna?
— Nei, en konan mín er á skíðum með hótel-
st'jóranum.
— Og þú vilt svona fylgjast með þeim?
— Já, þeir eru stórhættulegir, þessir frönsku
froskar. Farðu inn á baðherbergið og heilsaðu
upp á fyrirrennara minn.
Siit Htáf toéi ítiett ''
— Cleve Norton?
— Ja, hvern fjandann vilt þú?
—Þú ert veikur af hlaupabólu?
— Ja, veikur. Ég er með einliver smáútbrot,
og jiess vegna er manni haldið hér i fangelsi
eins og stórglæpamanni.
— Hvernig náungi er þessi Humpy?
— Hann er vægast sagt hundleiðinlegur, og
getur tekið upp á ótrúlegustu hlutum. T. d. þegar
frúin var að fara á skiði með Victor, þá lá
Humpy út í glugga og æpti út, svo allir hótel-
gestirnir heyrðu: „Maja, Maja, ég vil að þú sért
með mér i nótt.“
— Já, Maja — hún var einu sinni gift þér.
Hefurðu hugsað þér að reyna að krækja í hana
aflur?
— Maður veit aldrei hvað gerist, ef ég þarf
að vera hérna öllu lengur.
— Er það læknir, sem stundar ykkur hérna?
— Nei, ekki aldeilis. Það er gamall kerl-
ingard. . . sem kallar sig hjúkrunarkonu. Hún
er að gera mig alveg sturlaðan — og ekki nokkur
leið að losna við liana — mér kæmi ekki á
óvart, þótt eitthvað kæmi fyrir hana hérna.
— Geturðu ekki sloppið héðan?
— Nei, heldurðu að hótelstjórinn hafi ekki
sett öll okkar föt í sóttheinsun? Svo að nú höf-
um við ekkert annað en það sem við stöndum í
— náttfötin.
— Ert þú giftur?
— Nei, hættu nú góði — ég læt ]iig ekki ...
uss, þarna kemur kerlingarnornin.
— Hvað sé ég — allir gluggar upp á gátt og
strákarnir að striplast. Svona upp í með ykur.
— Þú ert liklega kerlingarnornin, sem Cleve
var að tala um?
— Já, ætli það ekki. Þetta eru mestu óþekktar-
angar — sérstaklega hann Cleve. Hann er ósköp
erfiður — hann heimtar viskíið sitt og sígar-
„. . . maður verður að passa upþ á dollarana.“
etturnar allan liðlangan daginn. En hér fær
liann ekkert nema meðalið sitt.
— En neitar liann þá ekki að taka inn meðalið?
— Neita er orð, sem við notum ekki hér.
— Hver réði þig hingað?
— Það var nú hóteleigandinn, Victor.
— Og þú færð náttúrlega borgað fyrir þetta?
— Ja, ég ætla nú ekkert að taka fyrir þetta.
Ég er orðin svo gömul, að þeir vildu mig ekki
lengur í Englandi og þá var ég bara send hingað
til Frakklands . . . svona, upp í með ykkur,
Nannie ætlar að sækja nammi handa ykkur,
nammi-kakó.
— Jæja, blessaðir strákar og góðan bata.
—Vertu blessaður.
— Eruð þér frú Miller?
— Já.
— Ég leit við hjá manninum yðar. Þetta eru
meiri vandræðin með hann — finnst yður ekki
leiðinlegt að hafa manninn veikan i bólinu?
— O, nei, nei.
— Þér getið náttúrlega alveg skemmt yður
fyrir það?
— Já, ég held það nú. Hann er nú enginn
sérstakur skíðagarpur.
— Hann sagði mér að þér væruð núna á
skíðum — einar með hótclstjóranum?
— Eirf með Victor? Æi, Huinpy er stundum
svo mikill kjáni.
— Hvernig kunnið þér við Victor?
— Ágætlega — hann er mjög vingjarnlegur.
— Maðurinn yðar virðist vera hræddur um
yður fyrir honum — er einhver ástæða til
þess ?
— Nei, það er alveg ástæðulaust. Karlmenn
láta alltaf svona.
— Ertu ekki hrædd um að smitast af þeim
þarna uppi?
— Jú, enda er ég eins lítið hjá þeirn og ég get.
— Góðan daginn, þér eruð hótelstjórinn?
— Já, góðan daginn.
— Hvernig gengur hóteireksturinn?
—Vel, meðan nóg er af Ameríkönum — mað-
ur verður að passa upp á dollarana.
— Kunnið þér ekki illa við að hafa þessa bólu-
sjúklinga á hótelinu?
— Mon dieu — það má alls ekki fréttast.
Ég er að reyna að losna við þá. Það er bara með
Maju ...
— Já, þið eruð mikið saman?
— Já, hún er yndisleg kona.
— Þér eruð kannski hrifinn af henni?
— Ég svara ekki svóna spurningum — og allra
sizt bláókunnugum mönnum.
— Já, þið eigið bágt með ykkur, þessir Frans-
menn.
— Ætli það sé nú ekki frekar þær sem eiga
bágt með sig, þegar þær eru með okkur . . .
— Byrjum, gerið þið svo vel! Hvern fjandann
ert þú að gera hér inni á leiksviðinu. Viltu koma
þér í burtu!
Athugasemdin kom frá Flosa G. Ólafssyni,
leikstjóra. Ég hafði lent á leiksviðinu í Fram
sóknarhúsinu, þar sem Verið var að sýna gaman-
leikinn „Ástir í sóttkví“ eftir Kay Bannerman
og 'Harold Brooke, sem „Nýtt leikhús" hefur nú
sýnt í rúmar þrjár vikur við ágætar undirtektir
áhorfenda. Með hlutverkin i leikritinu fara þau:
Jón Kjartanson, Baldur 'Hólmgeirsson, Elín
Ingvarsdóttir, Nína Sveinsdóttir og Jakob Möller.
24
VIK A N