Vikan - 21.12.1961, Side 32

Iðnaðarbanki Islands
óskar viðskiptavinum sínum nær og fjær
gleðilegra jóla, góðs nýs árs með þökk fyrir
viðskiptin á gamla árinu.
lienni. Hún flögraði hærra og hærraþessum stofnunum. Og þannig
undir hvítri hvelfingunni og hvarf mundi það verða í öllum löndum.
loks sjónum við gljásvarta hlið fer- Milljónir manna, sem misstu at-
HEILINN.
Framhald af bls. 7.
Og hann hló allt í einu hvellt og
gjallandi, og hlátur hans vakti
draugalegt bergmál í salnum. Það
var sem kalt vatn rynni niður eftir
bakinu á henni. Henni fannst sem
hún væri stödd í grafhvelfingu. Eða
þá í aftökuklefanum í einhverju
fangelsinu. Hún hafði séð myndir af
rafmagnsstólnum, þar sem hann
stóð, nakinn og kaldur í köldum
klefanum. Eitthvað þessu svipað
hlaut þeim að liða, sem varð litið
þar inn.
— Já, það væri dálaglegt, mælti
Johnny og.hló enn. Að hugsa sér
ef sjálfum heila heilanna skjátlað-
ist. . . .
Hann þrýsti henni fast og innilega
að sér.
— Vesiings litla tátan mín, tuldr-
aði hann i hár henni. Enginn iimur
fannst honum jafnast á við angan
þessara iokka. Þér er gefið helzt
til mikið hugmyndaflug, sagði hann.
— Ég hef ekki heldur neinn raf-
eindaheila til að hugsa fyrir mig,
svaraði hún eilitið móðguð. Ég verð
að annast það sjálf. Hvers konar
læki eru þetta allstaðar á veggjun-
um?
— Þau taka á móti öllum send-
ingum frá eftiriits-gervihnöttunum,
auk þess tilkynningum og orðsend-
ingum frá varnarmáladeildinni, upp
lýsingaþjónustunni, sálgreiningar-
stofnuninni og ótal öðrum slikum
deildum og stofnunum. Þau skrá svo
allt þetta merkjamáli á segulbönd,
sem renna sjálfkrafa inn í heilann,
sem leggur svo allar þessar upplýs-
ingar til grundvallar skýringum sín-
um, ályktunum og niðurstöðum. Hafi
til dæmis rússneski forsætisráð-
hcrrann haldið ræðu, tekur það heil-
ann ekki nema örfáar sekúndur að
komast að raun um hvað hann raun-
verulega meinti. Hvort þar var um
að ræða alvarlegar hótanir, eða ein-
ungis vísvitandi blekkingar.
Eva kipptist við og bar hendina
að eyrnarsnepiinum.
— Það var eitthvað, sem kitlaði
mig í eyrnarsnepilinn, sagði hún.
Sjáðu ... það var fluga!
Honuin varð iitið þangað, sem hún
benti. Uppi yfir þeim sveif lítil,
dökk fluga, og suð hennar kafnaði
í smellunum og tifinu frá tækjun-
um og heilanum.
— Já, svei mér ef þetta er ekki
fluga, sagði hann. Hvernig i ósköp-
unum hefur hún getað komizt inn?
Aldrei minnist ég þess að hafa orð-
ið var við flugu hérna inni, síðan
ég kom hingað.
Hann sló til hennar, en missti af
líkisins.
Hún hefur sogazt inn um eitt af
loftárásaropum heilans, sagði
Johnny. Jæja, hún verður áreiðan-
lega gegnsteikt. Það er 10000 volta
spenna þar inni.
Það fór hrollur um Evu. Henni
varð enn hugsað um rafmagnsstól-
inn.
— Lítlu á þetta tæki, sagði Jo-
hnny. Þetta er tækið, sem gengur
næst sjálfum heilanum. Það skráset-
ur allar hugsanir rússneska yfirraf-
eindaheilansv Fyrir atbeina þess,
veit okkar heili alltaf hvað sá rúss-
neski hugsar. Það er þess vegna, að
hann lætur aldrei blekkjast.
