Vikan - 13.04.1961, Síða 30

CJ ef junnr
TízUulitir
Aðalútsölustaður
Kirkjustræti 8—10.
Sími 1 28 38.
Viðurkennd gæðavara heima
sem heiman.
Gaeði, fjölbreytt litaval og
ótrúlcga hagstætt vcrð, hafa
gert Gefjunaráklæði að út-
flutningsvöru.
Gefjunaráklæðin eru vinsæl-
ustu og mest notuðu áklæðin
á íslandi. Pramleidd í fjöl-
mörgum gerðum og ávallt í
nýjustu tízkulituni.
en á morgun komizt þið í kynni við
Skotland Yard Reykjavíkur.
Allan daginn sátu bræðurnir og í-
grunduðu ástandið, sem þeim fannst
lieldur hafa óvænkazt. Þeir komust
að þeirri niðurstöðu, að hiisbóndi
Jieirra mundi hafa sagt til þeirra,
svo að hann slyppi við að borga
þedm, en gætt þess að láta þá ljúka
verkefninu fyrst. Þeir hétu að ná
i kauða og það fyrr en siðar, bara
ef tækifæri byðist, sem siðar varð.
Klukkan nfu um kvöldið urðu þeir
varir við hróp og köll frammi i
varðstofu:
„. . . .og við verðum að fara allir,
bað er allt vitlaust þarna upp frá.
Fljótir nú.“ — Hurðaskellur . . . bíl
ekið af stað í offorsi . . þögn . . .
Bræðurnir hófust handa, og eftir
litla stund komu þeir hurðinni af
stöfum og fóru út, tóku næsta bil,
sem þeir sáu úti á götu, og óku af
stað i bæinn. En eigandi bilsins,
sem hafði séð til þeirra, hljóp spöl
á eftir þeim og kallaði og stevtti
hnefa.
Þeir óku stanzlaust i Laugarásinn
og að húsi húsbónda sins, létu bil-
inn renna yfir rauða strikið, sem
opnaði bilskúrinn, þvi að þeir vissu,
að það mundi eini möguleikinn til
að komast inn án erfiðleika. Þeir
gengu inn og upp i forstofuna. En
hegar þeir voru komnir þangað,
heyrðu þeir hlátur og gleðskapar-
hljóð frá stofunni. Þeir opnuðu
dyrnar þar inn, um leið og húsbóndi
þeirra sagði:
„Og skál fyrir drengjnnum min-
um. Þeir verða ekki i vandræðum
með húsnæði um sinn, ha, ha.“
Hann tók ekki eftir bræðrunum,
fyrr en hann hafði lokið setning-
unni, en þegar hnnn sá þá, kom hann
strax fram og sagði með þjósti:
,.Hvað viljið þið?“
„Örstutt samtal, þakka þér fyrir.“
„Talið bara, verið fljótir."
„Ekki hérna, komdu niður."
Hann fór með þeim niður og lok-
aði öllum hurðum á eftir sér.
„Þú skuldar okkur peninga,“ sagði
cldri bróðirinn, þegar niður var
fcomið.
„Þið fáið enga peninga hér. Komið
ykkur burtu, áður en lögreglan finn-
ur ykkur.“
„Þú verður að borga okkur.“
„Ég á enga peninga, og komið
ykkur nú út.“
„Við förum ekki peningalausir."
„Ég held, að heppilegra sé fyrir
ykkur að fara strax, svo að ég þitrfi
ekki að hjálpa ykkur,“ sagði maður-
inn ógnandi röddu.
„Okkur vantar peninga.“
„Þú hefur vist ekki skilið orð
mín,“ sagði húsbóndinn, og um leið
rauk hann að eldri bróðurnum og
sló hann f anditið, tók hann síðan
fangbrögðum og þjarmaði að hon-
um á gólfinu.
Til þessa hafði yngri bróðirinn
bara verið áhorfandi, en þegar
hann sá, hvernig ástatt var fyrir
bróðiir sinum, þreif hann stóran
skiptilykil, sem var þarna á borði,
og sló af alefli í höfuð manninum,
með þeim afleiðingum, að sá valt á
bakið og gaf frá sér sérkennilegt
hrygluhljóð, en lá siðan með opin
augu, hreyfingarlaus.
Eldri bróðirinn fór í jakkavasa
hans og tók þar veski. Síðan hlupu
þeir út í bil og óku af stað.
„Djöfuls kvikindi getur einn mað-
ur verið. Þetta var mátulegt á hann.
Hann skammast sín kannski, þegar
hann rankar við,“ sagði eldri bróð-
irinn og nuddaði hökuna.
„Ef hann rankar við,“ svaraði
hinn — með kviðahreim.
„Ekki kviða neinu. Nú ökum við
á Selfoss og athugum okkar gang.“
„En lögreglan?“
„Hún finnur okkur ekki. Vitlaus
nöfn og heimilisföng, hvað ætli hún
finni. En heyrðu, ég stanza hérna
við Árbæ, við skulum sjá í veskið.
Gáðu.“
Yngri bróðirinn gáði, en fann
litið.
„. . . Það er tómt, maður, tveir
tíkallar og miðafjandi.“
„Hvað segir þú, maður. Eragir
peningar? Láttu mig sjá.“
Hann stöðvaði bilinn og grams-
aði ákafur i veskinu. Að síðustu hélt
hann á litlum, hvítum miða og las:
María—Keflavik—4% i nótt.
Endurtaktu framkvæmdir.
Hann sneri miðanum við og sá, að
þetta var nafnspjald. Furðu lostinn
las hann nafnið og sagði:
„Pabbi. — Ég trúi þessu ekkil Ég
trúi þessu ekki.“
ÓIi Ágústsson.