Vikan - 09.02.1961, Blaðsíða 29

SPEGILLINN OG ÉG —
(Framhald af bls. 9J.
— Já, já, það skal ég gera, segi
■ég og vona, að hann hafi nú ekki
meira að segja. En hann heldur
.áfram og virðist hreint ekki þurfa að
flýta sér:
— Það væri bezt að viðra þetta allt
:saman.
— Já, já.
— Og eitra svo rækilega.
— Já, já.
—• Veðrið er svo gott núna, tilvalið
að bera allt út.
— Já, já.
— Heyrðu, ég gleymdi vist sól-
gleraugunum heima, mjög bagalegt.
— Já, mjög bagalegt.
— Jæja, það verður að hafa það.
Þú ættir að reyna að minna mig á
þau i framtíðinni.
— Já, ég skal reyna það.
— Fínt. Og svo var það þetta með
veiði-,,gallann“, þú manst Það. — Við
Rúnar skreppum kannski upp í á
næsta sunnudag.
—• Já. — Ég nenni ekki að vera
að minna hann á það, að hann var
búinn að lofa að hjálpa mér í garð-
inum um helgina.
Loks kveður hann, og ég reyni að
láta ekki á þvi bera, hve ég er fegin.
1 strætisvagninum hitti ég Friðrik.
Við Friðrik erum skólasystkin, og ég
held næstum, að við höfum verið trú-
lofuð, að minnsta kosti vorum við
ákaflega ástfangin hvort af öðru í
nokkrar vikur, kannski mánuði. Við
höfum ekki hitzt í mörg ár, hann
hefur verið mikið erlendis, og ég
hafði satt að segja alveg gleymt, að
hann var til Og að hann hafi hugsað
til mín, þykir mér afar óliklegt. Samt
erum við bæði ákaflega hrifin af
endurfundunum.
Hann er enn þá jafnfallegur og
áður, augnaráðið heitt og dreymandi
og hárið jafnþykkt og hrokkið, —
þetta hár, sem okkur stelpurnar lang-
aði svo til að þræða fingrunum í
gegnum, helzt öfugu leiðina.
— Gaman að sjá þig aftur, Heiða,
segir hann og þrýstir hönd mína fast
og lengi.
— Sömuleiðis, Friðrik, segi ég í
fyllstu einlægni. Það er eins og ég
sé allt í einu orðin ung og ástfangin.
— Þú eldist. ekkert, alltaf sama
yndislega Heiða mín. Hann segir
þetta svo lágt, að enginn heyrir það
nema ég.
— Og þú, Friðrik, ert sama kvenna-
gullið og í gamla daga.
— Heiða, þú veizt, að ég var bara
skotinn í þér einni, og þú varst reglu-
lega harðbrjósta að hlaupa til og
gifta þig, strax og ég var farin út.
Ég hélt þú mundir bíða eftir mér.
— Aumingja drengurinn, hvað þú
hlýtur að hafa þjáðst. Mikið að þú
skyldir lifa það af.
•—• Ekki hæðast, mér er alvara,
skal ég segja þér. — Hann er svo
— Snúðu við maður, — það er
ekkert vatn í lauginni.
sakleysislegur, að maður getur næst-
um haldið, að honum sé alvara með
það, sem hann segir.
I þessu er vagninn kominn niður
á torg, og við verðum samferða út.
Hann tekur undir handlegg mér, hlær
og segir, um leið og við göngum fram
hjá bankanum:
— Heiða, það var svo gaman að
hitta þig aftur. Það veiztu þó, að
ég meina.
— Auðvitað, Friðrik, það var sann-
arlega skemmtilegt að sjá þig — eftir
öll þessi ár. Hvernig hefur þér ann-
ars liðið?
— Dásamlega Mér líður alltaf vel,
það veiztu frá því í gamla daga, og
ég hef ekkert breytzt. En þú, — alltaf
gift þeim sama?
— Já, alltaf þeim sama, ertu ekki
hissa? Og þú ætlar að halda áfram
að vera piparsveinn?
—• Já, ég held það sé bezt fyrir mig.
Þannig spjöllum við og leiðumst
eftir Austurstræti, alveg eins og þeg-
ar við vorum ung, og svo erum við,
áður en varir, komin inn í Aðalstræti.
