Vikan - 09.02.1961, Blaðsíða 8

ýa/uu. aj e*i fcu^
é/fí/t, e/ctS? ötsi'L\' /^ZstíWL^
£A CUupéepUA ec/ 'Sfc>je*2&c'~
fe^uA cte/ jcYeé/ouAuiaÆ éu
j&U/fót'óYuu^vi' e'ict (stsT'
(/vTé'Cictsáyi o A/77ác^t,
Y>í/ Y&Y Y&yslt, <zJ
fcdt sé csrrsttyi Scro-
/eicUA>
u/ Zfitc/aAtecÁSci uy<z//cyz
J'cé/ <?rý /zú tze/- ég<
éJsueé-s.sr <zJ sj>é?
cfí/ jf&t p- fe/réfrtp OA
S'c/éujcuui aý' c/o'/tcuz
/pZ't/wtU oc/ pc/aot sé Uéjíc'
fs ■Cc/scct't a, JeezttaA. Juzt
SjT é<p AÓA.ScT' CC/opo Ct/
foiáé’j oJ/zul</ <zsi
f/b'scsui. CTCZ/c CZ éo/f — -
Ég sit við snyrtiborðið mitt og virði sjálfa mig
fyrir mér I speglinum með mesta gagnrýni- og
vandlætingarsvip.
Klukkan er rúmlega eitt. Egill var rétt í þessu
að fara frá mat. Eg sé, að hann hefur gleymt
sólgleraugunum sínum, — þau liggja á borðinu
í forstofunni. Það er mjög bagalegt fyrir hann.
Hann hlýtur að koma aftur að sækja þau, hann
getur ekki verið án þeirra. Nei, nei, hann er
ekki veikur í augunum, það er bara tízka að
ganga með sólgleraugu, eins og þið vitið, og
þess vegna — ■—■ — Jæja, sleppum því annars.
En fyrst við erum farin að tala um Egil, þá ...
Hann er mjög „smart“ maður á fimmtugs-
aldri, en lítur út fyrir að vera í hæsta lagi þrjátíu
og fimm, hár og spengilegur, enda mikill iþrótta-
maður á yngri árum. Lea, dóttir okkar, sautján
ára yngismær, er afar hrifin af pabba sínum og
er stórhrifin af að sýna sig með honum í Sund-
höllinni eða Nauthólsvikinni, þegar vel viðrar.
—• Stelpurnar á skrifstofunni eru allar vitlaus-
ar I þér, pabbi, segir hún, — mamma, þú mátt
svei mér fara að vara þig!
Egill bregzt auðvitað reiður við. því að hann
getur ekki átölulaust hlustað á dóttur sina tala
svona. En ávítanir hans eru máttlausar, og ég sé
út undan mér, að hann horfir ánægður á spegil-
mynd sína, um leið og hann dustar ímyndað
kusk af jakkahorninu.
Ég læt auðvitað sem ég taki ekki eftir neinu,
því að mér þykir mjög vænt um Egil og er stolt
af því að vera gift svona unglegum og fallegum
manni, sem er þar að auki góður og yndislegur
eiginmaður og prýðilegur félagi. En, — •— —.
svona okkar á milli sagt, —------ég brosi stund-
um að honum í laumi, þvi að honum hættir við
að taka sjálfan sig helzt til hátíðlega.
E'n ég sjáif? Hvernig er ég þá?
fig býst við, að ég sé hvorki mjög ungleg eftir
aidri eða „sjarmerandi", og skólabræður E'gils
Trngra, — það er sonur okkar á sextánda ári, •—•
fá áreiðanlega ekki hjartslátt, þótt þeir sjái mig.
Ég get ekki heldur sagt, að sonur minn sé
mjög æstur i að fara með mér út. í gær bað ég
hann að koma með mér í bíó. Ég fékk allt í einu
óstjórnlega löngun til að sjá Lou Costello og
Bud Abodd 3 nýrri, sprenghlægilegri mynd, eins
og blaðið orðaði það.
Auðvitað kjánaleg hugdetta — hjá konu á
mínum aldri.
Drengurinn leit upp frá blaðinu, sem hann var
að lesa í. starði á mig dálitla stund, en sagði svo:
— Varstu nokkuö að segja, mamma?
Ég vissi strax, hvað klukkan sló, og flýtti mér
að segja:
—■ Nei, ég sagði ekkert.
— Jæja. Það féll augsýnilega þungur steinn
frá brjósti hans, og rétt á eftir fór hann út til
þess að koma í veg fyrir fleiri misheyrnir af
þessu tagi.
Og nú sit ég hér, eins og áður segir, og reyni
að gleyma því, að ég hef ekki þvegið upp eftir
matinn. Eiginlega ætti ég að vera niðri i kjall-
ara að strjúka lín, og ég þarf nauðsynlega að
þrífa til í geymsluherberginu, því að ég hef sterk-
an grun um, að þar sé kominn óboðinn gestur,
að minnsta kosti sá ég mölflugu svífa þar um
í gær, rétt eins og hún hefði fengið þar leigt
og borgað fyrir fram fyrir árið. Samt hreyfi ég
mig ekki til að gera neitt af þessu. Aftur á móti
halla ég mér betur að speglinum og sný honum
og sjálfri mér á alla vegu, svo að birtan falli
betur á andlitið. Og sannleikurinn kemur í ljós,
kaldur og miskunnarlaus. Ég er að verða gömul,
það er tilgangslaust að bera á móti því. I vöng-
unum eru nokkur grá hár, sem hafa komið án
Þess, að nútímatækni í hárlitun léti þar til sín
taka, og hrukkurnar kringum augun eru ískyggi-
lega áberandi.
