Vikan - 28.12.1961, Blaðsíða 25

ÚtvarpiS sendi einn sinn
fegursta fulltrúa til að skála
við ykkur fyrir nýárinu, og
fannst ekki minna samboðið
tilefninu. Þess vegna sjáið þiS
hér hana Sigríði B. Egilsdótt-
ir, sem er nokkurskonar sendi-
herra hjá Ctvarpinu. Meira
vildi hún ekki segja um sin
störf.
„Eigum viS aS skála snöggv-
ast fyrir nýárinu, SigriSur?“
„Mig langar 'ekkert til aS
skála við þig ...“
„Viltu þá skála við lesendur Vikunnar?“
„ÞaS er nú líklega.“
„Svo skála ég við þig.“
„Ókey.44
„HvaS viltu helzt drekka?“
„Sevenup.“
„Þú vilt ekkert sterkara ...?“
„Nei, þaS er nógu sterkt fyrir mig.“
„Ókey.“
„Skál!“
„Skál!“
„... fyrir nýárinu!“
„... fyrir nýárinu!“
— Dettur þér nokkuð í hug i sambandi viðR-
ið, Sigríður ... ?
— Það er ekki svo gott að finna út úr því ...
þaS væri þá helzt að maður setti það í sam-
band við RikisútvarpiS ...
— Alveg rétt. Radíó Reykjavík, eins og það
var einu sinni nefnt. En það hefur liklega
verið áSur en þú fæddist. HvaS ertu annars
gömul?
— Engar nærgöngular spurningar, piltur
minn. Ég er töluveTt yngri en þú. Láttu þér
nægja það.
Látið ekki útlitið glepja
fyrir ykkur, lesendur góðir, því
þótt hann sé sjóræningjalegur,
þessi, þá er hann í rauninni
bezta skinn og gerir engum
mein.
Hann heitir líka Finnur
Richter og er frá ísafirði ætt-
aður, svo frekari sannana þarf
ekki við.
„Er þetta einhver nýr ein-
Finnur. kennishattur fyrir sjóliðsfor-
ingja, sem þú ert með á höfð-
inu, Finnur?"
„Nei, piltur minn, ég er ekki í sjóhernum. Þetta
er bara nýárshattur, svona til gamans."
„Og hvað ertu að gera með hann á hausnum
núna?“
„Nú, þú settir hann sjálfur á mig. Ertu eitt-
hvað bilaður eða hvað?"
„Svona, engan æsing. Þetta er bláalvarlegt
blaðaviðtal, og þú verður að svara eins og við á,
því annars ruglast lesendur í ríminu."
„Þú ruglar þá sjálfur, maður, þegar þú ferð
að skrifa. Það verður ekki héil brú i viðtalinu
hvort sem er.“
„Hérna, Finnur. Fáðu þér í glasið og skálaðu
nú við mig og lesendur Vikunnar fyrir nýárinu."
„Hvað heldurðu að sé gaman að skála í malt-
öli.“
„Brunaverðir mega ekki skála í sterku á með-
an þeir eru á vakt.“
„Þetta vissirðu. Þess vegna komstu til mín þeg-
ar ég var á vakt. Ég þekki þig, góði ...“
„Ekki tefja viðtalið. Hvað ertu búinn að vera
lengi í brunaliðinu?"
„Það heitir ekki brunalið, það ættir þú bezt
að vita sjálfur."
„Fyrirgefðu. Þú ert þó brunavörður, er það
ekki ?“
„Jú, en það heitir slökkvilið."
„Eg skil. Og hvað ertu búinn að vera lengi
1 slökkviliðinu?"
„Tæp 18 ár, ef ég man rétt.“
„Þú ert þá öruglega kominn yfir tvítugt. Mér
sýnist þú vera svo unglegur."
„Það gerir maltið."
„Af hverju heldur þú á N-i? Hvað minnir þig
það á?"
„Eg held á þvi af þvi þú fékkst mér það, og
það minnir mig á Nógúdd."
