Vikan - 22.03.1962, Side 37

10-5-4
D-9-7-3
9-4-3
K-10-8
Norður Austur Suður Vestur
1 lauf pass 1 hjarta pass
1 spaði pass 3 hjörtu pass
4 grönd pass 5 hjörtu pass
7 hjörtu pass pass pass
Útspil spaðadrottning.
í spilinu í dag kemur íyrir varn-
arspilamennska, sem mörgum
meistaranum sést yfir. Suður vann
sína alslemmu með tveimur brögð-
um, sem eru allsjaldgæf í spilinu —
þreföldu grandbragði og ónauðsyn-
legri sviningu. Þetta er spila-
mennska, sem meistarinn er vak-
andi fyrir, en vestur sofnaði á verð-
inum og gaf sagnhafa möguleikann
á því að vinna spilið.
Vestur spilaði út spaðadrottningu,
drepinn með kóng í borði og spil-
aði hjartakóng. Vestur lét spaða. Nú
sá suður að hann varð að ná grand-
bragði á austur til þess að vinna
slemmuna og fyrsta skilyrði til þess,
var að stytta sig í trompinu, þannig
að hann yrði jafnlangur austri.
Hann spilaði nú út hjartatíu og
austur iagði á, sem var bezta spila-
mennska hans. Suður tók ásinn. Þar
eð suður þurfti að stytta sig þrisvar
til þess að verða jafnlangur austri
i trompinu, var augljóst að hann
þurfti þrjár innkomur á borðið. Og
til þess að ná siðasta gegnumspilinu
á austur, þurfti eina innkomu i við-
bót, eða alls fjórar. Suður átti að-
eins þrjár öruggar innkomur á
borðið, spaðaás — laufaás — tígul-
kóng, og til þess að fá þá fjórðu
reyndi hann svokallaða ,,ónuaðsyn-
lega sviningu".
Eftir að hafa tekið hjartaásinn,
fór suður inn á laufaás og tromp-
aði lauf til baka. Þá kom tigulsex,
vestur lét LÁGT, og tíunni var
svínað. Enn var lauf trompað heim
og síðan spilað spaða á ásinn í
borði. Þriðja laufið var trompað
og austur henti tígli. Nú spilaði
suður tiguldrottningu, drap með
kóng og spilaði út laufadrottningu.
Austur á spaðatiu og hjartaniu-sjö
og er varnarlaus. Vestur var sá seki,
því hann átti að láta tígulgosann,
þegar sexið kom.
uð fjær, eins og þúsundrödduð hróp.
Ramos snerist á hæl og gekk frá
glugganum. „Skrímslið, sem þú heyr-
ir öskra i fjarlægð, er múgurinn . . .
fólkið", mælti hann.
Julio brosti yfirlætislega, teygði
út höndina eftir vindli úr skrín-
inu. Það var ögrandi viðbr.agð og
rangt eins og á stóð. Ramos barði
knýttum hnefanum á hönd hans,
skrinið mölbrotnaði og Julio æpti
af sársauka.
Brosið hvarf af andliti Julio.
„Heimskingi“, þrumaði Ramos og
hvessti á hann augun. „Fáviti . . .
tikarsonur . . .“ og fleira mælti
hann i þeim dúr.
Hann varð rólegri á eftir, og nú
sneri hann sér að mér. „Það er bezt
að ég skýri þér frá orsök og til-
gangi þeirrar trúarathafnar, se:
fram fer þarna úti á torginu“, mæltiV
hann. „Nunnurnar og börnin eru
að biðja fyrir Francisco Vasco. Ef
þú spyrðir hvers vegna, mundir þú
ekki fá annað svar en nafn hans.
Þessi athöfn hefur nú staðið yfir
í nærfellt þrjá daga. Nunnurnar
fást hvorki til að bragða vott né
þurrt. Börnin ekki heldur. Við höf-
um borið þeim mat. Við höfum
beðið þau að snúa aftur til mun-
aðarleysingjahælanna. Við höfum
heitið þeim öllu. Eina svarið sem
við fáum er Francisco Vasco“.
Ramos fékk sér sæti, teygði frá
sér bifurnar i gljáðum leðurstig-
vélunum. Nokkra hríð sat hann með
augun loltuð, þungt hugsi, svo spratt
hann skyndilega á fætur, barði
svipuólinni af afli í stígvélin svo
rák myndaðist í leðrið; benti loks
út um gluggann.
„Þarna“, sagði hann, „eru auðæfi
Francisco Vasco. Hinn fólgni fjár-
sóður hans. Erkibiskupinn hefur
sjálfur skýrt mér frá öllu saman.
Vasco er snauður maður. Hann hef-
ur gefið alla peningana, sem hon-
um græddust, jafnótt og þeir komu
honum í hendur. Gefið þá nunnum
og munaðarleysingjum, ekkjum og
öðrum olnbogabörnum þjóðfélags-
ins. Og þetta hefur hann allt gert
með ýtrustu leynd. Auðæfi hans
eru hugarburður einn . .
