Vikan - 02.03.1961, Blaðsíða 4

Þór Baldurs:
LÆKNINGAR
íyrir tilverknað íramliðinna
Hann sagöist hafa
sjóntæki í miðju
enni og sjá með
því sveiflur og ljós-
víddir sem ekki
teldust til jarð-
neskrar skynjunar.
Margir eru þeir, sem til andalækna hafa
leitað hérlendis og þá oft með misjöfnum ár-
angri. Telja sumir sig hafa fengið algeran bata
fyrir tilverknað þeirra, en aðrir segja sig ekki
hafa orðið fyrir neinum áhrifum.
Ég hef rætt persónulega við andalækni einn
hér í bæ og tel mig hafa orðið fyrir góðum
áhrifum af. Þetta var síðsumarsdag einn árið
1957. Ég hafði orðið lasinn þá um morguninn,
en lagðist þegar á daginn leið, og var að brjóta
heilann um, hvort ekki væri rétt að ræða um
þetta við mann, sem ég hafði heyrt, að hefði
yfir undarlegum hæfileikum til lækninga að
ráða. Hafði ég samband við hann þá um daginn,
og mæltum við okkur mót þá um kvöldið. Þótti
mér undarlegt, hversu hann skyggndi mig og
sagði mér veikindasögu mína alla ævina, án
þess að ég segði orð, og var úr nógu að moða
af þvi tagi hjá mér. Hélt hann fyrir augun,
meðan á þessu stóð, og hélt i hönd mér. Sagði
liann mér eftir á, að hann hefði eitthvert sjón-
tæki i miðju enni, sem sæi sveiflur eða ljósvidd-
ir, er teldust ekki til hinnar jarðlegu skynjun-
ar. Hann sagði mér, að ekki hefði þessi hæfi-
leiki sinn verið meðfæddur, heldur hefði hann
fyrst orðið var við útgeislun frá myndum af
fólki, og hefði hann þá farið að leggja rækt
við þetta og farið að sjá meira og meira smám
saman. Hann tjáði mér einnig, að ég gæti orðið
gamall maður, ef ég fengi mér rólegt starf.
Ræddum við um dulfræðileg efni nokkra stund,
og hélt ég svo heim á leið.
Hið undarlega við þetta allt saman gerðist,
eftir að ég var háttaður og búinn að koma mér
notalega fyrir. Hafði ég iegið svona nokkra
stund í rökkrinu, þegar ég sá hann koma út
í gegnum einn vegginn. Sýn þessi hélzt ekki
lengi, én mér var eins og bylt til í rúminu,
hálfkastaðist til. Hafði hann birzt mér þarna
ljóslifandi og virtist eins ljóslifandi og fyrr
um kvöldið, þegar við ræddum saman. Ekki sá
ég betur en tveir menn kæmu með honum, en
þeir hurfu sjónum mínum, eins og hann hafði
gert- Hugleiddi ég atburð kvöldsins nokkra
stund og þótti einsætt, að þarna hefði hann
verið að húsvitja hjá mér og athuga, hvort hann
gæti ekki hjálpað mér frá æðri sviðum. Fann
ég ekki betur daginn eftir en mér liði miklu
betur. Þessi atburður varð mér persónulega
því fullkomin sönnun 'um getu andalækna.
Tvisvar á eftir eða um tveimur til þremur
mánuðum siðar varð ég var við svipuð áhrif
og held, að hann hafi verið þarna að verki.
Mér er einnig kunnugt um fleiri tilfelli, samt
ekki í sambandi við þennan andalækni. Þessi
tiifelli voru kona með þvagsteina og hitt til-
fellið með sjúkdóm i nýrum. Bæði fengu þau
fullan bata nóttina eftir, að rætt hafði verið
við andalækni, og var þó hinn nýrnasjúki kom-
inn á spítala og beið eftir uppskurði, þegar
atburðurinn gerðist. Hafði hann þjáðst lengi
og var orðinn mjög niðurdreginn og slæptur.
í fyrra tilfeiiinu hafði sjúklingurinn átt við
langvinnar þjáningar að stríða, og var þessi
hjálp ómetanlega gagnleg, þar sem komizt varð
hjá uppskurði.
