Vikan - 28.09.1961, Blaðsíða 10

se sok pma,
saRði biskupinn,
en lfka einlæga
iðrun þína . . .
en fyrst og fremst,
hve ráðþrota þú
ert . . . Elskarðu
hana?
Stefán gekk rak-
leitt inn í skrif-
stofu prestsins án
þess að knýja
dyrn. 8éra Hart-
wig, sem sat við
skrifborðið, reis
úr sa?ti sínu o<r
gekk tii móts við
hnnu, þegar hann
ð ’-omu h-?ns
var.
Kvikmyndasaga Yikimij;
6. KAFLI.
Ekkl var E’va vingjarnlegri við Stefán í kvöld-
veizlunni, sem efnt hafði verið til í skyndi á óðal-
setrinu vegna komu hans.
— Þú veizt það, Eva, sagði Stefán lágt, Þegar
hann hafði kysst á hönd henni, að þú þarft ekki
annars’ við en segja eitt orð, — og þá verð ég
hjá þér framvegis.
Séra Hartwig, sem var meðal boðsgesta, kom
til þeirra, og Eva kynnti Þá. Stefán heilsaði presti
hæversklega, en af nokkru fálæti, sneri sér síðan
að Evu.
— Þú verður að hafa mig afsakaðan, en ég verð
að kveðja gestina.
Þegar hann var farinn, spurði séra Hartwig
Evu, hvort það væri rétt, sem sér hefði skilizt,
— að hún hefði sagt Stefáni, að hún hefði enn
ekki neinn bata fengið, og hvers vegna hún hefði
þá sagt honum Það, þar sem það væri alls ekki
satt..
— Getið þér ekki gizkað á það? spurði hún.
— Á þessi unga stúlka í Rómaborg kannski ein-
hvern þátt í Þvi?
Kannski einhvérn þátt, . . . en þér þurfið
ekki að verða svona alvarlegur á svipinn. Það er
ekki eins og ég taki það nærri mér að slíta þannig
öllu sambandi við þennan fyrrverandi unnusta
minn, síður en svo. . .
Stefán hafði leitt Herthu, frænltu sina, afsíðis
og ræddi nú við hana, sýnilega allæstur.
— Ég er nú vissari um það en nokkru sinni fyrr,
að þessi veikindi E’vu eru eingöngu mér að kenna.
Og segðu mér eitt, — hvers vegna varstu að sýna
henni þessi blöð með myndunum af mér? Var
það nauðsynlegt? .
Hertha hvessti á hann augun.
— Ég kann ekki við Það, að þú talir þannig
til mín, Stefán, sagði hún. Þar að auki er það
með öllu fráleitt að ráðgera hjónaband með ykkur,
eins og málum er nú háttað. Hún yrði alltaf að
sitja heima, þegar þú yrðir, starfsins vegna, að
taka þátt í samkvæmum og veizluhöldum. — Og
hvað mundi ekki hljótast af þvi?
— Eva er ákaflega tilfinninganæm, ekki hvað
sizt síðan hún varð fyrir þessu slysi. Og vegna
þessarar tortryggni gagnvart stúlkunni, sem var
algerlega ástæðulaus, treystir hún mér ekki fram-
ar.
— Stilltu þig, gæðingur, sagði Hertha óþolin-
móð. Fáðu þér viskí eða eitthvað annað róandi.
Vitanlega getur þetta allt lagazt ykkar 1 milli. . .
I bili hefur hún reyndar hallað sér eitthvað
að öðrum, en Það getur . . .
— Hvað áttu við? Eða — hvern áttu við?
— Vin hennar og sálusorgara, séra Hartwig, —
unga prestinn . . .
— Séra Hartwig? Það er óhugsandi . . . Hann,
sem er kaþólskur prestur.
— Það vill nú Þannig til, að kaþólskir prest-
menn eru lika karlmenn. Og séra Hartw.ig ber það
þar að auki með sér. Hann hefur líka notið þess,
að þú varst hvergi nærri. Eiginlega er það hann
sem hefur gert Það, sem þér bar að gera. Eg er
ekki þar með að lýsa mig samþykka framkomu
hans, en maður má ekki vera ósanngjarn.
— Hvers vegna hefurðu ekki minnzt neitt á
þetta i bréfum þínum? spurði Stefán og gerðist
nú hálfu æstari. Eg má ekki til þess hugsa, að
þessi hempuklæddi hræsnari leiði Evu afvega.
— Hann hefur þó gert Það fyrir hana, sem
enginn annar hefur megnað . . .
— Hvað ertu að fara?
Og nú sagði Hertha honum, að það væri hverju
orði sannara, að Eva hefði fengið mátt til að
ganga að nýju og yrði styrkari í fótunum dag frá
degi.
Átti presturinn að afsala sér hempunni? Valiö var örðugt.
■ ■
lO VIKAN