Vikan - 21.12.1961, Side 33

GLEÐILEG JÓL,
gæfuríkt komandi ár. - Þökkum viðskiptin
á liðna árinu.
Landsbanki Islands
. . -rj, '9r~ - ■ townp/ b - * ' ' " .■ >
skollin á styrjöld, maður . . . styrj-
öld! Og þú stendur hérna í þung-
um þönkum um þessa lafði Ghatter-
ley. Kannski verður þú kallaður á
vígstöðvarnar. Kannski sjáumst viS
aldrei framar. . . .
— Mínar vígstöðvar eru hérna,
svaraSi hann. Tíu hæðum undir yfir-
borði jarðar. Það er ekki þessi lafði
Ghatterley, sem ég er að brjóta heil-
ann um. Heldur það, að mér er með
öllu óskiljanlegt hversvegna raf-
eindaheilinn fór að hugsa um hana.
Það hefur aldrei lcomið fyrir áSur,
að hann færi að hugsa um bækur
eða kvenfólk.
— Nú skrifar heilinn, að eld-
flaugum hafi verið skotið upp frá
öllum bandarískum stöðvum á landi
og sjó í lofti af fullkomnustu ná-
kvæmni, sagði Eva.
— Já, svaraði hann. Það leiðir af
sjálfu sér. Það er lieilinn, sem sér
um það. En eitthvað er það nú
samt, sem ekki kemur heim. Fyrst
sagði heilinn að ekki kæmi til styrj-
aldar í bráð, síðan fer hann að
hugsa um Lafði Chatterley, og loks
segir hann að það verði styrjöld.
— Nú skrifar hann að eldflaugum
hafi verið skotið frá öllum rúss-
neskum stöðvum á landi, sjó og í
lofti, nákvæmlega samtíinis þeim
bandarisku, sagði Eva. Við liöfum
lika orðið fyrir . . .
— Auðvitað, svaraði hann. Heil-
arnir skrásetja hvor annars hugs-
anir, En þú varst eitthvað að minn-
ast á að heilanum kynni að geta
skjátlazt. Ég held að ég verði að
athuga hann að innanverðu ...
— Það er um seinan nú, sagði Eva.
Heilinn skrifar að bæði Moskvu og
Washington hafi verið jafnað við
jörðu. Já, en Washington . . . við
erum í Washington, og ekki höf-
um við orðið neins vör?
— Á tíundu hæð undir yfirborði
jarðar, svaraði hann rólega. Það tek-
ur nokkra stund að ná til okkar.
Hann opnaði skáp og tók fram
eitthvað, sem einna helzt líktist kaf-
arabúningi. Hann brá sér í búning-
inn og minnti þá mest á þessar
furðuverur, sem teiknisagnahöfund-
arnir láta byggja fjarlæga linetti.
— Þessi búningur ver mig fyrir
raflosti, sagði hann.
Hún sá varir hans hreyfast bak
við plastrúðuna á hettunni og
heyrði rödd hans, annarlega málm-
hvella, gegnuni hátalarann á henni.
Hann opnaði einskonar dyr á bak-
hlið heilans og tók að athuga ótal
leiðslur og tenging'ar með mælitæki,
sem hann hafði í hendinni. Eva stóð
i sömu sporum og las jafnóðum til-
kynningar, sem heilinn skrifaði á
pappírsræmuna. Aldrei á ævi sinni
hafði hún fundið jafn sárt til þess
að hún væri einmana og yfirgefin,
og það var hennar heitasta ósk, að
Johnny stæði enn við hlið henni.
— New York hefur verið gereytt,
hrópaði hún. Og foreldrar mínir
búa í New York. Þau hljóta þá að
vera bæði . . .
Hann heyrði það gegnum hljóð-
nemana á hettunni, að hún kjökraði
hinum megin við heilann. Hann
bar mælitækið að einni heilafrum-
unni.
— Leningrad hefur verið gereytt,
hrópaði Eva enn. Kiev, Odessa,
Stalingrad, Chicago, Detroit, Pitts-
burg. . .
Honum var litið á mælitækið, sem
sýndi hvernig ásigkomulagið var í
sjálfri botnhvelfingunni, heilabúinu.
Nálin sveiflaðist titrandi fram og
aftur. Hann bar mælitækið að ann-
arri heilafrumu.
— Nú skrifar heilinn að það hafi
ekki neina þýðingu framar að vera
að tilkynna um gereyðingu borga,
hrópaði hún. Öllu lífi á yfirborði
jarðar í Bandaríkjunum og Sovét-
rikjunum hefur verið gereytt. Nú
hefur Lundúnum og París verið
jafnað við jörðu, einnig Peking,
Shanghai, Hamburg, Varsjá og
Berlín ...
Hann sá að mælitækið tók örlítið
viðbragð, þegar hann bar það að
þeirri heilafrumu, sem réði heil-
brigðri skynsemi.
— Öllu lífi i Evrópu hefur verið
gereytt, hrópaði Eva. Einnig í Kína,
Kanada og Suður-Ameriku. Allar
eldflaugastöðvar á landi hafa verið
gereyðilagðar, og nú er eldflaugun-
um eingöngu skotið frá gervihnött-
unum. Geislavirlc þoka hefur lagzt
sem hjúpur umhverfis jörðina, en
gervihnettir beina nú nýjuin eld-
flaugum niður í þokuhafið, sem ná
eiga til þess, sem enn er við lýði
undir yfirborði jarðar. Heilinn full-
yrðir að aldrei áður hafi styrjöld
verið háð af jafn hárfinni og öruggri
nákvæmni, enda sé henni nú i þann
veginn að ljúka, eftir að hafa staðið
samfleytt í 15 mínútur, 37 sekúndur.
