Vikan - 28.09.1961, Qupperneq 39

augunum.
— Það voruð þér, en ekki hann,
i sem gerðuð mig friska aftur.
—• Það var aðeins fyrir hendingu,
I . að ég kom hingað og gat veitt yður
■- "lið, þegar þér þurftuð þess með. Og
Jfflef ég hefði ekki haft slík afskipti
[gjaf yður. . .
— Það er ekki satt, hvislaði hún
döpur. Það var ekki af meðaumkun.
Þér vilduð umfram allt, að ég næði
mér aftur, — ekki eingöngu mín
vegna, heldur og yðar vegna, af þvi
að ég elska yður. ....
Hann hristi höfuðið og flýtti sér
að svara.
— Þetta er blátt áfram fjarstæða,
ungfrú EVa. Það er ekki ég, sem
hef stöðugt verið í huga yðar, og það
er tími til þess kominn, að þér gerið
yður það ljóst. Þér þurftuð að öðlast
nýtt þrek, það var allt og sumt, en þar
sem það lyf fæst ekki í lyfjabúðum,
varð presturinn að fúska svolítið i
læknislistinni.........
Eva lá með hálflukt augu, en varð
þess þó samstundis var, þegar prest-
urinn kom inn.
— Eruð þér kominn, mælti hún
lágt.
— Já, það tjóar ekki annað en ég
reyni að hafa eitthvert eftirlit með
yður, þegar þér getið fundið upp á
öðru eins. svaraði prestur.
— Ég vissi, að þér munduð koma.
Og nú verðið þér að heita þvi að yfir-
gefa mig ekki. Þér megið ekki fara
héðan.
— Þér getið ekki ætlazt til þess af
mér, að ég verði hérna alla ævi, svar-
aði prestur hikandi. Og þar að auki
ræð ég því ekki sjálfur. En nú skul-
um við tala um yður. Þér hafið sann-
arlega gert mig skelfdan, en sem bet-
ur fer, verður þessi óheppni ekki til
þess að seinka fyrir endanlegum bata
yðar. Ég var svo heppinn, að mér
tókst að sannfæra yður um, að lömun-
in væri fyrst og fremst af sálrænum
orsökum. I raun réttri hafið þér því
enga Þörf fyrir mig lengur. Og þegar
Stefán kemur aftur. . . .
— Hvers vegna segið þér þetta við
mig? spurði hún, og röddin var ein-
kennilega hljómlaus.
— Stefán átti tal við mig, og hann
sagði mér, að hann hefði í hyggju að
koma hingað aftur.
— Stefán. Þér vitið ósköp vel, að
það er ekki neitt samband á milli
mín og hans framar.
— Það er engu lokið ykkar á milli,
mælti prestur með festu. I rauninni
hafið þér ekki hugsað um annan en
hann, ungfrú Eva: Annars hefðuð þér
ekki tekið yður svo nærri þær fregnir,
sem yður bárust af Rómardvöl hans.
Hvers vegna voruð þér svo lengi að
jafna yður eftir slysið? Hvers vegna
gat yður ekki batnað? Það var ein-
göngu af örvæntingu, þar eð Þér töld-
uð, að hann væri horfinn yður fyrir
fullt og allt. Þetta hef ég alltaf vitað,
og nú skuluð þér vera hreinskilin
og sönn sjálfri yður. . .
Eva starði á hann með tárin í
— Presturinn, endurtók hún með
fyrirlitningu. Þér eigið við, að þér
hafið þá aðeins verið að gegna
embættisskyldu yðar?
— Hvers vegna segið þér aðems?
Starfið er mér köllun, sem veitir mér
þrótt til að miðla öðrum af.
Eva reyndi að setjast upp, en hneig
lémagna aftur niður á svæfilinn.
— Já, þér hafið veitt mér þrótt,
mælti hún ástríðuþrungið. Þér hafiö
fullvissað mig um, að ég væri ung og
fögur og gæti gert karlmann ham-
ingjusaman, — að enginn, sem væri
með fullu viti, mundi sleppa af mér
taki. Það hefur presturinn þá sagt.
Nei, þér elskið mig, — og ég elska
yður. Hvers vegna viljið þér ekki
viðurkenna það?
— Skiljið þér þá ekki, að ég hlaut
að unna þeirri manneskju, sem var
svo hjálpar þurfi?
