Vikan - 08.02.1962, Blaðsíða 9

En það átti ekki af okkur aO ganga
þetta kvöld. Þegar við vorum loksins
búin aö koma okkur notalega fyrir í
sætunum, vorum við rekin á fætur
aftur, og þaö kom á daginn aC okk-
ur haföi verið vísað í skakka sæta-
röö. Og þegar okkur hafði svo tek-
izt að ryöja okkur leið í rétt sæti,
mundi Clark eftir því, að hann hafði
skilið hattinn sinn eftir undir sætinu
í hinni röðinni, en nú var svo fram
af honum gengið að hann var ekki
í skapi til aö nálgast hann.
Þegar ijósin tóku að dofna laum-
aðist ég til að taka umbúðirnar utan
af súkkulaðinu. Ef til vill hefur það
verið hljóðburðurinn i leikhúsinu sem
gerði, en ég minnist þess ekki aÖ ég
hafi nokkurntima heyrt bresta eins
óskaplega í sellófanpappír, og konan,
sem sat I næsta sæti fyrir framan
mig, leit til min um öxl með þessum
roknahneykslunarsvip. Eg beið því
þangað til tjaldið var dregið frá og
lófaklappið hófst; þá svipti ég um-
búðunum utan af súkkulaðinu með
einu handtaki. Svo bauð ég Clark að
fá sér bita, en hann svaraði einkenni-
lega háum rómi miðað við aðstæður,
að hann vildi ekki súkkulaði, og enn
leit konan í sætinu fyrir framan
hneyksluð um öxl. Það lá við sjálft
að ég óskaði mér niður úr gólfinu.
Þegar sýningin hafði staðið I um
það bil fimm mínútur fór Clark allt
í einu að draga ýsur. Eg ýtti gæti-
lega við honum, en hann fann það
ekki. Hitinn í salnum, kokkteilarnir,
sem hann hafði drukkiö á fastandi
maga — og seinna kom einnig í ljós
að hann hafði fengið slæmt kvef, svo
allt hjálpaðist að og andartaki síðar
var hann steinsofnaður. Þegar svo
skyndilega varð grafarhljótt á leik-
sviðinu og áhorfendur stóðu á önd-
inni af eftirvæntingu, hraut Clark
svo griðarlega, að heyrðist um allan
salinn. Ég ýtti við honum enn, I þetta
skiptið ekki eins gætilega og áður,
og konan, sem sat við hina hlið hans,
gaf honum samtimis vel úti látið oln-
bogaskot. Þá hrökk hann upp með
andfælum og dæsti viö hátt af undr-
un — og enn leit konan í sætinu fyrir
framan okkur um öxl, og nú var
hneykslunarsvipur hennar meiri en
nokkru sinni fyrr.
Loks lauk öðrum þætti. Ég stakk
upp á því að við laumuðumst á brott,
en Clark kvað það ókurteisi við leik-
endurna. 1 hléinu skruppum við yfir
götuna til Sardis. Ég vildi að Clark
fðngi sér brauðsneið, en nú var hlaup-
inn þrái í hann, svo hann sagði nei
við því. Allt í einu var sem hon-
um dytti óskaráð í hug. Hann leit
fyrst á mig, síðan á þjóninn. „Eitt
glas af kokteil!" sagði hann.
Þegar við komum inn í salinn aft-
ur, voru allir seztir. Ljósin voru að
dofna, þegar við gengum niður milli
sætaraðanna. Skyndilega varð aftur
bjart í salnum og gífurlegt lófaklapp
kvað við á meðan við gengum til sæta
okkar. Það tók mig nokkur andar-
tök að átta mig á því, að þarna voru
leikhúsgestir að hylla eiginmann
minn. Þessi viðurkenning var svo
einlæg og óvænt, að mér vöknaði ó-
sjálfrátt um augu. Ég þrýsti hönd
Clarks. Hann brosti til mín og hvísl-
aði glettnislega: „Þú hefðir átt að
koma hingað með mér fyrr. Þá viss-
irðu það nú, að fólk hérna í New
York kann að meta karlinn þinn".
Að leiksýningunni lokinni vildi
Clark að við snæddum kvöldverð í
„21“, en mig langaði til aö koma í
Storkklúbbinn og snæöa þar; sagðist
gjarna vilja heilsa upp á Shermann
Billingsley. Um þetta leyti átti klúbb-
urinn í einhverri deilu viö einhver
samtök, og Clark vildi ekki eiga á
hættu aö veröa dreginn I dilk, en
lét þó undan þrábeiöni minni, eink-
um fyrir það að ég benti honum á
hve Sherman gæti oröiö koma hans
þangað mikils viröi.
