Vikan - 08.02.1962, Blaðsíða 32

... ég ... ég var svo hræddur og
utan við mig . . .
— Hræddur . . . við hvað eigin-
lega?
— Verið ekki að þessum veiðibrell-
um, hrópaði Joe. Ég hef ekki minnstu
hugmynd um hvað af veskinu hans
varð. Ég veit það eitt, að hann er
ekki dauður Og að þið eruð að því
komnir að kviksetja hann.
-— Tókuð þér veskið hans, eða
hvað?
— Nei.
— Eruð þér viss um það?
— Allt í lagi, hrópaði Joe upp yfir
sig. Ég tók veskið hans. Ég sá ekki
betur en hann væri dauður. Og ég
hugsaði sem svo, að það væri svo sem
auðséð, að hann þyrfti ekki framar á
peningum sínum að halda. Og nú
verðið þér að sjá svo um, að hann
verði skoðaður af færum lækni.
Yfirlögregluþjónninn virti hann
fyrir sér. Tók síðan talnemann og
hringdi.
— Max . . . Hafið þið farið nokkuð
með líkið . . . Jæja, liggur það enn í
írystiklefanum . . . Jæja, ágætt . . .
— Viljið þér koma með mér, herra
Helmer?
Joe gekk við hlið honum um lang-
an gang og síðan niður mörg stiga-
þrep, og loks enn um langan gang,
unz yfirlögregluþjónninn nam staðar
við ramgerar dyr, dró lyklakippu upp
úr vasa sínum og opnaði þær. Það
lagði iskaldan gust í íang þeim.
— Gerið svo vel, herra Helmer . . .
Yfirlögregluþjónninn leiddi hann
að marmarabekk og dró dúkinn of-
an af líkinu, sem þar lá.
— Berið þér kennsl á náungann?
Joe starði á líkið. Kyngdi. — Já,
það er hann. Það er Marvin Hor-
ine . . .
En yfirlögregluþjónninn hristi höf-
uðið. — Nei, herra Helmer. Við þekkj-
um þennan náunga mætavel. Hann
heitir ekki Marvin Horine, heldur
Capper. Sonny Capper var hann alltaf
kallaður. Við höfum þekkt kauða svo
árum skiptir.
— Þið?
— Já, það er nú einu sinni okkar
atvinna, að þekkja slíka pilta, herra
Helmer. Sonny var einhver slyngasti
vasaþjófurinn hér í borg á meðan
hann var og hét. Þangað til hann
fékk hjartabilunina. Og nú er hann
sem sagt allur. Jæja, viljið þér koma
upp með mér aftur, herra Helmer.
Það er dálítið, sem við þurfum að
ræða betur, er ekki svo . . .?
Grunaði ekki Gvend.
Framhald af bls. 7.
Kiddu þegar hann ympraði á því við
hana að hún skryppi einhverntíma
til mömmu sinnar, án þess að hann
væri með.
Og sem sagt, nú var hún hjá
mömmu sinni og hann sjálfur hér í
ofurlitlu saklausu frii, og strax á
mánudaginn ætlaði hann að borga af
símanum, svo Kidda gæti hringt ef
með þyrfti. Já, hann gat verið ró-
legur, þetta var allt í stakasta lagi.
Næsta morgun vaknar hann hress
og glaður eftir góðan draumlausan
svefn. Það hlýtur að vera komið fast
að hádegi, hann er svo vel út sof-
inn. Hann lítur á úrið sitt á borð-
inu, hálf átta, það getur ekki verið.
Hann ber það upp að eyranu, jú, jú,
það gengur, klukkan var ekki meira,
dásamlegt, langur og yndislegur dag-
ur framundan og í skápnum biðu
sviðakjammarnir þess að verða étnir.
Bezt að borða einn strax. Hann
smeygði sér í inniskó og labbaði fram
i eldhús.
Væri ekki annars rétt að ná í blaðið
fyrst? Ætti hann að fara i slopp?
Nei, nei, það var enginn kominn á
fætur svona snemma og Það á sunnu-
degi. Hann opnar, gægist fram og
niður stigana, jú þarna liggja blöð-
in á neðstu mottunni. Hann þýtur
niður og er rétt kominn hálfa leið,
þegar hann heyrir hurð skellast svo
harkalega, að hann er viss um, að
allir í húsinu hljóta að vakna. Hann
stendur dálitla stund og hlustar, en
enginn kemur, þá heldur hann áfram
niður, þrífur eitt blaðið og upp aftur
eins og hundrað árar elti hann. Hann
er kominn upp á þriðju hæð, og stend-
ur á sinni eigin mottu, þegar hann
uppgötvar hvaða hurð skelltist rétt
áðan. Hurð íbúðar þriðju hæðar til
hægri, hurð með nafnspjaldi á, og á
því nafnspjaldi stendur: Garðar Sæ-
mundsson.
