Vikan - 08.02.1962, Blaðsíða 7

G SVO loks einn laugardags eftirmiðdag,
seint í júlí, ók Garðar, Kiddu og krökk-
unum niður að áætlunarbílnum. Þau
náðu reyndar á síðasta augnabliki, þvi
Kidda ætlaði aldrei að verða tilbúin;
ýmist þurfti hún að ganga frá einhverju
í íbúðinni, eða hún eyddi löngum tima
i að leita að einhverjum hlut sem hún
taldi að bráðnauðsynlegt væri að taka
með. Og alla leiðina niður í bæ, lét hún
svo dæluna ganga.
Kidda var ekkert afskaplega málgefin
svona hversdagslega, en hún hafði bara
aldrei farið að heiman áður, nema Garð-
ar væri með. Hún var því dauðhrædd um
að hann færi sér að voða, á einn eða
annan hátt. — Þú ert svo utan við þig
og hugsunarlaus, sagði hún, gleymir öllu,
ef ég er ekki til að minna þig á það
sem þú átt að gera. Hún óttaðist lika að
heimili þeirra myndi springa í loft upp,
af einhverri dularfullri ástæðu, eða þá
brenna til ösku, af þvi auðvitað myndi
Garðar gleyma að slökkva á eldavélinni,
svo maður tali nú ekki um blómin í
gluggunum, þau voru fyrirfram dauða-
dæmd.
Að lokum var það orðið svo margt og
mikiö sem Garðar átti að gera og muna,
þessa daga sem Kidda ætlaði að vera að
heiman, að hann fór að efast um að hann
hefði gert rétt í því að leggja á sig allt
það erfiði sem því var samfara að koma
þessu í kring. Kidda harðneitaði nefni-
lega í fyrstu að fara til mömmu sinnar
nema hann kæmi líka, eins og hann var
vanur, þess vegna varð Garðar að beita
allri sinni málslnilld, til að sannfæra hana
um hvað þetta væri i rauninni snjöll
hugmynd; að hún færi, en hann væri
heima. En svo þegar hún að lokum lét
tilleiðast, var alltaf eitthvað sem tafði
hana. Bjössi fékk kvef, Ásta hálsbólgu
og Lilli tók upp á því að láta skina i
eitthvað hvitt í efri góm. Það var ekki
um að villast. Tennur! Og Lilli sem var
bara fimm mánaða, hann var nú reyndar
einstaklega efnilegt barn, lifandi eftir-
mynd föður síns, sögðu allir!
Kidda sagði, það væri liklega bezt, þau
gerðu hreint áður en hún færi, síðan
kom þvotturinn, þar næst rabarbarinn.
Garðar var vanur að aðstoða konu sína
við öll þessi störf, að svo miklu leyti sem
vinna hans á skrifstofunni leyfði, og i
þetta sinn lét hann heldur ekki sitt eftir
liggja, kannske var hann eilítið duglegri
og áhugasamari en áður að Ijúka þessu
af sem fyrst, en þó ekki meir en svo,
að Kiddu fyndist það neitt athugavert.
Og þar sem hún nú sat við hlið hans
í bílnum, gefandi holl og góð ráð, grun-
aði hana sízt af öllu, að hann hiustaði
alls ekki á það sem hún var að segja,
rieldur hugsaði bara um það eitt, að
vonandi kæmu þau nógu snemma til að
ná í bílinn. Hann var þó kurteisin sjálf
og sagði með hæfilegu millibili: — Já,
já elskan, ég skal gera það, og — já, já
elskan, ég skal muna það.
Kidda og krakkarnir fengu ágæt sæti
við einn gluggann og Kidda sagði það
færi mjög vel um þau öll, hann skyldi
engar áhyggjur hafa af þeim, — pass-
aðu nú bara sjálfan þig, og gleymdu
ekki því sem ég sagði um lykilinn,
hann----------------
— Já, já, vertu alveg róleg, mér er
óhætt, sagði hann.
E’n, við spyrjum: Var honum óhætt?
Var ekki einmitt ærin ástæða til að ótt-
ast um mann, sem á laugardegi sendir
konu sína og börn upp í sveit? Hefur
hann ekki eitthvað sérstakt í huga?
Jú, maður freistast sannarlega til að
halda, að Garðar Sæmundsson, fulltrúi,
hafi eitthvað sérstakt í huga.
