Vikan - 28.12.1961, Blaðsíða 6

Árpad Arpady stóð í björtu skini sviðsljósanna?
og beindi starandi augnaráði sinu að fallegri og
ýturvaxinni stúlku, sem stóð þar frammi fyrir
honum. „Horfið í þennan roðastein,“ mælti hann
og benti henni á ódýra eftirlikingu úr rauðu gleri,
sem hann bar i umgerð framan á vefjarhetti sin-
nm. „Horfið í þennan roðastein, og innan andar-
taks munuð þér verða þess vör, að líkami yðar
tekur að sveigjast aftur og fram, hægt og mjúk-
lega aftur og fram.“ Og stúlkan starði á djásnið
og líkami hennar tók að sveigjast aftur og fram
eins og samkvæmt skipun.
„Svona, já,“ mælti Arpady lágum, sefjandi róini.
,J4ú takið þér mjúkar og fallegar sveighreyfingar.
Öldungis eins og þér væruð fiskur í sjó. 1 raun-
inni,“ tilkynnti hann henni, „eruð þér lika fiskur.“
Samstundis tók stúlkan að mjamta vörunum, tók
jafnvel á sig svip, sem minnti furðulega á fisk.
Áheyrendurnir skellihlógu og klöppuðu dávald-
inum lofa i lófa.
,J>að er einungis rödd min, sem nær til vitundar
þinnar,“ mælti Arpady enn. „Þú heyrir ekkert
nema hana. Við erum alein hér inni og þú hlýðir
hverri skipun minni eins og hundur hlýðir hús-
bónda sinum. Þvi að vitanlega ertu hundur.“ Og
stúlkan lét tafarlaust fallast á fjóra fætur, skreið
nm sviðið á höndum og hnjám og gelti ákaft,
áheyrendum til mikils fagnaðar. „Hvers vegna
geltirðu eins og hundur?“ spurði dávaldurinn
Arpady. „Þú ert ekki hundur, heldur köttur.“ Um
leið og hann sleppti orðinu, hætti stúlkan að gelta,
en tók þess i stað að mjálma og skreið um sviðið,
sett og mjúklega eins og kisa, unz hún nam staðar
og sleikti sig, en áhorfendurnir ætluðu beinlínis
að tryllast af fögnuði. Þannig var það á hverju
kvöldi þ egar kom að þessu atriði, það brást aldrei.
Andartaki síðar vakti Arpady ungu stúlkuna af
dáleiðslunni, eftir að hann hafði ámálgað það við
hana, að hún væri hvorki köttur, hundur né fiskur,
heldur falleg og aðlaðandi ung stúlka. Loks endaði
sýningin á því, að hann útskýrði nokkuð vald dá-
leiðslunnar fyrir áhorfendum.
August von Struckel, þýzki stormsveitarforing-
inn, klappaði með öðrum áheyrendum, en þó frek-
ar af einskonar skyldurækni en hrifningu. Að
sjálfsögðu hafði hann verið viðstaddur sýningar
enn frægari dávalda í Berlín, annars var hann ekki
tíður gestur í leikhúsum eða svipuðum skemmti-
stöðum. Hann hefði ekki heldur verið þarna við-
staddur þetta kvöld, ef það hefði ekki verið fyrir
það, að hann átti þar erindi að rækja.
Um leið og kveikt var i salnum aftur, gaf hann
þrem stormsveitarmönnum, sem sátu á aftasta
Smásaga eftir Andrew Meisels:
6 VIKAN