Johnny skrúfaði frumu heilbrigðr-
ar skynsemi lausa úr gróp sinni.
Heilinn þurfti hennar ekki lengur
með, hvort eð var. Hann gekk með
frumuna í höndunum þangað, sem
Eva stóð. Gólfið skalf og nötraði
og brestir komu á veggfletina, og
drunur af sprengingunum bárust til
þeirra, niður um margar hljóðein-
angraðar hæðir. Það benti til þess,
að sprengjurnar hefðu þegar eyði-
lagt efri neðanjarðahæðirnar.
Það var ekki fyrr en Johnny
stóð þarna við hlið henni aftur, að
Eva fann til liræðslu. Hún hafði
fylgzt af slíkri ákefð með lilkynn-
ingum heilans um hernaðaraðgerð-
irnar, að allt annað .gleymdist. Hann
þurfti ekki að segja lienni hvað
koma mundi. Hún vissi það eins vel
og hann. Jonny settist flötum bein-
um á gólfið; hún tók sér sæti þar
hjá bonum og hnipaði sig eins fast
að honum og henni var unnt, án
þess að gera honum öðrugra fyrir
að skrúfa heilafrumurnar sundur.
Helzt hefði hún kosið að hvila i
örmum hans, en hún vildi ekki
verða til þess að honum tækist ekki
að sanna sjálfum sér það, að hann
væri fær um að vinna meiri tækni-
leg afrek en að skipta um pappírs-
kefli í heilanum.
Hann lyfti lokinu, sem skýkli við-
bragðsnæmri þynnunni. Örfínt ryk
hafði dreifzt um yfirborð hennar.
Johnny brá hettunni af höfði sér
og vakti athygli Evu á þessu ryki.
— Manstu eftir flugunni, sem var
hérna á flögri? spurði hann. Hún
sogaðist inn í heilann, þar sem hún
brann til ösku, en svo hefur askan
sogazt inn í frumu heilbrigðar skyn-
semi og hefur áhrif á þynnuna. Þess-
vegna var það, að heilinn tók allt
i einu að hugsa um lafði Chatterley,
og þessvegna skjátlaðist honum í
ályktun sinni varðandi styrjöldina.
Auðvitað hafa Rússar ekki búizt til
árásar frekar en við. Heilarnir
héldu sem sagt hvor öðrum í frið-
samlegu jafnvægi, allt þangað til
fluga truflaði þankagang þeirra. Um
leið og þrýst var á rofann, slitnaði
fruma heilbrigðrar skynsemi óðara
úr öllum tengslum af sjálfu sér, og
eftir jiað starfaði heilinn aftur af
fullkominni nákvæmni.
— Að hugsa sér hve þú ert snjall,
hvíslaði hún með aðdáun. Þú tekur
sjálfum rafeindaheilanum frain að
hugsanaskerpu. . .
Þetta voru þau síðustu orð, sem
mennsk rödd mælti í borginni
Washington, því nú braut sprengja
niður botnhvelfinguna yfir heilabú-
inu. Rafeindaheilinn starfaði unz
yfir lauk. Þá skrifaði hann þá setn-
ingu, sem ekkert mannlegt auga var
til að lesa:
„Rússneski heilinn var eyðilagð-
ur 17 mínútum og 23 sekúndum eftir
að styrjöldin hófst. Nú eyðilegst
bandaríski heilinn. Við unnum
styrjöldina með nákvæmlega einni
sekúndu . . .“
Króaður af í víti styrjaldar.
Framhald af bls. 11.
sú stund er skipið átti að fara og
bað skipstjóri mig að koma með sér
til þess að sækja hásetana í fang-
elsið og gerði ég það. Við vorum
leiddir inn í hráslagalegan stein-
kumbalda. Þar var óhrjáleg aðkoma.
Ekkert legurúm var í klefanum að-
eins rimlar fyrir gluggum og dyr-
um. Lögregluþjónarnir létu okkur
ganga eftir ganginum meðfram klef-
unum og svo sögðu þeir: „Hérna.
Eigið þið nokkurn hérna?“ Og þann-
ig koll af kolli. Og þarna hímdu
þeir og héldu upp um sig buxunum,
þvi að mittisólin hafði verið tekin
af þeim. — Allir voru þeir skömm-
ustulegir. Við rannsókn kom í Ijós,
að lögreglan hafði á hendi hreinsun
gatna í bænum og það var siður
henanr að smala hafnarknæpurnar
á kvöldin og láta þá, sem hún hand-
tók vinna við hreinsun gatnanna
við svipuhögg og spenntar byssur —
og í þokkabót lét liún svo leysa
mennina út með fé. — Ég gleymi
aldrei baksvipnuni á hásetunum
þegar þeir röltu eftir götunum og
um borð, haldandi upp um sig bux-
unum.
Ég var ekki lengi á Ebro. Ég
kunni þó vel við mig á þvi. Svo
virtist, sem stjórnendum Sameinaða
litist vel á starf mitt, enda kvörtuðu
þeir aldrei en lýstu ánægju sinni
r
Axmixister
_____________
óskar öllum viðskiptavinum sínum nær og f jær
gleðilegra jóla, árs og friðar með þökk fyrir
viðskiptin á liðna árinu.
—
▼IKAN 33