Vikan - 28.12.1961, Blaðsíða 16

er þjónninn hafði skenkt á glös
um milli handa sér. Það var þá fyrst,
þeirra, að hún leit upp.
— Þú furðar þig kanski á því, að
ég skuli hafa stungið upp á því að
við snæddum I veitingahúsi, sagði
hún. — Ég, sem alltaf hef hagnýtt
mér hvert tækifæri til að sannfæra
þig um hvílíkur snillingur ég væri í
matreiðslunni.
— Þú hefur kannski komizt að
raun um að leiðin að hjarta mínu
liggur um meltingarfærin.
—- Þér skal ekki takast að koma í
veg fyrir að ég haldi alvöru minni
dálitla stund, svaraði hún. •— Og
hafðu ekki neinar áhyggjur af því,
þótt ég hafi beðið um dvrustu réttina
og vínið. Það er nefnilega ég sjálf
sem býð og borga í þetta skiptið. Þú
unnir mér vonandi þeirrar ánægju, að
greiða kostnaðinn af þakkar- og
kveðjuveizlu okkar.
— Kveðju . . . hvað segirðu?
— Kveðjuveizlu. svaraði hún og
brosti dauflega. — Ég hef ákveðið,
að sú von, sem þú hefur alið —eð bér
undanfarin ár, skuli loks rætast. Ég
hef ákveð:ð að slita trúlofun okkar.
— Maud, hrópaði hann. — 1 öllum
hamingju bænum farðu nú ekki að
fá neitt kast svona á almannafær:.
— Ég heiti því, að ég skal hafa
fullt taumhald á tilfinningum mín-
um, svaraði hún og brosti enn. Að
visu veldur þetta mér hryggð, en ég.
lofa að láta ekki á því bera, ef þú
vilt hlusta á mig.
—• Það skal ég gera.
—• Og mæla mér ekki mót, hvað
sem ég kann að segja?
— Því lofa ég líka, svo að segja
fyrirvaralaust.
Þjónninn bar þeim fat með rækjum
og brúnuðu brauði. Maud tók rækju
milli fingra sér og horfði á hana með
allt að því hluttekningu.
— Veslingurinn litli, mælti hún
lágt. — Þú reyndir vist líka að særa
sjálfa þig til ólífis, áður en þú gafst
upp á öllu saman, og þú varst soðin
lifandi.
Hún leit á Jan og var nú alvarleg.
— Ekki veit ég hvað komið hefur
fyrir þig í sumar, sagði hún. En hitt
veit ég, að þú ert allur annar en þú
varst.
— Ekki annað en það . .
— Þú hézt mér því, að grípa ekki
fram í fyrir mér. Þú hlýtur sjálfur
að vita það bezt hvað gerzt hefur.
Þar eð þú hefur fast starf og tekur
ekki þátt í veðmálum á kappreiðum,
hlýtur það að vera önnur stúlka, sem
komin er í spilið Það kann að vera
að mér skjátlist Þar en það er raun-
ar ekki aðalatriðið, heldur ég sjálf
. . . þú sérð að ég hugsa alltaf mest
um sjálfa mig. Ég hef lika breytzt. Ég
hitti stúlku I veitingasölu í haust,
og við tókum tal saman. ræddum
meðal annars um karlmennina og af-
stöðu okkar til þeirra. Og hún sagði
orð, sem ég hef ekki getað gleymt
þó ég reyndi. Geti konan ekki gert
karlmanninn hamingjusaman og veitt
honum það, sem hann þráir, hlýtur
hún að missa hann, og eins fyrir það
þótt stærilæti hennar og eigingirni
komi í veg fyrir að hún vilji gera sér
það ljóst. Og nú gefst ég upp Hér
hefurðu hringinn. Nú ertu frjáls að
þvi að lifa lífinu eins og þú kýst, án
þess að þurfa að taka tillit til min.
Nú fer ég aðeins ffam á það, að þú
snæðir í ró og næði með stúlkunni,
sem þú varst einu sinni heitbundinn
— Maud, hvíslaði hann. Hefurðu
hugsað vandlega þessa ákvörðun?
— 1 þaula, svaraði hún. — Þú mátt
ekki spyrja mig neins, en því get ég
heitið þér, að þú þarft ekki að ótt-
ast að ég fari að gera alvöru úr hin-
um heimskulegu hótunum mínum aft-
ur. Ég skammast mín nægilega fyrir
það, sem gerðist úti í skerjagarðinum
í sumar.
