Vikan - 09.02.1961, Blaðsíða 12

ií '< •• ■"ár' "
Þær stjórna úthlutunum Vetrarhjálparinnar:
Jónfna Guðmundsdóttir.
K! tFE
Svava Mathiesen og Hun var komm til að biðja um hjalp og var heldur rislág, sem von-
legt var.
„Vib styrkjum heldur óverðuga
en synja þeim sem þurfandi eru".
— Hvar ertu nú, Þóra mín? Á
Langholtsveginum ?
— Nei, ég var þar.
— Hvar ertu núna?
— 1 Goðheimunum.
— Ertu komin Jþar í nýtt?
— Já.
— Jahá. Heyrðu. Varstu ekki niðri
á Vesturgötunni, Þóra mín?
— Jú.
— Ertu bara með eitt barn hjá
Þér? Hvar er hitt?
— Það er ...
— Það er farið?
— Já.
— Þið eruð nefnilega tvær.
—’ Já, ég er með hitt fyrir utan.
Það er allt í lagi . . .
— Já, góða mín. Það er allt í lagi,
góða mín. Þið eruð nefnilega tvær ...
— Já, ég ...
—- Það er nefnilega önnur Þóra
líka, þar sem þú varst.
— Já, það er rétt. Hún Þóra Jóna.
— Það er nefnilega það.
— Já. Ja, ég hefði ekkert komið
hingað, ef ég hefði ekki verið svo
veik allan nóvember, að ég gat ekk-
ert unnið.
— Já.
— Og hef voða lítið unnið í des-
ember líka.
— Við gleðjum þig eitthvað, bara
af gömlum vana. Við gerum það með
mikilli ánægju.
—■ Ég vildi bara vita, hvort ég væri
á skrá eða ekki.
— Þú ert á skrá!
— Nei, svo skuluð þið bara strika
mig út.
— Við hjálpum þér, þegar þú þarft
þess með. Og svo, þegar þú getur
bjargað þér sjálf, þá ...
—- Maður kemur ekki hingað,
nema eitthvað þrengi að.
—• Nei, nei, en þú veizt, að þú hefur
alltaf verið velkomin, við höfum allt-
af viljað hjálpa þér. Og það er sjálf-
sagt, meðan við eitthvað getum og
eigum.
— Ég hef alltaf ...
— Við skulum sjá til ...
— Á ég ekki bara að taka þetta
núna, en ekki vera að senda stúlku?
— Jú, jú. Þú skalt bara taka það
núna.
—O—
— Ég vildi gjarnan fá að vita,
hver er tilgangur mæðrastyrks-
nefndar.
— Tilgangur nefndarinnar er nátt-
úrlega fyrst og fremst tvískiptur. Að-
aJlega er það að hjálpa bágstöddum
mæðrum, og það getum við sagt, að
til þess hefur nefndin ráðið lögfræð-
ing, sem hefur þau mál með hönd-
um, sem varða barnsfeður og skiln-
aðarmál og ýmislegt annað. Og svo
hefur nefndin náttúrlega alltaf baft
sína hjálparstarfsemi. Má segja, að
hún skiptist í tvennt. Það er mæðra-
dagurinn, þegar mæðrablómið er
selt. Þeir peningar eru notaðir til
sumardvalar fyrir þessar fátæku kon-
ur og þeirra börn. Svo er það, sem
við erum að vinna hér í dag. Það er
jólasöfnunin. Hún hefur verið unnin
til að styrkja og gleðja þessar ein-
stæðu konur fyrir jólin.
— Er þessi jólastarfsemi, söfnunin,
í nokkru samráði við Vetrarhjálpina?
— Um öll undanfarin ár hefur
þessi söfnun verið sjálfstæð þar til
í fyrra, að við erum í samfélagi um
húsnæði fyrir föt. Þar fer úthlutun
saman á fötum, og okkar konur hafa
verið þar.
— Er það ekki miklu heppilegra
fyrirkomulag?
