Vikan - 02.03.1961, Síða 32

OMO skilar yður
ins hvítasta þvotti
X-OMO 100/EN-2445
— A8 fara út að ganga, tvimæla-
laust. Hann gengur alltaf einn eða
tvo tíma á hverjuin degi hérna upp
um fjöllin. Meðal annars þess vegna
gæti hann ekki hugsað sér að eiga
heima í borginni og ganga þar á
milli húsa eða í húsasundum. Svo
hefur hann sagt mér og það síðast
i dag, aS sér finnist mjog gott að
semja á þessum gönguferðum. Þar
að auki er hann svo mikið fyrir
náttúruna; einhverjar þær beztu
endurminningar, sem ég á með hon-
um, eru úr þannig gönguferðum upp
um fjöll og firnindi.
— En ef svo vill til, að ekki er
göngufært einlivern daginn, gengur
þá ekki verr að skrifa?
— Ég veit það ekki, en honum
finnst hann verða þreyttari, ef hann
kemst ekki út. En hann gerir einn-
ig annað sér til afþreyingar og þaS
er að spila á píanó. Hann situr
stundum langt fram á nætur við
flygiiinn.
— Hvað spilar hann þá aðallega?
— Einna mest eftir Bach, en svo
eigum við gríðarmikið og gott plötu-
safn, sem við hlustum mikið á.
— Hver munduð þér annars
segja að væri bezti maturinn, sem
þér gætuð borið á horð fyrir mann
yðar?
— Það er erfitt að segja um það.
Halldór er vandlátur hæði á mat
og vín og vanur bezta fáanlega mat
úr öllum heimshornum. En íslenzk-
ur matur finnst honum góður og
beztur, sé hann framreiddur líkast
því, sem var hjá móður hans, eins
og t. d. saltkjöt og baunir. Þetta er
víst mörgum eiginmönnum sameig-
inlegt. Og hann er eins og aðrir
karlmenn, honum þykja pönnukök-
ur góðar, en þær verða að vera
heitar.
— Hvað mætti segja að væri
öðruvisi í húshaldi hjá yður og öðr-
um húsmæðrum?
— Það er ósköp álika, held ég,
nema þá helzt gestakomurnar. Ég
hef þurft að taka á móti gestahóp-
um með sama sem engum fyrirvara
og stundum fyrirvaralaust. Þegar ég
var yngri, fannst mér svo smáborg-
aralegt að halda gestabók, en nú
dauðsé ég eftir að hafa ekki gert
það. Það er nefnilega alveg ótrú-
legt, hversu margt og margvíslegt
fólk hefur komið hingað. Hér hafa
verið ýmsir mestu listamenn i heimi,
eins og Adolf Busch, Rostropovitsj,
Serkin, Fischer-Dieskau, Khacha-
turjan og fjöldi annarra tónlistar-
manna, menntamanna, sendiherra
og jafnvel þjóðhöfðingjar. Fyrir
nokkrum árum höfðum við þá
ánægju að hafa hér sem heiðurs-
gest í fjölmennri veizlu húspreláta
páfans í Róm. Halldór segir, að
hann eigi að gæta þess, að páfinn
gangi ekki af trúnni. Siðar varð
hann sá fyrsti til að halda okkur
veizlu í Róm, eftir að við lcomum
frá Austurlöndum.
— Búið þér sjálfar og vinnustúlk-
an til matinn, þegar miklar veizlur
eru haldnar?
— Nei, matartilbúninginn annast
oftast nær skrifstofustjórinn i
Markaðnum, sem líka er útlærður
kokkur. Hann er góður kunningi
okkar og segist gera sér það til
skemmtunar að kokka fyrir okkur.
— Hvernig varð ykkur annars
við, þegar fréttirnar um nóbels-
verðlaunin bárust?
— Halldór var staddur í Svíþjóð
og var á leiðinni til Kaupmanna-
hafnar, þegar hann var allt i einu
stöðvaður og sagt að snúa við. Hann
vissi ekki neitt, það gat alveg eins
verið, að þetta væri handtaka. Mig
grunaði þetta, þó að mér yrði
mikið um, og var einmitt að fikta
i útvarpinu, þegar Hersteinn Páls-
son hringdi fyrstur manna með
fréttirnar. Þennan dag var staddur
hjá mér Stefán, barþjónn á Gull-
fossi, og kona hans, og bað ég hann
að hjálpa mér, því að nú þyrftum
við að halda veizlu. Og meðan hann
dúkaði borð og útbjó veitingar,
flýtti ég mér upp á loft til að skipta
um föt. En það tók mig tvo til
þrjá tíma, því ég var alltaf í
simanum. Það komu fimm og tíu
samtöl i einu, og ég var aldrei kom-
in nema fáeinar tröppur upp i stig-
ann, þegar hringt var aftur. Fyrst