— Þetta er dásamlegt, sagði Eva
og hrifningin varð óttakenndinni
yfirstekari i þili.
— Rússarnir hafa lika hliðstætt
tæki, mælti Johnny enn. Þeir vita
ailtaf hvað okkar heili hugsar. Hvað
það snertir, standa því báðir jafnt
að vigi.
Eva stóð þögul um hríð og virti
fyrir sér þetta merkilega tæki.
Gegnum plastrúðu þess mátti sjá
segulbandið, sem rann þar í gegn
og þaðan svo inn i heilann, sem
rannsakaði allar þær upplýsingar,
er á það voru skráðar.
— En, varð henni að orði, fyrst
við vitum hvað þeir hugsa og þeir
vita hvað við hugsum, þegar báðir
aðilar standa semsagt jafnt að vígi,
þá getum við eins samið um það
við þá, að láta báða þessa heila, sem
hafa þannig nákvæma gát á hvor
öðrum, hætta störfum, og stöðva
um leið alla þessa gervi-vígahnetti,
sem svífa um himinngeiminn hlaðn-
ir kjarnorkusprengjum, og allar eld-
flaugarnar, sem stilltar hafa verið
í mið á skotstöðvunum og þjóta að
markinu um leið og einhver hers-
höfðinginn þrýstir á rofann — eða
rafeindaheilinn sjálfur gerir það,
vegna þess að hershöfðingjarnir
geta ekki orðið ásáttir um hver af
þeim skuli setja allt af stað. . .
— Það mundi verða til þéss að
ég missti starfið, sagði Johnny og
starði á hana furðu lostinn. Og þá
gætum við ekki gift okkur í næsta
mánuði. . .
Hann kyssti hana, strauk lokka
hennar og vafði hana örmum.
_ — Litla tátan mín, hvíslaði hann.
Ég er hræddur um að þú látir hug-
myndaflugið fara helzt tii iangt með
þig í dag. Skilurðu það ekki, að slíkt
mundi leiða til þess að allir foringj-
arnir hérna yrðu atvinnulausir, auk
þess ailir skrifstofumennirnir i
varnarmáladeildinni, og allir þeir,
sem búa verkefnin í hendur öllum
vinnu sína. Þú gerir þó varla rað
fyrir að nokkur rkisstjórn mundi
láta sér siíkt og þvilíkt til hugar
koma? Sjálfur heilinn vill ekki svo
mikið sem ljá því þanka, og þar
að auki liggur það fyrir utan hugs-
anasvið lians, sem er eingöngu bund-
ið því hernaðarlega.
— Æjá, sagði hún dapurlega. Ég
er víst ósköp lieimsk.
— Þú ert dásamleg, mælti hann.
Þú ert kona af holdi og blóði. Sjálf-
ur útskrifaðist ég með hæstu eink-
unn úr háskólanum. Nú finnst mér
öðru hverju, sem ég geti ekki hugs-
að neina hugsun lengur. Ég er
orðinn einskonar handlangari heil-
ans og ekkert annað. Við skulum
annars athuga hvað hann hefur að
segja þessa stundina.
Þau leiddust í áttina að ferlíkinu.
Hún nam staðar utan við sjónliring
sjónvarpstækisinis, en hann gekk
nær og leit á pappírsræmuna, sem
rann út um raufina.
— Engin hætta á styrjöld í svip-
inn, las hann. Við getum verið örugg
næturlangt.
—- Dásamlegt, varð Evu að orði.
Johnny hló við.
— En hverju gegnir nú þetta?
spurði hann allt í einu. Er heilinn
ekki farinn að hafa áhuga á bóli-
menntum? hlustaðu nú á: „Elsk-
hugar lafði Chatterley“ hefur verið
þýdd á rússnesku og það boðar
hlýrra andrúmsloft í stjórnmálun-
um.“ Hefurðu annars lesið bókina
um lafði Chatterley? Hún skemmti
s'ér prýðilega með skógarverði á
meðan það var. En við skulum þó
skemmta okkur enn betur saman,
og sú skemmtun skal vara að eilífu.