Þegar viö svo komum inn í þau
glæsilegu og víöfrægu salarkynni —
sátu þar aöeins tveir gestir fyrir.
Clark leit á mig, en sagöi ekki neitt.
Þurfti þess heldur ekki, svo var svip-
ur hans opinskár. Skipulagsgáfa mín
hafði ekki brugðizt þetta kvöldið,
eða hitt þó heldur.
En sulturinn varö gremju Clarks
yfirsterkari; við fengum okkur sæti
og pöntuðum undirstöðugóðan kvöld-
verð. Sherman hraðaði sér á vett-
vang og bauð okkur velkomin, en í
kjölfar hans sigldu þjónar og báru
feiknin öll af gjöfum. Sherman er
frægur fyrir það, hve dýrar gjafir
hann gefur þeim gestum, sem honum
þykir mikið til koma og brátt var
litla borðið, sem við sátum við, yfir-
hlaðið ilmvatnsglösum, kampavíns-
flöskum og öðru dýrmæti. Clark virti
gjafirnar fyrir sér, en ekki virtust
þær létta skap hans.
Ég huggaði mig við Þaö, að ástand-
ið gæti ekki versnað að ráði úr því,
sem komið var. En þar hafði ég enn
einu sinni rangt fyrir mér. Einmltt
í sama mund og fylking þjónanna
lagði af stað með allan matinn að
borði okkar, komu inn átta háværar
manneskjur I hóp og tóku sér sæti
við næsta borð. Kvenskessa mikil rak
lestina og lá henni hvað hæst rómur.
Til allrar ógæfu varð henni litið til
okkar, þar sem við sátum viö borðið.
„Almáttugur! Clark Gable!“ veinaði
hún. „Veiztu það, að ég hef elskað þig
alla ævi!" Og án þess að virða mig
viðlits, hlammaði hún sér niöur við
borðið og tók aö segja Clark ævi-
sögu sína. Þarna sátum viö í her-
kví fjórtán þjóna og kvenskessunnar,
sem léði okkur ekki færis á að bragða
á ljúfmetinu.
Við litum hvort á annað. „Frú
Gable“, mælti Clark til min og gerð-
ist allhátíðlegur. „Ég hef misst alla
matarlyst. ViÖ skulum koma“.
Þannig fór fyrsta „stóra kvöldið"
okkar í stóru borginni. Þegar við
vorum komin heim í gistihúsið aftur,
hló Clark dátt að öllu saman. „Hvern-
ig lízt þér á skipulagið? Stenzt kann-
ske ekki allt áætlun hjá mér?" spurði
ég. „Jú, Kathleen", svaraði hann og
hló enn. „Þær færu ekki allar í föt-
in þín hvað það snertir, að hafa röð
og reglu á hlutunum".
Hvort sem við vorum að heiman
eða heima, bar Clark alltaf umhyggju
fyrir heilsu minni og vellíðan, ekki
síður en ég, viðvíkjandi honum. Þeg-
ar ég veiktist árið 1956, og í Ijós kom
að það væri snertur af hjartabilun,
var hann hjá mér hverja stund, sem
hann mátti. Hann flutti sig meira
að segja í herbergi í sjúkrahúsinu
þær sex vikur, sem ég varð að liggja
þar, og þegar ég varð síðan að liggja
fulla sjö mánuði rúmföst heima, ann-
aðist hann mig af meiri nákvæmni
en nokkur hjúkrunarkona hefði get-
ið gert. Ég fékk ekki einu sinni að
teygja út höndina eftir bók. Og hann
gætti þess stranglega, að ég fylgdi
öllum fyrirskipunum læknisins út í
æsar. Þar var ekki um neinn afslátt
að ræða.
Jafnvel þegar ég hafði fengið full-
an bata að heita mátti, hafði hann
Clark Gable og kvikmyndastjarnan
ítalska, Sophie Loren.
stööugt eftirlit meö þvl aö ég nyti
nægrar hvíldar. Þessi umhyggja hans
leiddi til skrítinna atvinka á stund-
um. Þegar ég dvaldist meö honum
um hríð að Baton Rouge í Louisiana,
þar sem unnið var að töku nokk-
urra atriða úr kvikmynd, sem hann
lék í um þær mundir, „The Band
of Angels", bauð borgarstjórafrúin
mér að skoða gömul óaðlsetur þar í
nágrenninu og voru konur helztu
borgarbroddanna með i förinni. Ég
var ekki vel frísk, og ferðalagið
reyndist þreytandi, svo ég varö aö
taka inn nokkrar töflur af nitro-
glycerine undir kvöldiö.
