Vikan - 28.12.1961, Blaðsíða 13

Adam Hoffritz í átökum við vírnet í Hveragerði.
Guðmundur
Daníelsson:
Kjarngóð
íslenzka með
dönskum
hreim
Þetta er Adam Hoffritz, se-xtugur að aldri um þessar mundir. Enginn annar en hann:
kolsvart þyrilhárið og dimm glampandi augun villa ekki á sér heimildir. Annars er
„Helreiðin“ eitt aðal einkenni hans, eldgamall vörubill með alls konar drasli á pallinum,
gashylki, rör og miðstöðvarofna. Adam gaf honum þetta nafn þegar hann eignaðist hann
fyrir 14 árum, af þvi hann var svo ljótur, og datt ekki annað í hug en hann mundi drepa
sig á honum fljótlega. Reynslan varð hins vegar sú, að hann hefur aldrei iifað betra lifi
en undanfarin fjórtán ár, síðan hann byrjaði að aka „helreiðinni“, sem er blendingur af
apaketti og hundi, að sögn Adams.
Ég sá Adam fyrsta sinni liaustið sem Ölfusárbrúin slitnaði niðuf. Hann var að ferja fólk
yfir ána og lék við hvern sinn fingur, svo ég hef aldrei séð glaðari mann við vinnu. Ég
veit ekki betur en hann sé léttlyndur maður að eðlisfari, eitt er víst: hlátur hans er dill-
andi, röddin falleg og djúp.
Um ætt og uppruna hans er þetta að segja, að hann er því miður ekki afkomandi Egils
Skallagrímssonar, né af Bergsætt, né af öðrum frægum hreppstjórum, prestum og sýslu-
mönnum, heldur er hann fæddur í Vandlöse, einni af útborgum Kaupmannahafnar, 26.
ágúst 1901. Móðir hans hét Kristina Ascanius Hoffritz og faðirinn Johann Heinrich Hoffritz,
þýzkættaður, sennilega af Alpakynstofni. Haun var málmlistasmiður (kunst- og kleinsmede-
mester). Þegar Adam var fárra ára fluttust foreldrarnir með liann til Kongens Lyngby,
sem nú mun vera borg upp á 100 þúsund íbúa, 0g liggur tiu til tólf kílómetrum norðan við
Kaupmannahöfn. Hann var settur til vinnu strax og hann stóð út úr hnefa, hjá Ivarli
Chepler gróssera, sem hafði útibú um alla Danmörku, og einnig á íslandi. Á sumrin stund-
aði hann garðyrkjuvinnu hjá Áge Pippe 1 Fredriksdal fyrir 10 aura um timann, en eftir
ferminguna fór hann i sveitavinnu til bænda á Sjálandi og hélt því áfram þangað til árið
1924, þá fluttist hann til Islands. Forlögin vildu að hann gerðist íslendingur, enda eru for-
lögin oft velviljuð okkar þjóð. Dansk-Islandsk Samfund réði hann hingað, hann tók sér
far með „íslandinu“ gamla, kom hingað 19. maí 1924.
Heim kominn yfir „Atlantshafið hvita“ eins og skáldið kvað, snéri hann sér til Búnaðar-
félags íslands í Reykjavík, en það (búnaðarfélagið) sendi hann umsvifalaust austur fyrir
fjall til Dags Brynjólfssonar bónda í Gaulverjabæ. Samferðamennirnir austur voru ein-
Framhald á bls. 26.
VIKAN 13