— Hvers vegna segið þér ekki
sannlelkann? spurtti bún «>"
— Þér elglð viB, aO það yrOi auO-
veldast — fyrir yður. Ég fullvissa
yður um, að ég tel yður ekki eiga sök
á þvi, hvernig málum er nú komiB,
séra Hartwig, en hins vegar tel ég,
að þér getið einmitt ekki farið héöan.
Þér hafiö óbeinlínis orðiO til Þess, aO
dóttir mín á nú í sáru sálarstríði,
því ber yöur skylda til aB veita henni
nauðsynlega aðstoB. Ég kvíði engu
meir en því, hvað verða mundi um
Evu, ef þér hyrfuð þannig á brott
eftir allt það, sem þér hafið fyrir
hana gert og verið henni. Er það ekki
skylda yðar sem prests aB firra aðra
sorgum?
— Eg get þvi aðeins orðið henni
að liði, að ég afklæðist hempunni.
Sem prestur megna ég það ekki.
— Þér megið ekki svíkja Evu nú, ..
einmitt þegar hún er ná sér eftir slys-
ið, sagði von Gronau hrærður. Nú
fer ég og kalla á hana.
Hann gekk hröðum skrefum út I
garðinn.
■ — Hvar er Eva, dóttir min? spurOi
hann gamla þjóninn.
Hún ók eitthvað í kerrunni.
— Alein? Ertu gengin af vitinu,
maOur? Tókstu ekkl eftir þvi, aO hún
var alls ekki með sjálfri sér? Hvernig
stendur á því, að þú leyfir henni að
taka kerruna?
Ungfrú Eva vildi ekki einu sinni
hlusta á mig, svaraði þjónninn gamli.
Hún var — með leyfi að segja — álíka
æst og þér eruð sjálfur og hrópaði á-
líka hátt. . .
EVa var I svo æstu skapi, að hún
hafði ekki taumhald á hestinum, og
svo fór, aB kerran valt, og Eva var
flutt meðvitundarlaus heim I höllina.
Færustu læknar og sérfræðingar voru
kallaðir þangað, en þeir gátu ekki
fundið, að hún hefði orðið fyrir nein-
um meiðslum. Þeir ráðlögðu, að geð-
læknir yrði sóttur, — töldu víst, að
ungfrúin mundi ná sér aftur, en Það
tæki eflaust tímann sinn.
Von Gronau sagði séra Hartwig,
hvernig komið væri, og viku eftir að
þetta gerðist, lét hann senda boð eftir
honum.
— Hún er komin yfir það versta,
sagði óðalseigandinn. Og nú er það
eingöngu undir yður komið, hvernig
fer um batann, bætti hann við alvar-
legur á svip.
Athugið að HOMANN
Harðplastið er fyrsta-
flokks — Vestur-Þýzk
framleiðsla, sem stenzt
alla samkeppni.
Sighvatur Einar^r^n & Co.
SKIPHOLTI 15. — StMAR 24133 4137.
— Þetta er sannleikurinn, ungfrú
Eva.
— Þér skrökvið. Ég sé það á yð-
ur ... Eða getið þér svarið, að þér
segið sannleikann?
— Nei.
— Nei, það þorið þér ekki, — þvi
að þér munduð þá sverja rangan eið.
— Stefán elskar yður. Og hann
mundi gera yður hamingjusama,
mælti prestur, um leið og hann gekk
á brott.
Misseri leið. Eva hafði náð sér
fullkomlega, og Stefán, sem hafði
sagt lausu starfi sínu i utanríkisþjón-
ustunni, var horfinn heim og að-
stoðaði von Gronau við búreksturinn
a óðalinu.
Þau Eva og hann höfðu nú tengzt
aftur fornum tryggðaböndum, og
dag nokkurn krupu þau saman við
altarið í þorpskirkjunni, þar sem
séra Hartwig gaf þau saman I heil-
agt hjónaband. Og á þeirri stundu
varð hann þess fullviss, að hann hafði
valið þann kostinn, sem réttur var,
og að sig mundi aldrei iðra þess.
Að hjónavígslunni lokinni óskaði
hann þeim innilega til hamingju.
Klukkunum var hringt, og hinir
mörgu kirkjugestir héldu á brott, —
presturinn síðastur. Það var glaða
sólskin úti, og þar biðu hans ótal við-
fangsefni — sem prests og manns.
ENÐIR.