En hvernig skyldi standa á því, að sumir fá
ekki lækningu, þó að leitað sé til þessa ágæta
andalækningafólks? Mér er kunnugt um tvær
höfuðorsakir til þessa. Hin fyrri er sú, að sjúkl-
ingurinn lokar fyrir möguleika til lækningar
með vantrú sinni á lækninguna. Trúin á lækn-
inguna mun vera eitt höfuðskiiyrði þess, að
hún takist, og svo mun einnig oft vera um
ineðaiaiækningar nútímans. Hugsanagangur
fólks hefur sem sé meiri áhrif tii góðs eða ills
en margan grunar. Siðari ástæðan fyrir mis-
tökum, þótt trúin sé nægileg, er talin vera sú
af dulfróðum mönnum, að hinn innri maður
eða hin dulda vitund telji alls ekki æskilegt
fyrir manninn að halda lifinu áfram 1 þvi formi,
sem því er lifað, — sem sé, að maðurinn hafi
ekki meira að læra á jarðsviðinu, og beri því
að leysa líkamann upp tii að losna úr böndum
við hann. Með því kemst vitundarstigið upp á
næsta atig fyrir oían hjá öilu venjulegu fólki
og fær aðstæður til þroskunar sálarinnar i öll-
um þeim aragrúa möguleika, sem bjóðast þar
eins og hér. Astæðan til þessa er sú, að okkur
mönnunum hættir til að stirðna i skoðunum og
aðstæður lifsþróunarinnar verða allt annað en
æskilegar fyrir oss.
Til munu þeir, sem eru þeim hæfileikum
gæddir að geta læknað með því að leggja hend-
urnar á hinn sjúka líkamshiuta. Ekki er mér
þó kunnugt um nein slík dæmi hérlendis, en
mér kemur til hugar sagan af Lilian Baines,
sem starfar i Bláa hringnum. Ilún var komin
af auðugu foreldri, en vissi ekkert um hæíi-
leika sinn fyrr en í heimsstyrjöldinni, þegar
einn af undirmönnum hennar varð helsjúkur
og bráð nauðsyn lækningar. Enginn læknir var
þó nærstaddur, og hið einkennilega gerðist, að
Lilian fannst sem hún gæti iæknað manninn
með þvi að leggja höndina á hinn helsjúka
líkamshluta. Ekki hafði hún fyrr snert mann-
inn en rafstraumur virtist ganga gegnum hend-
ur hennar og maðurinn varð alfrískur þegar i
stað. Eftir þennan atburð fór hún að hugsa
um lækningar og opnaði Bláa hringinn i Lon-
don. Lækningastofa hennar þar er þéttskipuð
sjúklingum, og allir tala þeir um hinar ótrúlegu
lækningar Lilian Baines.
Mikið er einnig um lækningar við trúarat-
hafnir, og margir eru þeir, sem telja sig eiga
bata sinn að þakka tilbeiðslu ýmissa trúar-
safnaða. Flestar slikar trúarlækningar munu
vera grundvallaðar á lækningum Jesú Krists,
hinum mikla meistara. Er nokkuð athyglisvert,
hve oft hann spurði sjúklinga sína, hvort þeár
tryðu. Virðist hér því vera um grundvallar-
atriði að ræða, hvort sjúklingar hans trúðu á
mátt hans til að framkvæma lækninguna. Verð-
ur ekki annað séð en Kristur hafi átt yfir svo
sterkri ímyndunargáfu að ráða, að holdið eða
m. ö. o. hið likamlega efni hafi bókstaflega
farið algerlega eftir vilja hans og hugsun.
Ef við snúum okkur að efninu um lækningar
fyrir tilverknað framliðinna manna, vaknar sú
spurning, hvernig slikt geti í rauninni gerzt.
Ég persónulega hef myndað mér þá skoðun á
málinu, að þeir lækni hina æðri sveiflutiðni
líkama okkar, — það er að segja þá líkama,
sem teljast ekki efninu til, en eru hins vegar
á æðri sveiflusviðum, — þvi að sjúkdómurinn
virðist vera gegnumgangandi gegniun öll
sveiflusviðin, og þvi hærri sem þau eru, þeim
4 VIKAN