Vikan - 04.01.1962, Blaðsíða 16

Ný framhaldssaga:
LfJU^JKJHLII J|ni |D
g^bxæmNIUIi
Síðla kvölds, nokkru eftir andlát
og jarðarför eiginmanns mins, gerðist
það, að ég reikaði inn í skrifstofu
hans, yfirkomin af harmi og féll á
kné við stólinn hans. Ég grét og bað
fyrir honum og móður minni heit-
inni, unz drengurinn minn lagði hönd
sína mjúklega á öxl mér.
„Mamma," sagði Bunker litli.
„Pabbi kemur ekki aftur þótt þú
grátir, en ef þér finnst þér líða betur
á eftir, þá er það í lagi. En það koma
seltublettir á leðrið á fallega stólnum
hans.“
Saltsins mun litt gæta á þessum
blaðsiðum.
Það er einlæg ósk mín að ég megi
segja þar frá hinni einlægu og gagn-
kvæmu ást okkar Clark Gable, lýsa
hinni innilegu gleði og hamingju, sem
við nutum í hjónabandi okkar, og þó
fyrst og fremst því fordæmi sem hann
gaf mér, varðandi sjálfsvirðingu og
göfgi, hugrekki, heiöarleik og þreki.
Sannarlega þurfti ég á öllu hans
hugrekki og þreki að halda, kvöldið
sem ég hélt á brott frá dánarbeði
hans i sjúkrahúsinu. Mér var sagt
að hann væri látinn. En ég vildi ekki
trúa því. Harmi lostin þrýsti ég hon-
um að barmi mér í fullar tvær
klukkustundir.
Loks gat ég tekið þessu eins og
ég vissi að hann mundi hafa ætlast
til af mér — ég horfðist í augu við
það sem staðreynd. Hann var látinn.
Ég snart kalda ásjónu hans; kvaddi
hann hinzta sinni og hélt á brott.
Þegar ég steig út fyrir þröskuldinn,
hét ég því að lita ekki um öxl. Það
heit hélt ég.
Þetta var að kvöldi miðvikudagsins,
þann 16. nóv. 1960. Ég yfirgaf Presby-
terian-sjúkrahúsið i Hollywood harmi
lostin, en um leið var ég mér meðvit-
andi um þá óumræðulegu blessun, og
um leið miklu ábyrgð — að ég bar
ófæddan son Clarks undir belti, barn-
ið, sem hann hafði þráð meir en nokk-
uð annað í þessum heimi.
Eitt hundrað tuttugu og fjórum
dögum síðar ól ég svo John Clark
Gable í þessu sama sjúkrahúsi, heil-
brigðan dreng, sem er svo líkur föð-
ur sinum að furðu gegnir. Og það
er vissulega yndislegt.
John Clark fæddist á mánudags-
morgun, þann 20. marz 1961. Ég vil
alltaf muna að það var fyrsti vor-
dagurinn, og i senn mesti fagnaðar-
og saknaðardagur ævi minnar.
Ef pabbi hefði fengið að lifa að-
eins hundrað tuttugu og fjórum dög-
um lengur. Ef hann hefði fengið, þótt
ekki væri nema einu sinni, að lyfta
syni sínum á örmum sér. Ef ég gæti
fengið einhverja sönnun fyrir þvi, að
Clark megi á einhvern hátt fylgjast
með John litla, séð að drengurinn
hans uppfyllir allar þær vonir, sem
hann gerði sér um hann.
Ég veit að sérhver móðir getur gert
sér i hugarlund hve oft og mörgum
sinnum ég hef hvíslað þessi „ef“. Eins
hve oft ég hef spurt hvers vegna,
hvers vegna, hvers vegna? Og dag
nokkurn fann Bunker litli sonur
minn ljóst svar við öllum þessum
spurningum minum.
„Mamma — guð tók pabba til sín
svo hann gæti orðið verndarengill
litla barnsins. Hann getur áreiðan-
lega gert mikið meira fyrir John
litla þarna uppi á himnum, en ef
hann væri hérna niðri á jörðunni. Og
svo fer John litli líka einhverntíma
þangað til hans.“ Mér finnst þetta
lýsa næmum skilningi hjá dreng, sem
ekki er nema ellefu ára.
Og þessa fyrstu hræðilegu daga
komst ég að raun um eitt, sem ég geri
ráð fyrir að mörg konan hafi upp-
götvað, þegar hún var sárustum
harmi lostin. Ef eiginmaðurinn hef-
ur elskað þig og treyst þér, færöu
umborið næstum því allt. Einhvern
veginn tekst þér það.
Sé ég viss um nokkuð á þessari
jörð, þá veit ég það, að Clark unni
mér heilhugar og treysti mér, öld-
ungis eins og ég unni honum og
treysti. Og hvar sem hann er nú, þá
er þetta óbreytt.
Ég minnist þess, að skömmu eftir
að við giftumst lét hann fáein orð
falla um mig, er hann braut venju
sina og ræddi við blaðamann. Þau
orð hafa alltaf verið mér undurkær.
Clark var ekki þannig gerður, að
hann flíkaði tilfinningum sínum eða
fjölskyldumálum yfirleitt. En þegar
blaðmaðurinn minntist á mig, svaraði
hann hinn hreyknasti: „Kathleen
gamla stendur fyrir sínu. Henni er
gefin heilbrigð skynsemi í ríkum
mæli og verður ekki skotaskuld úr
neinu.“
Kathleen gamla hefur reynt að láta
þessi orð pabba verða að sönnu. Ég
hef reynt að haga lífi mínu öldungis
Um þrjátíu ára skeið var Clark Gable hinn
ókrýndi konungur kvikmyndatj aldsins, og hélt velli
sem elskhugi kvenna á öilum aldri og um allan
heim, lengur en dæmi eru til um nokkurn annan
kvikmyndaleikara. Með honum verða og þau þátta-
skil, að hann gengur af hinni snoppufríðu „Yalen-
tino“-draumaprinsmanngerð dauðri með karlmann-
legum glæsileik sínum og hispursleysi. Hann var
og góðum leikhæfileikum gæddur og kröfuharður
við sjálfan sig í list sinni, og þegar hann lézt» varð
hann harmdauði kvikmyndahúsagestum um víða
veröld. Síðasta kona hans, Kathleen, hefur nú skrif-
að endurminningar sínar um fyrstu kynni þeirra
og fimm ára hjónaband, sem varð þeim báðum mjög
hamingjuríkt, og birtast þær endurminningar nú
í „Yikunni“, prýddar f jölda mynda- bæði af Clark
Gabíe í ýmsum hlutverkum og úr fjölskyldulífi
þeirra hjóna, og má eflaust vænta þess, að mörgum
lesendum hennar verði það kærkomið.
16 VIKAN