Vikan - 08.02.1962, Blaðsíða 19

Tómstundaiðja:
Bókaskápur-
blómaborð
Það er gamalt mál-
tæki, að oft megi lit-
ið laglega fara. Víst
er um það, að oft
geta smáatriði orðið
til þess að dýpka og
skýra samræmdan
heildarsvip — og
eins geta þau orðið
til að raska honum og koma í veg fyrir að hann
njóti sín.
Hafið þið til dæmis veitt hvi athygli, iivað eitt smá-
atriði getur valdið miklu um svip íbúðar? Þvi getur
meira að segja verið þann veg farið, að manni veitist
örðugt að álta sig á hvað það í rauninni er, sem veldur
því að viss íbúð er vistleg og aðlaðandi — eða hið gagn-
stæða.
Á stundum getur
það til dæmis átt sér
stað, að stærðarhlut-
föll stofu valdi því
að hún hefur kulda-
leg áhrif á menn. Oft
þarf þá ekki nema
smáatriði til að
blekkja augað á
þægilegan hátt, þannig að svipur stofunnar ger-
breytist.
Smíðisgripurinn, sem hér verður lýst, er einmitt
ætlaður til þess að blekkja augað þannig. Með
þessum skemmtilega bókaskáp, sem um leið er
blómaborð — eða kannski við segjum blómaborði,
sem er um leið bókaskápur — er hægt að ná þeim
áhrifum að stofunni virðist i senn skipt i tvær
stofur, en vera þó ein stofa eftir
sem áður. Með öðrum orðum, breyta
stærðarhlutföllum, sem eru óþægi-
leg svo þau verði þægileg.
En nóg um það. ‘Fyrst er það
grindin, sjá teikningu „1“, sem gerð
er úr furulistum og krossviði. Stærð
Framhald á bls. 33.
Leyni-
lögregluþrautin
Stolna líkneskið
Ilurlock leynilögregluþjónn hafði
lofað vini sínum, dr. Walnut, að
fara með honum i listmunaverzlun
áður en hann færi frá Paris, þvi að
hann langaði til að hafa heim með
sér eitthvað til minningar um höfuð-
borg Frakklands.
Einhver hafði mælt með verzlun,
sem Englendingurinn Louis Dal-
rymplc átti, og þegar eigandinn
lcomst að því að Englendingar væru
staddir í verzluninni, krafðist hann
þess að afgreiða þá sjálfur.
Þeir fundu ekkert í verzluninni,
sem dr. Walnut líkaði, og þess vegna
bauð Louis Dalrymple þeim upp á
loft, þar sem liann geymdi verðmæt-
ari listmuni.
Það var mjög kalt þar uppi, og
Dalrymple skýrði frá því að það
væri vegna þess að rúða hefði brotn-
að í glugganum. Hann benti á rúð-
una og stirðnaði upp af skelfingu.
— Búddastyttan mín! stamaði
hann, — liún er horfin. Æstur kall-
aði hann á aðstoðarmann sinn,
Ferdinand, sem varð alveg undrandi
yfir að sjá eyðuna i glugganuin þar
sem styttan hafði staðið.
— Það liefur einhver vitað að rúð-
an var brotnin, sagði Ferdinand,
og þegar Dalrymple fór að gluggan-
um, sá hann að kaðalstigi hafði ver-
ið festur við þakrennuna. Það virt-
ist ekki leika nokkur vafi á því að
Ferdinand hafði rétt fyrir sér.
— Hve stórt var likneskið? spurði
Hurlock.
— Dálítið stærra en höfuðið, sem
stendur þarna í gluggakistunni,
kveinaði Dalrymple. — Það var mjög
dýrmætt.
— Heyrðuð þér engan koma inn
í liúsið i nótt? spurði Hurlock.
Dalrymple hristi höfuðið. — Ég
fór snemma í rúmið og var að lesa,
en það voru gestir hjá Ferdinand,
og þeir höfðu svo hátt ...
— Ég held nú ekki að Ferdinand
hafi verið lijá gestum sínum allt
kvöldið, sagði Hurlock þurrlega. —
Einhvern tíma hefur liann átt erindi
hingað inn ...
Hvernig gat Hurlock vitað að
þjófnaðurinn liafði verið framinn
innanfrá?
Atugið myndina vel og vitið hvort
þér finnið lausnina, áður en þér les-
ið lausnina hér að neðan.
•muipstJjBggntg j juuju
-VpCjs jiifJ3Ai[uin [i) t!f)Á[j i:go epoj
ge iA(j goui nmau ‘Bjag gu jgæq gi
-J3A. ti[>[a Tgjaq giKj go ‘uut Jignudo
nja jiatj gn buás jcujitdsaq gu iac[
‘uuBggn[g gcudo Bjcq tqqa jBg uui
-jnjpfq go ‘cungnj nujojq mn ugag
j iqqa jsrnoq gB^ gc ‘jJpjs oas jba
giqsauqjj gc ssa([ cugaA ‘bjjubjh uui
-uibjj gijaA iqqa jcg uujjngBujofq
•giqsauqji
buiojs uin luuijnBjq b usnBq
TIKAN 19