Undir eins og áætlunarbillinn er kom-
inn i hvarf, ekur hann i loftinu heim
til sín, og þegar þangað kemur, nær
hann strax í rakáhöldin sín og byrjar
að raka sig, hann lætur líka renna í
baðið. En hann gerir meira, hann tekur
teppið af rúminu og fallegustu náttfötin
sin lætur hann ofan á sængina. öðru
hvoru litur hann á klukkuna, með svip
sem gefur greinilega til kynna, að hann
má engan tíma missa.
Hann er að hneppa frá sér skyrtunnl,
þegar honum dettur nokkuð í hug; mat-
urinn og bjórinn, sem hann faldi í kjall-
aranum. Á leiðinni niður man hann eftir
einu sem Kidda sagði: — og mundu nú
það sem ég sagði um lykilinn, hann er,
ja, hvað sagði hún, hjá Zimsen, það má
sækja hann á mánudaginn.
Já, auðvitað skyldi hann sækja lykil-
inn, það náði ekki nokkurri átt, að hafa
geymsluna svona opna, það var ófyrir-
gefanlegur trassaskapur. Að hugsa sér, ef
einhver væri nú kannski búinn að stela
kassanum, — hræðilegt, og ekki hægt að
komast i búð. Hann hraðar sér niður, og
— hamingjunni sé lof, þarna er kassinn.
Glaður fer hann með hann upp og inn
í eldhús, tekur umbúðirnar utan af
bögglunum.
Soðin svið, lifrapylsa, blóðmör, kjöt,
ávextir, egg og nokkrar bjórflöskur, þrjár
flöskur maltöl, fimm af kóka kóla. Hann
kemur þessu öllu vel og haganlega fyrir
í ísskápnum. Enn litur hann á klukkuna,
svo afklæðir hann sig og leggst I baðið.
Og nú kæru lesendur, alltsvo, háttvirtu
frúr mínar og frökenar, — ég veit að
þið hafið áreiðanlega kveðið upp ykkar
dóm: — Allir eru þeir eins þessir karl-
menn, narra konuna til að fara með
börnin úr bænum, til Þess eins, að geta
I friði skemmt sér með annari, þvilik
ósvífni! Tekur meira að segja teppið
af rúminu! Svona menn ætti vissulega
að hýða á Lækjartorgi!
En ég segi: Frúr minar og frökenar,
ykkur skjátlast hrapalega, Garðar Sæ-
mundsson, fulltrúi, hefur ekkert ljótt eða
ósæmilegt í huga, hann ætlar aðeins að
uppfylla eina ósk sem hann hefur átt« I
mörg ár, næstum jafn mörg ár og hann
er búinn að vera kvæntur. Hann ætlar
að leika piparsvein, eða með öðrum
orðum: Vera frjáls og gera bara Það
sem hann sjálfur vill. Fara snemma að
hátta, sofa út á sunnudagsmorguninn,
klæða sig seint eða alls ekki, sofa eða
lesa, eða bara gera ekki neitt. ,
v NGINN myndi segja klukkan átta i
kvöld: — Heyrðu elskan, hvað segirðu
um að skreppa í bíó, ég er viss um að
Lára kemur og situr hjá krökkunum,
sa eða í fyrramálið, þegar maður liggur
svo þægilega og hugsar um hvað það sé
notalegt að þurfa ekki á skrifstofuna:
— Heyrðu elskan, ætlarðu ekki að fara
að klæða þig? Mig langar svo að biðja
þig að skreppa eftir mjólkinni, heldurðu
að þú takir ekki krakkana með, það
er svo gott fyrir þau að fara út áður
,en þau borða, þá verða þau svo lystug.
