Vikan - 20.10.1960, Síða 21

Skömmu eítir að þau, Wheeler og
Gabriella, kveðja
Ninu Booth ástmey Howards Fletcher,
finnst hún myrt
í íbnð sinni. Wheeler fær því meira en nóg
að starfa,
og þegar hann hefnr yfirheyrt þá Flelcher
og Johnny Torch, bregður hann sér í
heimsókn til Salters nokkurs,
sem er einskonar
eftirlitsmaður með Flelcher, á launum hjá
spilavítaeigendnnum.
Lavers lögreglustjóri hristi höfuðið óholinmóð-
ur. „Ég sagði yður að við værum komnir í tíma-
þrot í þessu máli, Wheeler. Hafið þér ekki einu
sinni lesið greinina, sem birtist í Tribune í
morgun ?“
„Eg lit aldrei í dagblöðin. Hef nefnilega fengið
einskonar ofnæmi fyrir náunga nokkrum, sem
þeir kalla Krustev og utanrikisráðuneytið virðist
alltaf eiga í einhverjum brösum við.“
„Þér ættuð nú samt að lesa þessa grein,“ mælti
Lavers lögreglustjóri og rétti mér blaðið.
Ég leit á blaðið. Á forsíðu birtist frétt Um morð-
ið á Nínu Booth og bar stórletraða fyrirsögrt,
sem ekki var heldur að undra. Þegar sagt hafði
verið frá þvi í aðaldráttum, tók fréttaritarinri
að bollaleggja ýmislegt um hugsanlegt samband
milli þess atburðar og morðsins á Lindu Scott,
en tók að þeim bollaleggingum loknum lögregíu-
stjóra borgarinnar svo óþyrmilega til bæna með
dylgjum, fyrirspurnum og hinum óþægilegustu
athugasemdum, að ekki stóð að endingu steinn
yfir steini hvað snerti mannorð hans og embættis-
rekstur.
Þar að auki var þessi samsetningur svo liðlega
gerður, að hvergi var, að því er séð varð, hægt
að hengja hattinn sinn á neitt, eða krefja höf-
undinn ábyrgðar orða sinna fyrir rétti, enda þótt
hverjum og einum, sem greinina las, hlyti að
vera meiningin deginum ljósari — að Lavers lög-
reglustjóri hefði ærið óhreint mél I pokahorninu
í sambandi við þetta mál. Það var svo sem ekki
um að villast að Rex Schafer hafði ráðið þeirri
stefnu. sem Þarna var upp tekin.
„Jæja þá." urraði lögreglustjóri. „Finnst yður
enn svo mikils um það vert að við eyðum tveim
sólarhringum í ekki neitt?"
„Þetta breytir ekki áliti minu í neinu."
„Wheeler," mælti hann þreytulega. „Ég verð
að viðurkenna. að yður getur dottið ýmislegt
snjallt i hug. Þess á milli fáið þér aftur á móti
hinar fáránlegustu hugdettur og það er oftast.
Nú er emmitt sá gállinn á yður, og það þegar
okkor ríður mest á að byggia allar okkar að-
gerðir á beinhörðum staðreyndum Fyrir bragðið
erum við bókstaflega ekki neinu nær, hvað hvor-
ugt morðið snertir, og það eins þótt það sé deg-
inum Hósara, ef maður hefur einhvern snefil af
heilhrigðri skynsemi, að Fletcher er við bæði
morðin riðinn og það meira en lítið. Ef ég léti
það hiá líða að taka hann tafarlaust fastan, held
ég að ég ætti tvímælalaust skilið þá meðferð,
sem ég fæ i Þessum blaðsnepli."
Ég var að Því kominn að hreyfa frekari mót-
mælum. en þóttist siá að það mundi einungis
verða til að gera illt verra eins og allt var í
pottinn búið. og hætti við. Svipurinn á andliti
Lavers iögreglustjóra bar þvi ljóst vitni að hann
hefði tekið ófrávíkjanlega ákvörðun. Lét mér því
nægja að kveikja mér í öðrum vindlingi.
Lavers leit undrandi á mig. Hann hafði bersýni-
lega gert ráð fyrir allt öðru; að ég risi til and-
mæla og léti hart mæta hörðu. Hann var því
algerlega óviðbúinn að ég léti undan síga orr-
ustulaust og virtist ekki vita hvernig hann ætti
að bregðast við þessari hernaðaraðferð; hélt
sennilega að þetta væri aðeins kænskubragð hjá
mér, að ég lét ásökunum hans ósvarað. Hið sanna
var einfaldlega það, að ég átti ekkert svar við
þeim. Að minnsta kosti ekki á stundinni.
