Vikan - 06.04.1961, Síða 7

Ég uppgötvaði fljótlega, aö dagur
Philips-fjölskyldunnar leiS áfram i potta-
skrölti og þvottavélahávaða. Frú Philips
var ein af þeim húsmæðrum, sem telja,
að þegar nýr dagur er genginn i garð,
verði að rjúka til og sópa eftir hinn. Ég
reyndi eins og ég gat til þess að læra og
setja mig í spor þessa fólks. Á þvi hálfa
ári, sem við Hans höfðum verið gift, hafði
ég með vísindalegri nákvæmni vegiS
kaffið í litlu rafmagnskönnuna á hverju
kvöldi, til þess að það væri tilbúið að
morgni, og þá þurfti ég einungis að setja
í samband. Ég hafði einnig tekið á mig
færnislega og mér var unnt. „Hans, klukk-
an er átta.“
Áhrifin hefðu ekki getað orðið meiri,
þó að ég hefði sagt honum, að húsið stæSi
i björtu báli. Hann fleygði sænginni ofan
af sér og var kominn i einu stökki fram
á gólf. „Hvað hefur komið fyrir?“ öskr-
aði hann, og þá minntist ég þess, sem ég
annars gerði aldrei, að Hans hafði verið
yfirmaður i hernum. Nú skaut hann hök-
unni fram og þandi brjóstkassann fram
og axlirnar aftur þannig, að náttfötin litu
út fyrir að vera úr stifasta khakiefni.
Ég andaði djúpt að mér. „Ég gleymdi
notað er til að leggja yfir svefnherbergisrúm og þekja meS
húsgðgn. Ákaflega ódýrt, stóð i auglýsingunni.
Mundi nú ekki eitthvað þessu líkt hafa góð áhrif á Hans?
hugsaði ég. Mundi það ekki vera dásamlegt að geta sýnt
honum, að þótt húsmóðirin svæfi einu sinni yfir sig, gæti
hún samt sem áður lengt líf hans og fegrað með fallegum
litum?
Nú kom andinn yfir mig, þótt svo hann væri að visu
dálitið einhliða og vekti ekki athafnaþrá mina á öllum
sviðum. Ég lét uppþvott og óumbúið rúm liggja milli hluta,
opnaði skrifborðsskúffuna, fann þar vindlakassann, þar sem
við geymdum sparipeningana, og þaut af stað eins og dug-
leg býfluga áleiðis i stóru verzlunina, sem fegraði líf fólks
með mynztruðu sirsi.
(Framhald á bls. 29).
einkunnarorð tengdamóður minnar og mannsins míns en ég hafði

■ .
iiiii

■ ■
ekki lifað eftir þeirri reglu
þær húsmóðurlegu skyldur á herðar að
draga klukkuna upp og taka teppið af
sængunum, meðan Hans slökkti og leit um.
En fyrst ég hafði ekki þessa sterklegu
höku, taldi ég, að ég gæti með smáklók-
indum og örlitilli heppni leikið hlutverk
hinnar iðnu býflugu.
En sannleikurinn er sagna beztur, eins
og tengdamóðir min mundi vilja sagt hafa.
Og hann kom i Ijós fimmtudagsmorgun
einn. Ég vaknaði skyndilega við hinn ró-
lega andardrátt Hans. Það var enginn háv-
aði af vekjaraklukku, engin gluggatjöld,
sem þutu upp i loftið, og ekkert blistur.
Ég mókti örlitla stund og furðaði mig á
þvi, hvers vegna ég hefði eiginlega vaknað
svona snemma. En þá fóru hljóð að berast
mér til eyrna utan frá, frá götunni, skellir
i bilhurðum og hróp og sköll frá barna-
hóp á leið i skólann. Ég sneri mér rólega
við og leit á klukkuna. — Hún var átta.
— Við höfðum sofið tveimur timum leng-
ur en venjulega. 1 einni svipan settist ég
upp og neri stirurnar úr augunum. Og þá
mundi ég, hvað gerzt hafði. Kvöldið áður
hafði ég ekki haft neina löngun til þess
að fara i háttinn kl. 10. Það hafði verið
einn af þeim dögum, þegar andinn hafði
komið yfir mig, og ég hafði rokið til að
fara að staga i sokkana af Hans, bóna
gólfin, þvo glugga o. s. frv. Þegar klukkan
var tiu, hafði ég enga löngun til að fara
að sofa, heldur til að sitja og láta fara vel
um mig og lesa bók, sem við höfðum
nýlega fengið úr bókasafninu. „Þú skalt
bara fara að sofa,“ hafði ég sagt við Hans,
„ég kem bráðum.“ En bókin hafði verið
svo ofsalega spennandi og áhrifamikil,
að ég var svo dösuð, þegar ég var búin
að lesa hana, að ég hafði ekki hugsun á
öðru en koma mér undir sængina og
breiða langt upp yfir höfuð.
En nú var ég glaðvöknuð, klukkan var
átta. „Hans,“ kallaði ég varlega og reyndi
að tilkynna honum tíðindin eins nær-
að draga upp vekjaraklukkuna i gær,“
sagði ég stillilega. Þennan morguninn varð
ekki úr neinu steýpibaði, og þegar Hans
kom æðandi inn í eldhúsið, hafði kaffið
rétt fengið á sig þennan daufa, brúnleita
lit, sem það fær, þegar það hefur bara
verið stutta stund í rafmagnskönnunni.
Samt sem áður gaf ég honum fullan bolla
og rétti honum.
Gumsið i botninum blasti við honum.
Ég reyndi að eyða þessu með gamni og
sagði: „Já, þetta er ekki alveg eins og hún
mamma þín býr til“ — og óskaði þess á
sama andartaki, að ég hefði getað bitið úr
mér tunguna, en það var of seint. Þetta
var alls ekki rétta augnablikið að minnast
á móður Hans.
Nú leit út fyrir, að ég hefði viljandi leitt
hana fram á sjónarsviðið og væri að benda
Hans á, hvernig það hefði verið áður og
hvernig það væri nú.
Hann stóð kyrr og starði ofan i kaffi-
bollann, likt og hann væri áhorfandi að
einhverri átakanlega sorglegri kvikmynd.
Siðan lagði hann bollann frá sér, greip
hattinn og frakkann og þaut út eins og
byssubrenndur.
Ég stóð i dyragættinni og starði á eftir
honum, þar til hann hvarf fyrir næsta
horn, og þrammaði siðan inn í eldhús.
Ef andinn hefði nú verið yfir mér, hefði
hann rekið mig af stað til einhverra nyt-
samlegra starfa, en kaffið var nú orðið
dökkbrúnt og ilmandi og dagblaðið nýtt
og ólesið. Ég hellti í bolla handa mér og
breiddi úr blaðinu við hliðina á mér.
í fyrstu las ég fréttirnar, síðan kom
röðin að teiknimyndasögunum, og loks
las ég auglýsingarnar. En þrátt fyrir það
að ég hafði ekki lesið þær svo vandlega,
komst ég ekki hjá að sjá stóru auglýsing-
una, sem bauð lengra og betra og ham-
ingjusamara líf, ef maður prýddi svefn-
herbergi sitt með mynztruðu sirsi, sem
MMCAN 7