Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 20

nm útslitnum, aflóga könum, sem biSu eins
og hún, vonuðu eins og hún, og urðu fyrir
vonbrigðum eins og hún. Hún var fús til að
taka að sér hvaða vinnu sem var, ]jað var
bara enga vinnu að fá.
Hvernig þau komust af þennan vetur var
þeim ráðgáta sjálfum. Þeim var sárnauðugt
að hvérfa úr lithi íbúoinni sinni. Einhvers
staðar varð maður þó að vera og þau sátu í
svo ódýrri leigu sem húgsazt gat.
Morguninn eftir afmælisdaginn hennar fór
Iiann að heiman um dagmál. Hann hafði veitt
því athygli, að því fyrr sem hann mætti, því
meiri líkur voru fyrir þvi að fá eitthvað að
gera. Þá sá hann þyrpingu af morgunskörfum
og götusópurum og frélti að smáárekstur hefði
oröið milli mjólkurbíls og fólksbifreiðar. Eng-
inn hafði meiðst, en menn stóðu enn og skegg-
ræddu um þessa fínu frú, sem stóð úti i svað-
inu og var fokvond út i allt.
PáJI þurfti að ganga yfir götuna, og úti á
henni miðri sá hann nú glampa á eitthvað
hvitt. Hann beygði sig ósjáifrátt og tók þetta
upp. Það var ein af þessum óekta perlufest-
um, sem Phyllis seldi hér áður í tuttugu og
fimm centa búðinni. Hann stakk henni í vasa
sinn. Vitaskuld var það ekki svona festi, sem
hann hafði lofað Phyllis, þegar hann „yrði
ríkur“, en eins konar gjöf gat hún orðið, allt
fyrir það.
í dag heppnaðist honum að fá vinnu i fulla
átta tima. Hann gekk heim á leið með ósvikna
átta dollara i vasanum. Phyllis lýsti því yfir,
að hún væri hamingjusamasta lconan i lieim-
inum, — það hafði hún reyndar sagt þúsund
sinnum áður. En Jiann þreyttist aldrei á að
heyra það, og þegar hún sagði það núna,
minntist liann festarinnar, stakk hendinni í
vasá sinn og rétti Jienni óhreinar perlurnar
með djúpri hneigingu.
— Ekta perlur Jianda ósvikinni drottningu!
Hún rak upp óp af gleði: — Eru þær ekki
yndislegar! Þær líta nákvæmlega eins út og
ekta perlur!
Já, og svo hafa þær þann kost, að seljast
ekki nema á tuttugu og fimm cent.
Þú liefur þó ekki farið að eyða tuttugu
og fimm centum til þess að líau])a perlur fyrir?
Hann hló og sagði henni hvernig á þéssum
perlum stæði. Þau hjálpuðust að þvi að bvo
og hreinsa festina og Páll Iiengdi hana svo um
hvítan og grannan hálsinn á PhyJIis.
Phyliis var alls ekki Iiraustleg í útliti. Hún
borðaði of lítið. Ilún lézt alls ekki geta iroðið
meiru í sig, en það var af ]jví að hún liélt að
Páll fengi ekki nóg, liann sem varð að vinna
fyrir alla fjöJskylduna! Páll, sem vildi ekki að
konan lians þrælaði sér út fyrir aðra!
Þetta kvöld hafði liún tilbúinn ágætis mat,
gerðan úr „Pork and beans“, baunum og fleski,
auðvitað flesklaust, en hvað gerði það? Og
m
m
it
'3®
(M
Út á götunni miöri sá
hann glampa á, eitthvaö
hvítt. Ilann beygöi sig
ósjálfrátt og tók þetta
'íipp.
þegar hún hafði tekið við dollaraseðlunum og
ætlaði að fara að stinga þeim niður Jijá sér,
datt henni allt í einu eitthvað í hug, Jiún greip
einn þeirra og var þotin út úr dyrunum eins
og stormliviða.
Þegar liún kom aftur, sagði hún liálf afsak-
.‘■ndi:
Ég hef verið óskaplega eyðslusöm, Páll,
en ég gat ekki neitað mér um það. Viltu geta
livað ég keypti?'Nýjan og ósvikinn þeytirjóma
og tvö stór epli! Nú fáum við okkur brúnuð
epli með rjóma!
Þetta varð nú meira kvöhlið. Og þvílík epli!
Páll tuldraði með fullan gúlinn:
— Einn góðan veðurdag kaupum við okkur
sjálf kú, og þá höfum við þeyttan rjóma
morgna, kvöld og miðjan dag!
- Ekki vafi á því, sagði Pyllis og sleikti
skeiðina.