Hann lyfti henni upp á örmum sér,
en hún sparkaði út i loftið og
skrikti.
— Sýndu þá að þú sért maður til
þess, sagði hún og fítlaði eggjandi
við hárið á honum.
— Nú ber ég þig inn í herbergið
gamla mannsins, sagði hann. Þar
getum við látið fara vel um okkur.
Það eru fullar tvær klukkustundir
þagnað til hans er von.
Hann bar hana inn í herbergið,
en hún hvildi höfuð sitt við öxl
hans og varð því fegnust að komast
á brott frá þessum alvitra, kalda
heila.
Hann lagði hana á legubekk her-
foringjans, laut að henni og kyssti
hana á hárið og andlitið. Og þess á
milli hvíslaði hann einhverju í eyra
henni, sem fékk hana til að umla
lágt og heitt og strjúka blíðlega
hnakka hans.
1 sama bili heyrðust hvell liljóð-
merki frá heilanum, og Ijósið, sem
barst úr salnum inn um herbergis-
dyrnar varð skyndilega rautt.
Evu varð hverft við. Ilún spratt á
fætur með slíku óðagoli, að hún
féll kylliflöt á gólfið. Johnny tuldr-
aði eitthvað gremjulega, á meðan
hann var að átta sig á merkjunum
og birtuskiptunum.
— Hamingjan góða, það er heil-
inn, hrópaði hann. Þetta er við-
vörunarmerki!
Og þar með var hann þotinn fram
í sjálft heilabúið. ,,
— Johnny, bíddu eftir mér, kall-
aði hún, en hann heyrði ekki einu
sinni til hennar.
Hún liafði misst af sér annan
skóinn í óðagotinu, hélt á honum í
hendinni og haltraði á eftir Jo-
hnny. í gegnum táramóðuna sýndist
henni rafeindaheilinn vera umflot-
inn hlóði í birtunni rauðu.
Johnny starði sem dábundinn á
siðustu fyrirskipun heilans: „Fénd-
urnir hefja árás. Þrýstið á rofann."
Eva var nú komin til hans og las
á ræmuna með honum. Hún leitaði
handar hans og þrýsti hana fast.
Hann gætti þess ekki, að þau liiutu
nú bæði að sjást á sjónvarpsskyggn-
inu uppi í herráðssalnum.
Heilinn hætti um hríð skriftinni,
sendi einungis frá sér viðvörunar-
merki. Johnny starði upp í loítið,
sem hann byggist við því að geta
séð það upp um þrjár hæðir, þegar
einhver þeirra í herforingjaráðinu
þrýsti á rofann, sem setti allt af
stað.
Svo tók heilinn aftur að skrifa.
Það small í ritvélarstöfunum um
leið og þeir skullu á pappírsræm-
unni: „Eftir hverju eruð þið að
biða, bjánarnir ykkar. Þrýstið á
rofann, annars geri ég það.“
En varð svolitið hik. Svo hélt hann
áfram: ,yÞað eru liðnar 50 sekúndur
. . . 55 sekúndur . . . nú var þrýst á
rofann. Það var Francis Frederick
Spencer, sem framkvæmdi þá sögu-
legu athöfn. Styrjöldin hófst klukk-
an 21.14.49“.
Viðvörunarmerkin þögnuðu. Birt-
an varð eðlileg aftur. Eva og Johnny
stóðu þarna og héldust í hendur án
þess að mæla orð frá vörum.
Loks mælti Eva titrandi röddu:
— Það . . . . er þá lcomið stríð?
Og það eru ekki liðnar nema fáeina-
ar minútur síðan heilinn tilkynti að
ekki væri nein hætta á styrjöid og
við gætum verið örugg næturlangt?
— Ég skil ekki þetta með lafði
Chatterley, varð Johnny að orði.
Hún hristi hann til og tárin
streymdu úr augnakrókunum niður
vanga hennar.
— Hættu að tala um þessa lafði
Chatterley, kjökraði hún. Það er
Skeifan
óskar öllum viðskiptavinum sínum nær og f jær
gleðilegra jóla, árs og friðar með þökk fyrir
viðskiptin á liðna árinu.
32 VIKAII