— Það er að mörgu leyti miklu
heppilegra. Það er heppilegra fyrir
fólkið að koma á einn stað og geta
fundið þar það, sem það þarf, í stað-
inn fyrir að þvælast á milli, og
heppilegra líka fyrir okkur að fá
þarna gott húsnæði, því að hér búum
við við þrengsli. En um jólastarfið
er það að segja, að Það eru ekki bara
þessar einstæðu mæður, sem við
hjálpum, við hjálpum öllum. Við ger-
um ekki greinarmun, hvort konan
er ein með barnið sitt eða hvort
hún býr meg manni, sem er ekki
vinnufær, eða heimilið hefur ekki
peninga til þess að framfleyta sér
vegna veikinda.
— Og hvernig finnst ykkur nú
ganga að hjálpa þessu fólki?
— Við getum náttúrlega aldrei
sagt alveg um það, en við vitum það
bara á þvi fólki, sem kemur hingað
ár eftir ár, að margir eru ákaflega
hjálpar þurfi. En það er svo um alla
starfsemi, sem unnin er svona, að
aldrei er unnt að vera öruggur. Það
eru svo margar útgöngudyr, ef fólk
vill ekki vera heiðarlegt. Og það geri
ég ráð fyrir, að við verðum líka að
bíta í.
— Já. — E'n eru nú líka brögð að
því, að fólk notfæri sér þetta, þegar
það er ekki I raun og veru þurfandi?
— Við viljum ekki trúa því, að
brögð séu að því. Og við viljum held-
ur gleðja óverðugan en synja þeim,
sem er þurfandi. Og það þykir okkur
einna allra erfiðast núna, að við höf-
um engum neitað enn þá, en vitum
ekki, hvort við höfum verið alltof
ríflegar á það, sem bæjarbúar gefa
okkur. Annars hafa þeir aldrei brugð-
izt okkur. Reykvíkingar hafa aldrei
brugðizt okkur.
— Er söfnunin meiri I ár eða jafn-
mikil ... ?
— Hún er minni i ár, — því miður.
Og því miður eru það áreiðanlega
mjög margir, sem bætzt hafa við.
Margir hafa verið að reyna að bjarga
sér undanfarið, et. ekki getað það
núna. Þeim finnst dýrtiðin hafa auk-
izt svo mikið.
— Hvað haldið þér, að hingað komi
margt fólk, sem er hjálpar þurfi, —
einstaklingar, ekki fjölskyldur?
— Ég held, að það sé svona á sjö-
unda hundrað, sem komið er.
•— Er það ekki meira en hefur
verið áður?
— Það hefur bætzt við núna,
meira en venjulega. En við höfum
fengið -svona upp undir 800 beiðnir
árlega nú siðustu árin. Það eru fata-
beiðnir, matarbeiðnir og peningar.
Og ég geri ráð fyrir, að það verði
álika, þó að Það afskrifist alltaf eitt-
hvað árlega, og þá kemur þetta nýja
aftur inn.
— Eru það fjölmennar fjölskyld-
ur, sem beiðast hjálpar?
— Já, við vorum einmitt að tala
um það, hve mikið kæmi núna af
barnafjölskyldum. Við vorum að
vandræðast af, hve þetta væri mikið.
Við höfum líklega 30 fjölskyldur,
sem hafa þetta frá 7 upp i 13 börn.
Og 6 fjölskyldur af þessu eru með
12 og 13 börn.
— Og þessar fjölskyldur, eru þær,
— auk þess sem þær eru fátækar, —
líka í vondu húsnæði?
— Yfirleitt. Þrjár af þessum með
12 og 13 börn búa mjög lélega, en
eru nú að komast í betra húsnæði.
En hinar búa mjög erfiðlega. Og
verst gengur þessu fólki að borga
húsaleiguna, og Því hefur það búið
Framhald á bls. 21.
Sagt frá heimsókn til Vetrarhjálparinnar
12 VIKAN