En hvers vegna allar þessar áhyggjur? Jú,
ástæðan er einföld og mjög klassísk. önnur kona.
VW LU> V f ■ '•• .
-----Nei, nei, nú megið þið ekki misskilja mig,
Egill er algerlega saklaus, þ. e. a. s. ef nokkur
er algerlega saklaus nú á þessum „síðustu og
verstu tímum".
Þetta er, sko, allt Andreu að kenna. Hún er
snillingur í því að láta mann fá alls konar flugur
í höfuðið — eins og til dæmis í saumaklúbbnum
í fyrrakvöld. Hún sagði:
— Allar konur, sem hafa verið í hjónabandi, —
með sama manninum, vel að merkja, — i tíu
ár eða meira, ættu að breyta útliti sínu. Karl-
menn þurfa alltaf að fá eitthvað nýtt. Látið mig
um það, ég þekki karlmennina.
Já, Andrea hefur átt þrjá eiginmenn að við-
bættum nokkrum elskhugum, svo að maður skyldi
halda, að hún mætti með það fara.
— öruggasta leiðin til að halda ást mannsins
lifandi, sagði hún enn fremur, — er að slaka
aldrei á kiónni. Látið hann ailtaf hafa eitthvað
nýtt til að horfa á og hugsa um. Iklæðizt öðru
hverju nýjum likama og helzt sál. Breytið um
greiðslu og þá auðvitað líka um lit á hárinu.
Kaupið nýjan varalit og naglalakk. Kastið gömlu
flíkunum. Kaupið ný föt án þess að hafa eigin-
manninn með i ráðum. Lesið nýjustu og mest
umtöluðu skáldsöguna á undan honum, og vitnið
i hana — og þá helzt í djörfustu kaflana — við
vini ykkar, svo að hann heyri.
Já, þetta sagði Andrea og sitthvað fleira. Sjálf
lifir hún dyggilega eftir þessari kokkabók. Sem
stendur er hár hennar „lillablátt", var áður rautt,
þar áður ljósgult. Enginn man lengur, hvaða lit
hár hennar hafði upphaflega, allra sízt hún sjálf.
Fötin skapa manninn, segir máltækið. Andrea
elskar þetta máltæki og hefur tröllatrú á þvi,
enda alltaf „tip-top“. Eftirlætisklæðnaður hennar
er sem stendur skálmaþröngar, svartar flauils-
buxur, en að sama skapi hólkviðar peysur úr
grófu garni. Á nettum fótunum hefur hún svo
gylltar tátiljur. Þessum búningi klæðist kven-
maðurinn heima fyrir og ef hún þarf að bregða
sér í smá-ökuferðir á nýja bílnum. Þið megið
trúa, að hún er sannarlega glæsileg á að lita,
sýnist varla meira en þrjátíu ára, þó að fæðingar-
vottorð hennar segi hana eldri, -— en það er
önnur saga.
Já, þannig er Andrea.-------E'n þannig er ég
ekki. Vonandi vitið þið nú nokkurn veginn, hvern-
ig ég er og hvers vegna ég sit aðgerðarlaus við
spegilinn á þessum tíma dags. Það er deginum
ljósara, að ég verð að gera eitthvað varðandi
útlit mitt og persónuna Heiðu Hauksdóttur í heild.
Ég veit, að nú er feitin storknuð á diskunum
og fiskleifarnar eru áreiðanlega orðnar ískaldar,
eins og það er nú óskemmtilegt að hreinsa roð
og bein úr köldum fiski. Eða þá þvotturinn, —
hann hlýtur að vera orðinn skrælþurr.
Ég stend upp, sný mér í hring fyrir framan
spegilinn og athuga mig á alla kanta, eins og ég
hafi aldrei fyrr komizt í kynni við hlut, sem
ber nafnið spegill. Ég er tiltölulega vel vaxin,
ekki stór, ekki lítil, grönn og bein i baki, gæti
því vel gengið á síðbuxum, en hef aldrei vanið
mig á það. Ég er víst dálitið gamaldags i þeim
efnum. Það væri nú samt gaman að reyna.
Ég sæki köflóttar buxur af Leu og fer í þær
og eina af þessum viðu peysum. Ég fer úr sokk-
unum, mála neglurnar á tánum rauðar, leita svo
uppi inniskó dóttur minnar, trésóla, sem glymur
í, þegar maður gengur, — þið kannizt áreiðan-
lega við þá. Nú vantar mig bara varalitinn, þenn-
an, sem er í rauninni enginn litur, og sólgler-
augun með spegilglerinu annars vegar. En auð-
vitað er Lea sjálf með þessa hluti í töskunni
sinni, svo að ég verð að vera án Þeirra. Og enn
vind ég upp á sjálfa mig frammi fyrir speglinum.
Ekki svo afleitt. Það er bara hárið, það fer allt
of vel. Úfið eða illa greitt hár er merki dagsins.
Þá er næst að ná í hárburstann og greiðuna og
tizkublaðið, sem Lea keypti í gær-
Sommerens nye frisurer, — mynd nr. 1: BurstiÖ
B VIKAN