— Heyrðu, segir Friðrik, — ég
þarf að hitta mann hérna hjá Morg-
unblaðinu. Getum við ekki hitzt aftur
og fengið okkur kaffi á Borginni eða
einhvers staðar?
— Jú, það væri gaman, segi ég —
og er með nýja andlitið. -— Þetta síð-
ara hugsa ég nú bara, segi það auð-
vitað ekki.
—• Eigum við að segja klukkan
hálffjögur? segir hann. — Verður þú
kannski lengi í bænum?
—■ Jú, ætli það ekki, segi ég.
— Gott, hittumst þá í Austurstræti.
Bless, elskan, á meðan.
Eg er í hálfgerðu uppnámi, þegar
ég kem inn á hárgreiðslustofuna, en
jafna mig fljótlega, þegar ég er setzt
í stólinn og stúlkan byrjar að þvo
mér hárið. Síðan tekur hver athöfnin
við af annarri. Litun, þ. e. a. s. gráu
hárunum fjölgar um helming, og af-
gangurinn fær á sig eilítið rauðleitan
blæ, — klipping og lagning. Að þessu
loknu þekki ég varla sjálfa mig. En
hafi maður verið svo vitlaus að
segja a, verður maður enn vitlaus-
ari og segir líka b, — já, jafnvel allt
stafrófið, ef með þarf. Þess vegna
kaupi ég ljósrauðan varalit og maka
honum á mig Ég þarf ekki að mála
kinnarnar, þær eru eldrauðar eftir
alla meðferðina. 1 staðinn set ég dá-
lítið af svörtu kringum augun. Ég er
nýfarin að leggja fyrir mig þá teg-
und málaralistar, nam hana af dóttur
minni.
Á meðan á öllu þessu stendur, bíður
snyrtidaman þess, að mér þóknist að
vera tilbúin að fara í dragtarjakkann.
Hún hefur tekið hann af herðatrénu
og heldur á honum eins virðulega og
væri hann mörg þúsund króna minka-
pels.
Ég lít enn einu sinni í spegilinn,
brosi all-náðarsamlega til stúlkunn-
ar og segi í þessum tón, — þið vitið,
— sem maður er vanur að nota, þegar
maður vill gefa í skyn, að maður sé
meiri og fínni persóna en maður lítur
út fyrir að vera: —• Æ, maður er
alltaf hálfskrýtinn, fyrst eftir að
maður skiptir um greiðslu, en það
Ivenst fljótt.
§ Stúlkan brosir aftur á móti og
Jsegir: —- Já, það er satt. En mér
finnst frúnni fara verulega vel þessi
greiðsla, og liturinn á hárinu er líka
sérstaklega góður. Ég ætla að skrifa
hjá mér númerið á litnum, svo að
þér fáið áreiðanlega þann sama næst.
— Þakk'yður fyrir, það væri in-
dælt, segi ég og brosi nú enn breiðara
brosi og hugsa um leið: — En hvað
Þetta er almennileg stúlka. Hún hlýt-
ur að vita, hver ég er.
Ég kveð, stúlkan opnar hurðina,
og um leið og ég geng út, kinka ég
kolli og brosi af lítillæti þeirrar
konu, sem ekkert þarf að gera nema
það, sem henni bezt líkar, og aumkar
því vesalings stúlkuna, sem neyðist til
að vinna fyrir brauði sínu. Og
„vesalings stúlkan“ brosir enn einu
sinni, en nú einhvern veginn öðruvísi
Hér er heimsins sterkasta úr. Samt er það svo fallegt, að hver
og einn getur notað það við öll tækifæri. Oss heíir tekizt að
framleiða - með algerlega nýrri tækni - úr, sem standast högg,
sem myndu gersamlega eyðileggja önnur úr. Ennfremur eru
CERTINA-DS sjálf-vindandi, vatns- og höggþétt (reynd undir
20 loftþyngdarþrýstingi). Og að sjálfsögðu afar nákvæmt og
reglulegt.sem sæmir CERTINA.
O CERTINA-DS
Selt og viðgert í rúmlega 75 löndum
CERTINA Kurth Fréres, S.A. Grenchen, Sviss
ViKAIM 29