En nú stendur hér téður Garðar
Sæmundsson á náttfötunum einum
saman, og auðvitað lykilslaus, hverj-
um dettur í hug að geyma húslykil-
inn í náttfötunum? Það er tilgangs-
laust að reyna að lýsa hugarástandi
Garðars og þau blótsyrði sem hrutu
af vörum hans, eru alls ekki prent-
hæf.
— Allt þessu djöfulsins blaði að
kenna, ég segi þvi upp á morgun,
hreytir hann út úr sér, meðal ann-
ars, og kastar um leið blaðinu nið-
ur stigann í bræði sinni.
í sama bili heyrir hann að hurð
er lokið upp á næstu hæð fyrir neð-
an og hann þekkir rödd frú Áróru.
— Hvað er þetta, hver kastar blöð-
unum svona út um allt, en sá draslara-
háttur.
Hann gægist niður, sér hana taka
upp öll blöðin, lika blaðið sem hann
þeytti frá sér. Og svo gengur hún á
röðina og leggur eitt blað á hverja
mottu. Eitt, tvö, þrjú, fjögur. — Ham-
ingjan hjálpi mér, hún kemur alla
leið hingað, hugsar hann með skelf-
ingu, — því getur ekki manneskjan
látið sér nægja að taka sitt blað.
Hvað átti hann til bragðs að taka?
Hún mátti ekki sjá hann, hún skyldi
ekki fá þá ánægju að hlakka yfir
óförum hans, Það var sem hann heyrði
hlátur hennar: Nú skal ég segja ykk-
ur góðan brandara, af húsbóndanum
á þriðju hæð, honum Garðari-------- —
Nei, aldrei í lífinu, hann myndi
ekki afbera slíka smán.
Hann hleypur hljóðlega upp, þar
sem risherbergin eru, þar biður hann,
og sér að frú Áróra leggur eitt blað
á hans mottu og annað á mottuna til
vinstri og fer svo aftur niður. Hann
varpar öndinni feginsamlega, honum
er borgið í bili. Hann ætlar að fara
að hugsa ráð sitt, þegar hann heyrir
að lykli er snúið i einni skránni, það
er einhver að koma fram. Eins og
örskot skýst hann inn á snyrtiher-
bergið sem er þarna í stigaganginum
og tvílæsir hurðinni. Yfirbugaður af
angist og örvæntingu sezt hann á
klósettið og getur nú loks hugsað
nokkurn veginn rólega um sinn hag.
Þá sér hann að nú er hann fyrir
alvöru genginn í gildruna, tíminn líð-
ur og bráðum eru allir komnir á kreik
og þá verður enn erfiðara fyrir hann
að sleppa óséður niður í kjallara og
inn í geymsluna, því nú var ólæsta
geymslan hans eina athvarf og skjól.
Flón gat hann verið, að fara að flækj-
ast hingað inn. Einhver tekur í hurð-
ina og stuttu seinna er aftur komið,
næst er hurðin hrist og Það er kallað:
— Er nokkur þarna?
Garðar vesalingurinn, þorir sig
ekki að hreyfa, dregur varla andann
hvað þá heldur meir. Það líður góð
stund og enginn kemur, hann heldur
að nú hafi allir gefizt upp að reyna
við hurðina, liklega sé honum óhætt
að opna og skjótast fram. Hann læð-
ist að dyrunum og hlustar, ekkert
hljóð heyrist. Hann ætlar að snúa
lyklinum en hikar, því nú heyrir
hann raddir, margar raddir, líklega
eru allir íbúar hússins þarna saman-
komnir.
— Já, já, það er áreiðanlega ein-
hver inni. Hurðin hefur ekki lokazt
af sjálfu sér.
— Hún getur hafa fallið í baklás.
— Það er hugsanlegt, en við- verð-
um í öllu falli að brjóta upp lásinn.
— Já, kannske hefur líka mann-
eskjunni sem þarna er, orðið illt, það
er skylda okkar að ganga úr skugga
um það.
— Já, þú segir satt, réttu mér
skrúfjárnið.
Þarna sá nú Garðar sína sæng út-
breidda, honum var ekki undan komu
auðið, og þó-----------glugginn, það
var auðvitað glannalegt fyrirtæki en
samt hans eina von, og það stendur
heima, þegar hann skríður upp á þak-
ið heyrir hann að lásinn lætur und-
an og allur skarinn ryðst inn á
klósettið.
