Vikan - 21.06.1962, Qupperneq 39

*,/* eg aktnð rtí.viiH Vii þrttH
n|hII tir.'
— t>ú hefur svo sein viða ver-
,? . . . ?
„Já, ég hef viða komið, lagsinað-
nr. og margt gert um dagana. Alltaf
verið við veiðar og oftast sjálfstæð-
ttr. Það finnst mér mikils virði . . .
að vera sjálfs síns herra.“
Já. Og þú hefur víða verið,
segirðu, og margt reynt. Hvenær
byrjaðir þú sjóménnskuV
„Þá var ég Ííklega. 12 ára gamall.
Ég átti þá heima á Dýrafirði. Ég
var þá tiálfdrætlingur, eins og allir
aðrir á skipinu. Menn unnu upp á
tiálfan hlut."
— tlefurðu ekki lent i einhverj-
um mannraunuin eða ævintýrum á
þinni löngu sjómannsævi?
„Ég hef svo sem lent i ýmsu, en
aldrei neinu alvarlegu, held ég. Ég
hef verið á skipi sem strandaði,
t-u það var ekkert alvarlegt, sem
hetur fór. Ég man ekki til þess að
ruaður liafi nokkurn línia farizt á
vkipi, sem ég var á.“
— Það hlýtur að vera sjaldgæft
með mann, sem hefur verið á sjó
ineira og minna i 60 ár.
„Já, þvi miður. En ég álit mig
mjög heppinn að þvi leyti, og
raunar að öllu leyti. Ég get ekki
kvartað yfir neinu.“
— Eitthvað hefur þú unnið i
landi. Hvað hcfur þú þá helzt lagt
fyrir þig?
„0 — það er nú ýmislegt. Það
er kannske helzt að minnast á
það þegar ég var með minnkabúið.
Það var fyrirtæki, sem borgaði sig.“
— Varstu með minnka, já . . . ?
„Já, ég átti hátt upp i 100 dýr,
eða rúmlega 30 tríó.“
— Tríó, hvað er það?
„Jú, það var þannig að maður
hafði þau saman þrjú. Tvær læður
og einn stegg. Það var kallað trió.“
— Og jiú hafðir gott upp úr þvi,
segirðu?
„Já. Það var góður atvinnuveg-
ur. En svo fór þetta allt saman i
vaskinn. Þegar brezki herinn kom
hérna, þá settu þeir upp búðir rétt
hjá mér þar sem ég bjó á Gríms-
staðaholtinu. Þegar einhver sér-
stakur hávaði var hjá þeim, sem
oft vildi verða, þá áttu læðurnar
það til að drepa ungana sina. Eftir
það var tilgangslaust að halda
minka. Og svo var minkahald bann-
að með lögum, eins og þú veizt.“'
— Ég vil ekki trúa þvi að þi’i
hafir ekki lent í einhverjum maiuj-
raunum.
„Blessaður, ekki svo ég muni eft-
ir. Ekki nema þá kannske þegar
ég lenti í snjóflóðinu. Það var nú
reyndar tvisvar."
- Já, þessu lúrir þú á. Segðu
mér frá því.
„Það er nú ekki frásagnarvert i
fyrra sinnið. Það var i Hoifsdal.
Þú manst kannske eftir þvi að þar
féllu mikil snjóflóð. Ég var svo
heppinn að mig sakaði ekki, en
snjóflóðið féll alveg við húsvegginn
þar sem ég var. Hefur líklega ekki
munað nema nokkrum sentimetr-
um að vegginn tæki af og mig með.“
— En hvað svo i hitt skiptið?
„Þá var ég á skytterii út af ós-
vík, sem er milli Hnífsdals og Bol-
ungarvíkur. Þar er snarbrött fjalis-
hlið, og þar var ég að skjóta skarf
___Hvenær var það? Hvað varstu
gamall?
„Ég hef verið 19—20 ára.“
— A bezta aldri. Og hvað skeði
svo?