Eg bankaði óskaplega kurt-
eislega á dyrnar á fæðingar-
deild Landsspítalans. Eftir
skamma stund kom ung og fal-
leg stúlka til dyra. Ég fór allúr
hjá mér, þvi mér datt skyndi-
lega í hug að hún héldi að ég
þyrfti að leggjast inn.
En fagkunnátta ljósmóður-
innar lýsti sér þegar í því að
hún sá að mér var eitthvað
annað á höndum.
„Góðan daginn!"
„Góðan daginn!“
„Ég er frá Vikunni ...“
„Þessari viku ... ?“
„Nei, með stórum staf. Vikubiaðið Vikan.“
„Já. Góðan daginn.“
„Góðan daginn.“
„Mig langar til að fá að taka mynd af ein-
hverri fallegri Ijósmóður í tilefni af nýárinu."
„Já, við skulum sjá. Gjörið þér svo vel.“
„Takk.“
„Þér viljið fá að taka mynd af Ijósmóður, segið
þér. Fyrir Vikuna. I tilefni af nýárinu. Hvernig
mynd á það að vera ... ?“
„Ljósmynd."
?“
„Með pappirshúfu, glas og staf."
„Já, einmitt. Með papp ... Viljið þér hinkra
aðeins við á meðan ég tala við yfirljósmóðurina?"
„Já, takk fyrir.“
„Svo sat ég þarna í ganginum og beið. Allir,
sem gengu um iitu á mig meðaumkunaraugum,
en ég hristi það allt af mér. Loks kom sú fallega
aftur.
„Ég talaði við yfirljósmóðurina, en hún þarf
að tala við yfirlækninn áður- en hún gefur leyfi.
Vilduð þér kannski koma aftur i fyrramálið?"
Og svo kom ég í fyrramálið. Þá var ljósmóðirin
búin að tala við yfirljósmóðurina, yfirljósmóðirin
við yfirlækninn, yfirlæknirinn við borgarstjórann
og borgarstjórinn við ráðherrann. Allt klappað
og klárt. Leyfið veitt.
Guðrún Ólafsdóttir ljósmóðir varð fyrir valinu,
og yfir því kvartar vafalaust enginn. Guðrún út-
skrifaðist úr ljósmæðraskólanum s.l. haust. Hún
er ættuð frá Akureyri, eins og flestar fallegar
stúlkur, og hefur ólæknandi áhuga fyrir starfinu.
Þegar ég spurði hana hvað T-ið minnti hana á,
svaraði hún um hæl:
„Tvíbura."
Ólafur Ragnar Georgsson er
leigubílstjóri hjá Bæjarleiðum,
enda ætlaði hann varla að þora
að halda á glasinu, sem við
réttum honum.
„Ertu vitlaus, maður, held-
irðu að ég fari að láta taka
af mér mynd með hálffullt glas
í hendinni ... ?“
„Viltu heldur hafa það hálf-
tómt ...“
„Nei, það er alveg sama."
„Nú, ef þér er alveg sama
hvort það er hálffullt eða hálftómt, hvað ertu
þá eiginlega að rövla?
„Ja, sko, leigubílstjórar mega ekki drekka ...“
„En einkabilstjórar?"
„Nei, ekki heldur ...“
„En vörubílstjórar?"
„Nei, en ...
„Eh flugmenn?"
„Nei ...“
„Nú, hvað er þetta eiginlega? Þú lætur eins
og þú sért eini maðurinn I heiminum, sem megir
ekki halda á glasi. Veiztu annars nokkuð hvað
er I glasinu?"
„Kaffi, en ..."
„Máttu drekka kaffi?"
„Já.“
„Stattu þá grafkyrr og brostu sætt og blitt —
eins og dóttir þín.“
„Dóttir mín ... ?"
„Já, heldurðu að ég viti ekki að hún Sigrún
Ragnars er dóttir þin. Hvað minnir L-ið þig ann-
ars á? Langasand?"
„Nei."
„Hvað þá?“
„Leigubílstjóra."
Guðmundur.