— Hér er enginn, segir einhver. —
Þetta er skrítið.
— Já, það verð ég að segja, við
skulum gá upp á þakið.
Ó, þessir asnar, tautar Garðar, þeir
skulu ekki ná mér, ég skal berjast
hvað sem það kostar. Hann skríður
að næsta þakglugga og gægist niður.
Bravó, þarna virtist enginn vera, og
hurðin fram á gang er meira að segja
opin, svo sennilega er íbúandinn í
þakuppgönguliðinu.
Hann hoppar hljóðlega niður, læð-
ist út á ganginn, kemst óséður fram
hjá klósettdyrunum, enda virtist allur
hópurinn þar niðursokkinn í samræð-
ur um þennan dularfulla atburð sem
hér hefur átt sér stað.
Hann hleypur eins og leið liggur
niður í kjallara og inn í geymsluna
og másandi af mæði og taugaspenn-
ingi hallar hann sér upp að hurðinni,
eins og hann búist við að einhver veiti
sér eftirför.
títuttu seinna áræðir hann þó að
setjast á tóman sykurkassa, en samt
ekki fyrr en hann hefur dregið hann
alveg að dyrunum.
Hann lítur í kringum sig eins og
hann hafi aldrei komið hér áður, eins
og þessi ruslakompa sé honum alls-
endis óviðkomandi. Þvílíkt saman-
safna af gagnslausum hlutum hefur
hann aldrei séð. Tómir kassar, flöskur,
glös og dósir, gamlir skór, ónýt vað-
stígvél, brotinn stóll og skápur fullur
af úreltum námsbókum. Bkkert sem
getur komið honum að gagni undir
þessum óþægilegu kringumstæðum,
ekki einu sinni gamlar buxur, bara
einn slitinn yfirfrakki. Já, svo auð-
vitað verkfærakassinn, sem var hér
á sínum stað, til allra hamingju. En
það var bara ekki þorandi fyrir hann
að fara upp og reyna við hurðina fyrr
en um miðnættið, i fyrsta lagi. Til
miðnættis, voru nú hvorki meira né
minna en tólf eða fjórtán klukku-
stundir. Bagalegt að vita ekki ná-
kvæmlega hvað tímanum leið, því auð-
Blóm á heimilinu:
Hownirósir
eftir Paul V. Michelsen.
lilÉMMl
■ISlliffl

Meðal okkar allra mest seldu og
rosa-slnensis. Það eru margar mis-
munandi tegundir, sem við ræktum,
og alltaf eru að koma ný og ný af-
brigði af þeim, og allar eru þær fal-
legar, hver á sinn máta, með ein-
föidum, hálffylltum eða fylltum
rauðum, bleikum, laxbleikum, gul-i'
um, hvítum, bláum og tvílitum, á-’
samt hvitmislitum blómuin, smáar í
blöðum og blómum.
Hibiscus heita hjá okkur allar teg-
undir Flawairósa, og eru heimkynni
þeirra suðurhafseyjar og Asíulönd,
þar sem jurtirnar verða 2—3 metra
háir runnar. Hawairósir eru mjög
auðræktaðar, ef rétt er farið með
þær. Er það eitt þýðingarmesta at-
riðið að skera þær nógu mikið niður,
eða 2—3 blaðaxlir frá síðasta skurði,
um mánaðamótin febrúar-—marz.
Um leið má svo skera dálitið neðan
af rótum, potta þeim i stærri pott
vel frjóa, sendna moldarblöndu.
Þær eiga svo að koma með 2—3
greinar í stað þeirra sem klipptar
voru, og þar af leiðandi blómstra
fleiri blómum, en þau standa ekki
lengur en tvo sólarhringa, hvert
blóm, en plantan á að blómstra við-
stöðulaust frá vori þar til i nóv.—
des. G«'fið vel af blómaáburði viku-
lega fram í október, en þó mestan
skammtinn um aðalblómatímann.
Hawairósir þurfa mjög góða birtu
vinsælustu stofuplantna er Hibiscus til þess að blómstra, og þola nokk-
uð vel sólarglugga, séu þær ekki
þurrar og höfð góð pottahlíf, en
hún varnar því að útgufun verði
of mikil eða ör. Fjölgað með
græðlingum af jurtakenndum grein-
um ,en það getur oft tekið töluverð-
an tíma að sprotarnir festi rætur.
Gott er að úða nokkuð oft.
32 VIKAN