ét riMMi fyrr U1 «n ég
var kominn á fulla ferð i snjóflóði
niður alla fjallshlíð. Ekki datt mér
annað i hug «n það yrði mín síð-
asta stund . .
— Og hvernrg fór svo?
„Ég rankaðí. við mé|r niðri i
flæðarmáli. Þá stóð aðeins hausinn
uppúr. Ég var alveg ómeiddur, þótt
mér gengi seint' að trúa þvi eftir
þessa ferð, og þ<að tók mig langan
tíma að losa mig úr snjónum. Hand-
leggirnir voru svo fastskorðaðir i
skaflinum. En að lokum tókst það
samt, og mér varð ekki meint af.
En byssunni týndi ég.“
— Alveg . . . ?
„Nei. Hún fannst aftur um vorið
þegar snjóa leysti og skaflinn hvarf.
Þá fannst hún einlrvers staðar í
fjalishlíðinni."
— Og nú ert þú orðinn 73 ára
og veiðir rauðmaga i Skerjafirði?
„Já, ég kann ágættlega við það.
Ég hef áhuga á því og það er allt
i lagi á meðan maður hefur nóg
að gera.“
— Eitthvað hefur þú upp úr
því . . . ?
„O-ja-jaja. Einhvern smá-skítar-
slatta. Blessaður segðu skattstjór-
anuum alrki frá þeuu . .
— Hvernig er veiðin annars i ár,
svona yfirleitt?
„Hún er góð. Óvenjugóð að mínu
áliti. Það er hægt að dútía við
þetta alveg fram í júlí—ágúst, ef
þeir kaupa af manni grásleppu-
hrogn. Maður fær núna átta krónur
fyrir kílóið og það er álíka mikið
og maður fær fyrir rauðmagann
— eða meira. Þegar maður getur
selt hrognin svona, þá er hægt að
stunda þessar veiðar ttlveg fram á
haust."
— Og hvað er svo gert við grá-
sleppuna . . . ?
„Ekkert. Hreint ekkert. Éinhvern
slatta er hægt að hengja upp, en
markaður fyrir signa grásleppu er
svo voðalega takmarkaður . . .“
— Svo þið verðið að henda grá-
sleppunni, þegar þið eruð búnir að
hirða hrognin?
„Já. Söltuð grásleppa var borð-
uð víða hér á landi i gamla daga,
en það er alveg búið að vera, held
ég“ 'j ^IIB
— Hvað er með bátana, sem þú
hefur smíðað. Er þessi til sölu —?
„Já, hann er til sölu. Hann á að
kaita ivona tottajB þúaund. llér
finnst það sanngjarnt verð og vtl
ekki vera dýr.“
— Hvað er hann stór?
„Tvö tonn. Hann er byggður fyr
ir vél sem er um það bil 7 hest-
öft.“
— Og á þessu lifir þú, eða hvað?
„Já, mér liður prýðilega á ineð-
an ég gel farið á sjóinn á bátn-
um mínum og vitjað um netin, þá
er ég ánægður. Þá hef ég eitthvað
að lifa fyrir. Þú hefðir átt að sjá
þegar ég var með laxanetin hérna
við Geldinganes og Gunnunes í
gamla daga. Það var nú lif, maður.“
Já, það getur verið gaman að lifa,
jafnvel þótt maður sé ekki milljón-
er, eftir því sem mér er sagt. Og
sumir segja jafnvel að milljónerar
séu lífsleiðustu menn í heimi.
Ég vona bara að þú sért ekki
milljóner, lesandi góður, og getir
skroppið til að vitja um rauðmaga
annað slagið í góðu veðri, horft
niður i rennsléttan og gagnsæan
sjóinn, fylgzt með netinu þcgar það
er drcgið upp, og hrópað: „Þarna
kemur hann . . . þarna er einn ..
Jafnvel þótt það sé bara þang-
flyksa.
Gl í.