Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 34

en ekki bara þunnt lag ofan á brauðsneið eins oy sumir halda. Ostaneyzlan eykst
stöðugt bæði í hversdagsmat og veizlumat. Engar fæðutegundir hafa jafnmikið
næringargildi og mjólk og ostur eða bæta eins vel slit, orkutap og þreytu líkamans.
Ostur er þessvegna sú fæða sem menn skyldu sízt án vera.
Ut, út ... í sumaxið
í sumarfríið - J
1 helgarferðirj
•r hentUffast að hafa álugS í túbum:
Kryddafld
Sykuraíld
Mayoneae
Jarðaberjamauk
Ávaxtahlaup, rautt, gult oe sramt
Fást í flestum matvöru og heildverelunum.
Heildsölubirgðir:
Skipkalt Vr
SKIPHOLTI 1 • REYKJAVtK
Símbi2-3737.
Gömul skuld
Framhald af bls. 9.
Ég missti matarlystina, varð sljó og af mér
gengin, svaf illa á nóttunni, og þegar ég loksins
blundaði, dreymdi mig Merítu. Ég hafði ekki séð
hana, en þó fannst mér ég þekkja hana. 1 hug-
anum hafði ég skapað mér greinilega mynd af
henni. Hún var björt yfirlitum, grönn og falleg,
bláeyg og brosið yndislegt. Hún var allt sem ég
var ekki. Ég er nefnilega brúneyg og dökk yfir-
litum, hlédræg og’hálf feimin. t samanburði við
hugmynd þá er ég hafði gert mér af Merítu, varð
ég harla léttvæg fundin.
Nú skildi ég allt saman. Og með hverjum degi
sem leið, fylltist ég æ meiri örvilnan.
Loksins stóðst ég ekki mátið lengur. Ég gat
ekki lifað svona framvegis. Það gerði mig fár-
veika.
—• Troels, sagði ég eitt kvöldið eftir snæðing.
— Ég verð að tala við þig. Ég er komin að þeirri
niðurstööu, að það sé bezt að þú verðir frjáls
og laus.
— Bezt að ég verði frjáls? át hann undrandi
upp eftir mér. Hann sat og starði á mig. — Hvað
áttu við?
— Að vlð verðum að skilja, svaraði ég og
barðist við að halda niðri í mér grátinum. —
Þetta getur ekki haldlð áfram að ganga svona til.
Hann þagði andartak og starði á mig eins og
steingervingur.
— Svo þú — ert þá orðin ástfangin af öðrum,
sagði hann loksins.
— Ég? Ertu orðinn brjálaður?
— En hvers vegna í ósköpunum viltu þá að
við skiljum? Okkur sem líður svo vel, Anna. Ég
hélt að þú værri hamingjusöm lika.
f> — En Meríta, sagði ég og það var hættulegur
tjskjálfti í rómnum.
j — Merita? Hún sem er farin aftur til Ame-
ríku. Hún er að giftast bandariskum manni, og þau
ætla vist að setjast að i Kaliforníu. Hef ég ekki
minnzt á Það við Þig?
Nei, það hafði hann ekki minnzt á með einu
orði.
— Ég vildi ekkert um hana tala, hélt hann
áfram. — En ég sé nú að þú munir hafa mis-
skilið ólukku bréfið. Það var þannig úr garði gert
að það gaf allt aðra hugmynd um okkar málefni
en raun var á. Við vorum að vísu góðir vinir.
Við höfðum verið saman í svo mörg ár, að eigin-
lega höfðum við ekki ástæðu til annars en gera
ráð fyrir, að viO mundum giftast einhvern tima.
En kvöldið sem hún minnist í bréfi sínu, sleit
hún öllu saman. Hún sagðist ekki vilja bindast
mér fyrir alvöru, fyrr en hún væri búin að kynn-
ast lífinu dálítið meir. Hún hafði aldrei verið
með öðrum karlmönnum, og þess vegna sagðist
hún ekki vita hvort henni þætti eiginlega vænt
um mig. Hvort hún elskaði mig nóg til þess að
fara að kvænast mér. Þetta kom svo flatt upp
á mig að ég andmælti því hatrammlega, en hún
var ósveigjanleg.
Ég kannast fúslega við að ég tók þetta anzi
nærri mér. Mér fannst ég allt í einu vera orðinn
svo einmana og vissi ekki upp á hverju ég ætti
að taka. Þá kynntist ég þér og varð ástfanginn
af þér. Það varst Þú sem kenndir mér hvað sönn
ást er ...
Þetta var orðið langt eintal, og mér datt ekki
i hug að segja stakt orð fyrr en hann hafði
talað út.
— En gjafirnar, Troals? Ég varð að vita vissu
mlna.
— Gjafirnar?
— Já, ilmvatnlð og eyrnalokkarnir.
— Ilmvatnið keypti ég vegna þess, að ég gat
akkl vitað þig svona raunamædda, en vildi ekki
ónáða þig með þvi að spyrja um ástæðuna. Ég
bjóst við, að þú mundir koma til mín með það,
sem lægi þér á hjarta, þegar þér fyndist tími tlí
þess kominn. Mig langaði aðeins til að gleðja þlg,
sýna þér, að mér þætti vænt um þig. Eyrnalokk-
arnir voru brúðkaupsgjöf mín til þín. En þú
mundir ekki einu sinni eftir deginum ...
Ég fann helta og hressandi öldu fara um mig,
fagnaðaröldu sem var svo voldug, að hún relf
meö sér síðustu leifarnar af óhug og afbrýðiseml.
Troels elskaði mig, elskaði mig eins heitt og ég
hann. Merita kom ekki málinu við.
Hann kom tll mín og horfði beint í augu mór.
— Við ættum að reyna að eignast barn, Anna,
sagði hann. Þá fengir þú um eitthvað annaö að
hugsa, eltthvaö sem vert er að fórna sér fyrir.
Ég er búinn að fá iaunahækkun, svo við getum
veitt okkur það. jr
u
VIKAN