Það var eins og bænarkliðurinn
hækkaði og ykist að styrk. Ramos
öskraði: „Lokaðu glugganum, Jul-
io!“
Því næst bað Ramos mig að flytja
Vasco orðsendingu frá sér. Það var
yfirlýsing um uppgjöf. Skömmu
síðar var Vasco látinn laus. Hann
þáði þó ekki frelsið fyrr en Ram-
os hafði heitið þvi að öllum öðrum
föngum í dyflissunni skyldi sleppt
úr haldi; fékkst ekki til að yfirgefa
klefa sinn fyrr en þeim hafði öllum,
þar á meðal mér, verið fengin ör-
ugg fylgd yfir landamærin, svo og
fjölskyldum þeirra. Ég kvaddi hann
því í myrkrinu áður en ég hraðaði
mér á fund Feliciu og barnanna,
og því sá ég aldrei andlit hans.
Loks var Vasco leiddur út í sól-
skinið, þar sem nunnurnar tóku
honum tveiin höndum og höfðu
hann á brott með sér upp í fjöli-
in; fátækan, særðan og tötrum
klæddan ....
Þegar nunnurnar og börnin mun-
aðarlausu höfðu yfirgefið borgina,
tókst Ramos með einhverju móti
að sefa múginn. Eins og allir vita,
er hann enn við völd heima í landi
mínu. En nunnurnar og munaðar-
leysingjarnir eru þar einnig — fjár-
sóður Francisco Vasco i óbeinni
merkingu. Og þótt ég búi fjarri þjóð
minni, heyri ég stundum óm af
bænaklið þeirra gegnum lágt, þús-
undraddað hróp múgsins, dult og
reiði þrungið . . .
Ef til vill heyrir Jósé Ramos það
einnig, þegar hann er einn í myrkr-
inu. ... ★
Carlén.
Framhald af bls. 13.
í stað þess að fá það bezta sem fá-
anlegt er, þá væri félagið vafalít-
ið fimmtu Cloudmastervélinni fá-
tækara og sennilega þeirri fjórðu
lika.
Það er fyllilega ástæða til þess
að benda á fordæmi Loftleiða, vegna
þess að allir sjá, að félagið er i
stöðugum uppgangi. Það fordæmi
mættu þeir gjarnan taka til athug-
unar, sem enn hafa ekki skilið hlut-
verk auglýsinga í nútima rekstri.
an hiuta fangelsisins. Hann vissi
af raun hvað við tók . . .
En ég var þó ekki leiddur i
pyndingaherbergið fremur en í fyrra
skiptið, heldur inn í skrifstofu Julio
öðru sinni. Mig sveið sárt í augun
þegar bindið var leyst. Innan
skamms greindi ég að nú var Julio
ekki einn þarna inni. Maður, sem
einnig bar leðurtreyjuna — ein-
kennisbúning byltingarhersins —
stóð út við gluggann og sneri baki
við mér. Um hríð stóð hann þar
sem óhreyfanlegur og starði án af-
láts út um rifu á gluggatjaldinu.
Loks sneri hann sér að mér. Þetta
var José Ramos.
Hann dró tjaldið frá glugganum
og dagsbirtan flæddi inn i skrif-
stofuna. „Sæll, Pepe“, mælti ég ó-
sjálfrátt. Það er ekki svo auðvelt
að gleyma þeirn gælunöfnum, sem
manni voru munntöm í æsku.
„Alberto“, sagði Ramos. „Komdu
hingað . .
Julio greip fram í. „Hann sér
ekkert enn. Hann verður að venjast
birtunni smátt og smátt“, sagði
hann.
„Þegiðu“, svaraði Ramos snúð-
ugt. „Komdu hingað út að glugg-
anum Alberto . . .“
Ég reis á fætur, greip hönd fyrir
augu til að hlífa þeim gegn birt-
unni. Ramos tók fast i öxl mér og
leiddi mig út að glugganum.
„Líttu út“, sagði hann.
Glugginn sneri út að breiðtorgi,
girtu litfögrum blómabeðum. Gos-
brunnur var á miðju torginu, og
glitrandi gosúði hans var það fyrsta,
sem ég greindi; liti blómskrúðsins
ekki fyrr en drjúgu andartaki sið-
ar og þó aðeins í móðu. Samt sem
áður vissi ég að eithvað enn ó-
venjulegra mundi að sjá þarna úti
fyrir, þótt ég fengi ekki enn greint
það með sjónskynjun minni.
Og svo gerðist það allt i einu,
að sjón mín skýrðist og ég sá það,
sem Ramos vildi að ég sæi.
Úti á torginu stóð slikur aragrúi
barna, að hvergi sá í hellu og öll
krupu þau á kné og sneru ásjón
sinni að fangelsismúrunum. Með
börnunum krupu nunnur svo hundr-
uðum skipti, klæddar mismunandi
reglubúningum — brúnum, bláum,
svörtum, gráum eða hvítum. Frá
þeim og börnunum heyrðist lágur,
samstilltur bænakliður.
Ramos opnaði gluggann. „Hlust-
aðu“, mælti hann. Gegnum bæna-
kliðinn heyrðist þungur gnýr, nokk-
Makharónur
kaldir
•
Heildsolubirgdir:
EGGERT
KRISTJANSSON & CO HF
Sími 11400
VIKAN 37