' Þið þurfið ekkert að flýta ykkur, verið
þið bara eins lengi og þið viljið, þá get
ég tekið til og haft matinn á borðinu
klukkan tólf. Og klukkan tólf: — Heyrðu
elskan, viltu hjálpa mér að skræla kart-
öflurnar, ég er orðin svo sein. Badda
hringdi og talaði þennan eilifðar tíma,
—• viltu svo opna baunadósina? Eftir
matinn, þegar maður er rétt byrjaður á
sunnudagsblöðunum: —- Heyrðu elskan,
veðrið er svo gott. Hvað segirðu um að
skreppa austur á Þingvöll eða í Hvera-
gerði? Við getum haft nesti með okkur,
þá er kostnaðurinn enginn. Það var ein-
mitt það, — benzínið kostaði ekkert,
eða ísinn og súkkulaðipakkarnir sem
keyptir voru á leiðinni, og kannske blóm
i Hveragerði, sei, sei, já, kostnaðurinn
var svo sem enginn. Og svo loks, eftir
kvöldmatinn á su'nnudögum, var alls
ekki útilokað að Kidda segði: — Heyrðu
elskan, Badda og Jonni ætla kannske að
líta inn í kvöld, eru nokkrar sígarettur
til? Ekki það, viltu þá skreppa út á
„sjoppu“, eða viltu kannske koma krökk-
unum í rúmið, á meðan ég fer?
AR SEM Garðar er einmitt mesti fyrir-
myndar eiginmaður, og vill allt gera
fyrir konu sina og börn, segir hann
oftast: Já elskan, við öllu sem Kidda
stingur upp á, og hann segir þetta glað-
lega, eins og honum hafi einmitt dottið
það sama i hug, hún aðeins orðið fyrri
til. Garðar er sem sé enginn durtur eða
ólundarseggur, sem þykist vera að fórna
sér fyrir fjölskylduna. Alls ekki. En
hann hefur heldur ekki snefil af sam-
vizkubiti þegar hann er lagztur upp í
rúmið þetta kvöld. Honum líður dásam-
lega, hann bókstaflega malar af ánægju
og vellíðan. Pipan og tóbakið á nátt-
borðinu, ásamt nokkrum girnilegum
brauðsneiðum, sem Kidda hafði verið
svo hugulsöm að skilja eftir handa hon-
um og full kanna af kaffi. Þrjár ólesn-
ar bækur, og nokkur tímarit, sem aldrei
hefur unnizt tími til að fara vel i gegn-
um, og síminn steindauður; því auðvitað
lézt hann gleyma að borga af honum i
morgun.
Vonandi kæmi ekkert fyrir Kiddu og
börnin, og ekki hægt að láta hann vita.
Skyldi annars bílinn sem þau fóru í hafa
verið í góðu lagi? Eða þá bílstjórinn, var
hann ekki eitthvað skrítinn? Skyldi nú
Kidda passa að þau Ásta og Bjössi sætu
ekki of nálægt gluggunum eða Lilli, hefði
hún ekki átt að klæða hann í þykku
peysuna, börn voru svo viðkvæm á þess-
um aldri. Kannske ætti hann að hlusta
á fréttirnar? Nei, óttaleg vitleysa var
Þetta. Hann hagræðir sér í rúminu, tek-
ur bók og byrjar að lesa, hellir kaffi í
bollann og nartar i • brauðsneiðarnar.
Kidda var snillingur í að smyrja brauð,
hún var fyrirmyndar húsmóðir, bókstaf-
lega sama hvað hún gerði, já Kidda
var yndisleg kona svo skemmtileg og góð,
eða þá börnin, þau voru áreiðanlega til
fyrirmyndar. Bjössi t.d. sem ekki var
nema sex ára var orðinn fluglæs, og eng-
inn vissi hvernig, eða þá Ásta, sem lærði
allar vísur og lög, krakkinn bara fjög-
urra ára, og svo Lilli; — pabba dreng-
urinn, það var nú kali, sem einhvern-
tima yrði mikill maður.
Líklega voru þau nú rétt nýkomin
austur. Kidda sat auðvitað inni í eldhúsi
hjá mömmu sinni og spjallaði við hana
yfir rjúkandi kaffi.
Nú gátu þær talað saman í ró og næði
og þurftu ekki að hugsa um hann.
Tengdamamma blessunin, var svo góð
og hugsunarsöm, ein af þessum sem elska
að stjána við börniri sin og þá sérstak-
lega tengdabörnin, því var það ævin-
lega svo, Þegar hann var með Kiddu
í heimsókn hjá henni, að hún snerist
eins og snælda í kringum hann, hélt sí-
fellt að hann vantaði þetta og hitt, og
hirti þá minna um Kiddu, — hún gat
bjargað sér sjálf, var hún vön að segja.
Aumingja tengdamanna, nú gat hún þó
notið þess að hafa dóttur sína hjá sér.
Það var einmitt þetta sem hann sagði
Framhald á bls. 32.
VIKAN 7