Það var orðið áliðið dagsins, þegar
við ókum heim að gistihúsinu. Ég
vissi að Clark mundi vera kominn
heim frá vinnu sinni fyrir góðri
stundu, og bæði var það, að frúrnar
langaði mikið til að kynnast honum
og ég gerði mér vonir um að návist
þeirra mundi koma í veg fyrir að
hann ávitaði mig fyrir kæruleysi
gagnvart heilsu minni, svo ég bauð
þeim inn. En mér varð ekki að þeirri
von. Clark tók þeim að vísu kurteis-
lega en fagnaðarlaust og sneri sér
síðan að mér og mælti ströngum
rómi: „Þú ert föl og tekin, Kathleen,
og þú veizt að þú verður að ganga
snemma til hvíldar á meðan þú ert
að ná þér eftir veikindin. Nú ferð
þú beina leið I rekkju, og það á stund-
inni. Ég skal svo sjá um að þér verði
borinn kvöldverður". Hinar stoltu
suðurríkjafrúr störðu á hann eins og
þær hefðu ekki séð karlmann fyrr,
og hröðuðu sér síðan á brott — en ég
hlýddi auðmjúklega og kom mér I
háttinn.
En svo minntist ég þess allt í einu,
að vinnukonan okkar, Louise, hafði
kvartað yfir kulda i herbergi sínu í
gistihúsíbúð okkar. Ég brá mér því
framúr aftur, tók iítinn rafmagns-
ofn, sem við höfðum meðferðis og
hélt með hann inn til hennar. Hún
var í þann veginn að taka við hon-
um, þegar svipur hennar varð skyndi-
lega eins og hún sæi draug fyrir aft-
an mig. Og Það skipti engum togum,
að ég fékk vel úti látið spark í sitj-
andann.
Ég leit óðara um öxl, og þarna
stóð Clark —berfættur.
„Ég sagði þér að leggjast fyrir taf-
arlaust", mælti hann. „Hvað á það
þá að þýða að vera að flækjast um
ibúðina með þennan rafmagnsofn?“
„Þú . . . þú sparkaðir í mig“, mælti
ég ásakandi og reyndi að beita öllum
mínum myndugleik. „Það er í fyrsta
skiptið, sem . . .“
„Og í næsta skiptið verð ég með
skóna á fótunum", svaraði hann þurr-
lega og glotti við tönn. „Þú manst
fyrirskipanir læknisins. Og nú . . .
upp í með þig, tafarlaust". Að svo
mæltu kyssti hann mig blíðlega á
ennið, og að vörmu spori færði hann
mér svo kvöldverðinn.
Yfirlætislausari mann en Clark, er
vart hægt að hugsa sér. Ég minnist
þess ekki, að ég heyrði hann nokkru
sinni, nema ef til vill i glettni, minn-
ast á frægð sina — Þaðan af síður,
að hann gortaði nokkurntíma af
hinni margumræddu kvenhylli sinni.
Hann virtist ekkert af þessu vita,
ekki i einkalífinu að minnsta kosti.
Leikarinn frægi, Clark Gable, bar
hins vegar mikla virðingu fyrir list
sinni og tók hana mjög alvarlega. Og
sem slíkur var hann hinum mörgu og
dyggu aðdáendum sinum ákaflega
þakklátur. Hann taldi sig skuldbund-
inn þeim, einnig þeirra vegna yrði
hann stöðugt að leggja sig allan fram
og vanda leik sinn sem hann mátti.
En lengra náði svo sjálfsálit hans
ekki.
Náin vinkona mín spurði mig ein-
hverntíma hvernig Clark félli það,
að vera kallaður „hinn ókrýndi kon-
ungur kvikmyndatjaldsins". Ég sagði
eins og satt var, að ég hefði ekki
hugmynd um það, Þar eð hann minnt-
ist aldrei á það. Ég held að hann hafi
aldrei hugleitt Það. Ég geri ráð fyrir
að þessi virðulegi titill hafi fyrst og
fremst valdið honum gremju og ó-
Framhald á bls. 27.
▼IKAN 9