Þau skáluðu. Og hún brosti honum
til mikillar undrunar. Að vísu gat
það varla kallast gleðibros, en það
var einlægt.
Hann vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. E'f þetta hefði gerzt fyrir að-
eins nokkrum vikum, mundi það hafa
gerbreytt öllu lífi hans. Og vitanlega
mundi það valda breytingum, enda
þótt Sonja virtist honum horfin.
—■ Maud, sagði hann. — Það er satt,
þetta er það, sem ég hef þráð í mörg
ár, en svo, þegar til Þess kemur,
finn ég ekki til sérlegrar gleði yfir
því.
Hann lyfti glasinu og horfði í augu
henni.
— Maud . . .
Hún lyfti glasi sínu og leit á hann.
Augu hennar voru tárvot, en björt
og einlæg.
— Maud, láttu þér ekki bregða
um of . . . viltu giftast mér?
Maud hafði lyft vínglas'nu, stað-
ráðin í að brosa, hvað svo sen hann
segði. En þegar hann nú spurði hana,
hvort hún vildi giftast sér, þá fór
öll hennar áætlun út um þúfur.
•— Viltu giftast mér . . . hún setti
glasið frá sér á borðið og lokaði aug-
unum, svo hann gæti ekki ráð’.ð það
af tilliti hennar, hvernig henni varð
innanbrjósts við spurninguna.
Lengi hafði hún beð'ð þess, að hann
bæri fram þessa spurningu. Þau höfðu
að vísu verið heitbundin hvort öðru,
satt var það, en hún hafði alltaf gert
sér það ljóst, að þar með væri á
engan hátt öruggt, að trúlofun þeirra
1^'ddi til hjónabands. Hún vissi það
bezt sjálf hve allt þeirra samlíf hafði
frá upphafi verið tilraunakennt og
hikandi. Það var ekki fyrr en nú,
þegar hann bar fram þessa spurningu,
að hún gerði sér það ljóst, að þrátt
fyrir allt höfðu þau undir niðri, alltaf
haft þetta takmark í huga, enda þótt
þau hefðu aldrei skipulagt væntanlega
sambúð, heldur eytt tíma sínum og
þreki í það að umbera hvort annað
og koma í veg fyrir að þau tengsl
brystu, sem þau höfðu þegar bundið.
Og þrátt fyrir allt varð hún að viður-
kenna, að það hefði verið Jan, sem
átti mestar þakkir skildar fyrir það,
að ekki slitnaði upp úr vináttu þeirra.
En ef þau gerðu nú alvöru úr
því og gengu í hjónaband? Mundi það
fara vel? Voru nokkrar likur til að
þau yrðu hamingjusöm í s'ambúð
sinni?
Hún horfðist heiðarlega og undan-
bragðalaust í augu við þá staðreynd,
að ems og nú var komið, þá væri
hjónabandsstofnun gagnstæð allri
heilbrigðri skynsemi. En skynsamleg
hugsun og tilfinningar eru sitt hvað.
Á lampa tilfinninganna logaði enn
dauft ljós vonarinnar um að hún
þyrfti ekkí að sleppa hendinni af Jan.
Hún hafði aldrei eignazt annan mann
en hann og mundi aldrei eignast.
Hún tók á öllu því sem hún átti til, í
því skyni að halda ró sinni. Hún lyfti
glasinu enn, leit i augu honum og
Spurði:
■— Jan, hefurðu hugsað það, sem
þú varst að segja?
— Nei, svaraði hann hiklaust og
brosti við. Ég hef hvorki hugsað það
fié annað. Ég er löngu orðinn þreyttur
á því, að gerhugsa hvert orð og hverja
ákvörðun. Ég er orðinn uppgefinn
á að reyna stöðugt að vera rök-
fastur og skynsamur.
— Og ef ég segði já?
— Þá giftum við okkur. Þú þekkir
r ig það nú orð.'ð, að þú veizt að
hverju þú gengur. Þorir þú, brestur
mig ekki kjark .. .
— Það er engu líkara en þú hafir
tekið þessa ákvörðun í einhverri ör-
yæntingu og gagnstætt þínum eigin
16 VIKAN