„Þeir ættu að geta komið með hann hvað úr
þess," mælti hann hranalega. „Ég gerði öllum
blöðunum aðvart; þau senda hingað bæði frétta-
menn og ljósmyndara."
„Gáfu þeir hjá Tribune yður leyfi til að gera
öðrum aðvart?" spurði ég meinleysislega. „Vildi
Schafer ekki sitja einn að krásinni, þar sem hann
hefur óneitanlega mest til matar unnið?"
„Hypjið yður út héðan,“ öskraði Lavers lög-
reglustjóri. „Hypjið yður út úr skrifstofu minni.
Farið til fjandans, beinustu leiö og tafarlaust ...
heyrið þér það?“
„Og þér kærið yður þá vitanlega ekert um að
ég komi aftur?"
„Ekki hingað .. . Komið aldrei framar fyrir
mín augu, Wheeler, heyrið þér það. Það er engin
ástæða til þess fyrir mig að þola yður slíkar að-
dróttanir. Þér getið farið í götulögregluna, ef
Þeir þar vilja þá taka við yður — sem ég efast
stórlega um, enda lái ég þeim það ekki. En þér
komið ekki inn i mína skrifstofu framar. Skiljið
þér það ..."
„Það verður víst varla misskilið," svaraði ég
ósköp rólega og reis á fætur. Gerði mig líklegan
til að ganga út.
„Og í þetta skiptið, Wheeler, þá er það alvara,"
mælti Lavers lögreglustjóri og var nú sýnu ró-
legri. „Ef þér gerist svo djarfur að láta sjá yður
hér í skrifstofu minni eftir þetta, skal ég, að mér
heilum og lífandi, láta varpa yður á dyr ...“
„Vi ðskplum vona að ekki korpi til þess,“ svar-
aði ég og }ét sem ekkert væri.
Þegar ég kom fram í ytri skrifstofuna, sá ég
að það var orðið ærið gestkvæmt þar hjá Anna-
bellu. Þar biðu tíu til fimmtán blaðamenn og
ljósmyndarar, þeirra á meðal Schafer, sem hafði
tekið sér sæti á skrifborðinu hennar, dinglaði bíf-
unum og rabbaði við hana, glaðklakkalegur mjög.
Það leyndi sér svo sem ekki, að hann þóttist kunna
tök á kvenfólkinu. Hann glotti til mín, þegar ég
kom fram. „Það lítur út fyrir að þið hafið allt
í einu tekið rögg á ykkur," varð honum að orði.
„Þú ættir ekki að vera að eyða ævinni í Það
lengur að dunda hjá Tribune," sagði ég. „Þú ert
áreiðanlega fæddur í lögreglustjóraembætti. Aftur
á móti er ekki loku fyrir það skotið, að ég hafi
einhverja hæfileika til blaðamannsku."
„Þú gætir orðið góður dálkaritstjóri," svaraði
hann. „Þú ættir til dæmis að skrifa fastan dálk
um ljóðagerð. Ég er viss um, að þar yrðir þú í
essinu þínu.“
„Og þó lögreglustjóraembættið hérna sé skipað
eins og stendur, ætti það ekki að tefja lengi
frama þinn,“ mælti ég enn. „Ég skil ekki í að
það sé mikið örðugra viðfangs að brenna einn
lögreglustjóra en húsvörðinn þarna í Chicagó."
Schafer hleypti I brýrnar eitt andartak. „Já,
þarna minntir þú mig á dálitið, sem ég mun eiga
ógert — að athuga fortið þína og semja síðan
smápistil um þig til birtingar í blaðinu," mælti
hann gáskalaust. „Hvernig litist Þér á það?“
Það var í sömu svifum að Polnik birtist í dyr-
unum með Howard Fletcher fangaðan. Hinir
fréttamennirnir og blaðaljósmyndararnir þyrptust
að þeim, og Schafer reyndi að olnboga sig i gegn-
um þröngina. Það hefði verið synd að segja að
hinum fyrrvarandi spilavitiseiganda I Las Vegas
væri veitt tilhlýðileg athygli.
. „Þú verður að koma mér til aðstoðar, Wheeler,"
kallaði Polnik í öngum sínum, þegar hópurinn
króaði þá, hann og fangann, af út við vegginn.