— Þú ert ægilega fin með þessar glerperlur!
ságði Páll.
— Glerperlur! Ég held bara að þú sért! Að
kalla mínar ósviknu perur glerperlur! Hún
tók af sér festina og taldi þær. Fimmtíu og
sjö. — Segðu mér, PáU, hvernig skyldi standa
á þvi, að ekta perlur eru svona óskaplega dýr-
ar, Jjegar ekki er hægt að greina agnarmiúnsta
mun á þeim og eftirlíkingunum?
Páll liafði Jcsið bækur, mikið af bókum, og
áðtir en hann eignaðist eigið lieimili og Phyllis
til að una sér við, var liann vanur að fara i
hókasafnið á kvöldin. f)g nú sagði hann henni
langa og skemmtilega sögu um perhtsala og
perluveiöara. Phyllis hlustaði frá sér nuntin.
Svei mér ef ég gæti ekki hugsað mér að
vera perluveiðari. Hugsa sér eftirvæntinguna,
hvert sinn sem maður kemur upp úr sjónum
og opnar sldjaernar. Að finna stundum stór-
_.eflís periu. ■
Framhald í nœsta blaöi.
SMÁSAGA
T/’Iukkan á slaginu niu gekk Lisa inn um
‘^Slyrnar. Þrjár stúlkur, sem liöfðu augsýni-
lega verið í hrólcasamræðum við skrifborð
Ingu Holts, þutu skelfdar á fætur, gutu aug-
unum til klukkunnar og fór hver á sinn stað.
Þær tók hlífarnar af ritvélum sínum og virt-
ust andvarpa.
Lisa gekk gegnum stóra skrifstofuna og lok-
aði ánægð á eftir sér. Frá skrifborði sínu las
hún bólestafina Lisa Linka í spegilskrift á
sandblásinni rúðunni. Hún leit oft á þessa
stafi og henni var ávallt fróun í því.
Hún lieyrði stúlknaraddir utan frá skrif-
stofunni. Kjánarnir. Héldu þær, að ekki heyrð-
ist til þeirra? Hún heyrði umgang og leit á
klukkuna. Sjö mínútur yfir níu. Þetta var
Jutla. sem kom of seint .....- að vanda. Lisa
yppti öxlum. Jutta um það, ef hún viidi fram-
ar öllu vaka Jangt fram á nætur og hella kaffi
í unnustn sinn, sem var að lesa læknisfræði
undir fyrsta hluta próf, sem átti að vera eftir
einn mánuð. Það mundu Jíða mörg ár, áSSur
unnusti Juttu yrði læknir, og jafnvel eftir að
hann fengi læknisréttindi, mundu líða nokkur
ár, áður en hann byrjaði að græða nokkra pen-
inga að ráði. Og allan þennan tíma mundi
Jutta sitja þarna á skrifstofunni og skrifa bréf
eftir segulbandi. Lisa vissi, að Jutta ætti helzt
að sitja handan við glerdyrnar og opna bréf
húsbóndans. Jutta hafði unnið hjá fyrirtæk-
inu Höeg og syni tveimur árum lengur en
Lisa, og hún var að minnsta kosti jafndugleg
og Lisa. En hún var ástfangin. Hún hafði trú-
lofazt iingum stúdent, og upp frá þvi hafði
Jutta unnið á skrifstofunni til þess að hafa
ofan af fyrir sér og auk ]>ess til þess að veita
Jörgen svolitla fjárhagsaðstoð, en liann barðist
í sífellu fyrir því að afla sér peninga fyrir
námskostnaði. Jutta yrði að vinna þarna í
mörg ár, en hún mundi aldrei hækka í tign,
þar eð áliugamál hennar snerust um annað en
skrifstofuvinnu. Hún mundi ef til vill fá árlega
launahækkun, en liún var ekki svo mikil að
nokkru tali tæki að nefna. Og allt var þetta
cinungis vegna þess að hún var ástfangin.
Þnnnig var þe.ssu einnig farið um Jonnu,
sem hafði verið e'nkaritari húsbóndans á
undan Lisu. Jonna var dugmikil, og hún hefði
vafalaust getað náð miklum frama. En hún
hafði orðið nfskaplega ástfangin af bilavið-
gerðarmanni, og nú várð hún að sjá fyrir
Jieimili, tveggja herbergja íhúð, þvo bleyjur
og elda ofnn i þnu.
En að þær skuli nenna þessu, tautaði
Lisa stundarhált og þrýsti á hnapp. Andar-
taki siðar kom Inga Holt inn til þcss að ná
í póstinn, sem átti að fara með til deilda fyrir-