Okkur fannst mjög tilhlýði-
legt að koma aðeins við í
áfenginu, svona í leiðinni —
ekki vegna þess að við ættum
þangað neitt erindi, það skal
greinilega tekið fram — held-
ur vegna þess að við yitum að
þið eruð alltaf að líta þangað
öðru hvoru yfir árið, og ef
mér skjátlast ekki stórkost-
lega, þá eruð þið annaðhvort
nýbúin að vera þar, eða eigið
eftir að fara þangað alveg á
næstunni.
Ef svo er, þá berið verzlunarstjóranum á
Snorrabrautinni honum Guðmundi Iialldórssyni,
kveðju Guðs og mina og segið honum frá mér
að myndin hafi tekist þokkalega — eins og þið
sjáið.
Hann var ófáanlegur til að skála yið okkur.
Hann var eitthvað að tala um auglýkingabann
á sínum vörum, og að það mætti kannske mis-
skilja myndina, ef hann færi að halda einhverj-
um miði á lofti.
Ég lield samt ekki að það sé nokkur leið
að misskilja þessa mynd, né svipinn á Guð-
mundi. Hann segir eins greinilega og á verður
kosið: Gleðilegt nýár, — og þökk fyrir við-
skiptin á gamla árinu!
... Anars eru ekki allir viðskiptavinir jafn-
velkomnir hingað, sagði hann. Það var t. d.
einn hérna alveg rétt áður en þú kornst, sem
ég var ekkert sérlega hrifinn af.
— Nú, var hann svona hátt uppi, eða hvað?
— Nei, en hann var samt á fjórum fótum.
— Kom hann skríðandi hingað inn?
— Nei, hann gekk óstuddur. Það kom hingað
maður ríðandi og skildi reiðskjótann sinn eftir
fyrir utan dyrnar. Þar bað hann dreng að halda
i hann. Einhvernveginn losaði hesturinn sig
við drenginn og labbaði hingað inn á eftir hús-
bónda sínum. Hann kom alveg inn að afgreiðslu-
borðinu og teygði liausinn inn yfir það, eins
og hann væri að athuga vörurnar.
— Hann hefur ekki gert neinn usla?
— Nei, nei. Það hafa margir hagað sér verr
hér inni en klárgreyið. Hann var hinn prúð-
asti, og gekk út með húsbónda sinum þegar
hann fór.
— Og liann hefur ekkert keypt?
— Nei, enda hefðum við ekki afgreitt hann,
þótt hann hefði beðið um eitthvað ... en hann
þagði!
Hólmfríður.
Hólmfríður Kolbrún Gunn-
arsdóttir, blaðakona hjá Al-
þýðublaðinu, mátti varla vera
að því að tala við okkur, því
hún var að skrifa Alþýðu-
blaðsfrétt, sem mikið lá á.
Það var rétt svo að hún mátti
vera að þvi að skála við okk-
ur, — jafnvel í Sinalco.
Þetta hafðist þó að lokum
með þrautseigjunni, og við
erum sannfærðir um að frétt-
in, sem hún skrifaði á eftir,
hafi verið mikið skemmtilegri fyrir bragðið.
Hólmfriður hefur verið blaðakona hjá Al-
þýðublaðinu siðan 1959, að undanteknum tveim
timabilum, sem hún hefur eytt — misjafnlega
gagnlega — erlendis. í fyrravetur dvaldist hún
i Paris og segir af sinni alkunnu hæversku, að
hún „hafi fylgzt með“ á blaðamannaskóla þar.
— Viltu veita mér örstutt viðtal, Hólmfriður?
— Það kemur sko hreint ekki til mála. 1
fyrsta lagi eiga blaðamenn aldrei að hafa blaða-
viðtal við blaðamenn------.
— . . . en blaðakonur . .?
— Ekki heldur, og meira að segja þvi siður.
Konur eiga bara alls ekki að segja neitt. Þær
eru hið veika kyn og eiga enga meiningu að
hafa, né skoðun á neinu.
—■ Ertu eitthvað biluð?
— Nei, þú mátt hafa þetta eftir mér.
— Heldurðu ekki að kvenréttindakonur taki
þig i gegn?
— Mér er alveg sama. Kvenfólk á að vera
réttindalaust með öllu.
VIKAN 25