„Við verðum að komast leiðar okkar ...“
„Því miður er ég öllum völdum sviptur, Polnik,"
svaraði ég. „Þú verður að kalla lögreglustjórann
sjálfan þér til aðstoðar . ..“ Að svo mætlu hélt
ég leiðar minnar og lét sem mér kæmi þetta
ekkert við.
Sem snöggvast nam ég staðar á gangstéttinni
úti fyrir. Það var indælis veður, sólskin og blæja-
logn, og ég var sjálfur í sólskinsskapi; allri ábyrgð
og amstri af mér létt og mér fannst ég allt í einu
vera orðinn frjáls eins og fuglinn. Svo settist
ég inn í bílinn minn, en 6k þó ekki af stað heldur
naut þess að enginn sagði: flýttu þér. Og þá gerð-
ist það, að mér datt allt í einu ráð í hug.
Þetta virtist svo ofureinfalt í framkvæmd, en
áhrifin af því hlutu að verða ekki ósvipuð og
af strekri dýnamítsprengju. Ég hugleiddi það
drykklanga stund og varð sífellt vissari um að
það bókstftflega gæti ekki brugðist. Og hvað stóð
í veginuni fyrir því að éf} reyndi það? Ég hafíji
hvort eð var ekki neinu að tapa — en hins vegar
allt að vinna.
Það var um hálftólfleytið að ég gekk inn í
íbúð mína. Gabriella leit undrandi á mig. „Ef
þú ætlar að leggja það í vana þinn framvegis,
að koma svona aðvífandi heim um miðjan dag,
finndist mér það ekki nema tillitsemi, að þú létir
mig vita um það. Hver veit nema að þú hittir
annars svo á, aðe einhver karlmaður væri staddur
hjá mér I heimsókn," sagði hún.
„Þú ættir þá að reyna að stytta húseigandanum
stundir, ef þér á annað borð langar til að bjóða
einhverjum heirn," svaraði ég. „Það gæti kannski
gert hann ögn vingjarnlegri í minn garð. Hann
hefur alltaf horn í síðu minni jafnvel þótt ég
hagi mér siðsamlega á allan hátt."
„Ætlarðu að telja mér trú um að Það komi
líka fyrir þig,“ sagði hún og skellihló. „Nei, elsku
vinur — ég er að vísu reiðubúin að trúa hinu
og þessu um þig, en að þvi undanskildu."
„Hvernig getur staðið á því að enginn virðist
auðsýna mér traust og virðingu," varð mér að
orði, „og þó var þvi spáð um mig, þegar ég var
ungur, að það mundi verða mikill maður úr mér.
En sleppum því. Mig langar til að biðja þig að
gera mér dálítinn greiða, vina min.“
„Al,“ svaraði hún ástúðlega. „Þú ert eins og
ómótstæðilegur prakkarastrákur. Það er ekki
nokkur lífsins leið að neita þér um nokkurn skap-
aðan hlut, þegar þú biður."
„Þú mátt ekki gera mér rangt til,“ mælti ég
og bar óðan á. „Það er ekki eins og það sé neitt
ósæmilegt, sem ég ætlast til af þér í þetta skiptið
— aðeins það, að þú látir sem dálitið það hafi
gerzt I nótt sem leið, sem ekki gerðist?"
„E'lsku vinur minn, ég man ekki eftir neinu,
sem hefði getað gerzt í nótt sem leið, og ekki
gerðist," svaraði hún og það var ekki laust við
að nokkurs kvíða kenndi I málróm hennar. „Satt
bezt að segja skil ég ekki hvað þú ert að fara.“
„Það er bara dálitið, sem mig langar til að biðja
þig að segja að hafi gerzt; það er allt og sumt.“
„Eins og hvað?“
Ég fann að það stóðu svitadropar á enni mér.
„Það er nú það,“ mæltl ég vandræðalega, „það
er bara hreint ekki svo þægilegt að koma orðum
að þvi, skilurðu. Jæja — sem betur fer höfum
viö tlmann fyrir okkur. Heyrðu annars ... hvers
vegna fáum við okkur ekki kaffisopa?"
„Allt I lagi,“ svaraði hún og reis úr sæti sínu.
„En ef það hefur fyrst og fremst verið það, sem
þiji ætlaöir að biðja mig um, þá finnst mér að þú
hefðir ekki þurft að hafa allan þennan formála."
„Ég er allur í uppnámi í dag,“ varð mér að
orði. „Þflð kom nefnilega dálitið fyrir, sem aldrei
er að vita hver áhrif kann að hafa. Mér var sagt
upp f töðijnpi ..
Framhald I næsta blaði.
vikan 21