Vikan - 02.08.1962, Blaðsíða 11

— Ekki fyrr en i næsta mánuði, Jeff.
— Þú getur keypt þá út í reikning hjá Mark-
well, hafði hann sagt eins og hann væri særður
og móðgaður.
— Er það þar, sem Maggie lætur skrifa fötin
sín, Jeff?
— Já, og hún hefur ekki enn sett John á haus-
inn.
— En það mundi hún gera við þig, Jeff.
Hann iokaði töskunni og andvarpaði. Hann
var fölur og þreytulegur, það sá hún núna. Hana
langaði til að fara til hans og biðja hann að vera
kyrran, hún skyldi gera þessa helgi, þessa apríl-
daga, að hvíldar- og gleðistundum. En hann var
kominn að dyrunum, sneri sér við og sagði:
— Þú hefur rétt fyrir þér, eins og ailtaf, Júlía.
En þú þarft ekki að minna mig' á, að ég hefði
ekkigetað séð fyrir konu eins og Maggie.
Nú var hann ekki lengur bara þreytulegur —
nú var hann særður á einhvern hátt, sem hún
gat ekki bætt fyrir. Hún fylgdi honum að bilnum,
hló og talaði blíðlega, eins og ekkert hefði í skor-
izt, og Jenny tók um hálsinn á honum og kyssti
hann. En svipur hans var enn kuldalegur.
— Það er ekki of seint, Júlía, hafði hann sagt.
Ég get beðið eftir þér í nokkra tíma og við get-
um fengið einhvern til að gæta barnanna. Við
getum ekið til Markwell og keypt handa þér kjól,
eða það sem þú þarft....
— Ég veit það, Jeff, en ég....
— Það er allt i lagi, Júlía, ég veit það....
Hann lokaði bílhurðinni og ók burt.
Nú var hann kominn heim; Klukkan fimm á
sunnudagsmorgni! Hún lokaði augunum, þegar
hún heyrði hann koma upp stigann. Um leið og
hann opnaði hurðina skein ljósið úr ganginum
inn og hún sá hann setja töskuna á gólfið og
hengja jakkann á stólbak. En nú flýtti hún sér að
leggja aftur augun. Elsku Jeff....
Hann háttaði sig og lagðist í rúmið. Grá dag-
skíman lýsti inn um rimlagluggatjöldin og hann
bylti sér órólegur í rúminu. Hún vissi ekki hve
löng stund leið, áður en hann hvislaði:
— Júlía....
Hún sneri sér hægt að honum.
— Ég er vakandi, Jeff.
— Heyrðirðu þegar ég kom heiin?
— Já.
— Hvernig hafið þið haft það, þú, Jenny og
James? Það var eins og hann væri að koma úr
löngu ferðalagi. Rödd hans var hátíðleg og und-
arlega óstyrk. Hún fann aftur lykt af ókunnu
ilmvatni.
— Hvernig hefurðu sjálfur haft það, Jeff?
Hann dró djúpt andann.
— Hræðilegt.
— Hræðilegt? Hún reis upp til hálfs, en lagð-
ist svo aftur og beið.
— Við vorum að drekka erfisdrykkju dvalar-
innar á Mulberryhill. Blaðran sprakk, og gest-
írnir reyndu að sýna Westborn vináttu sína með
því að skála við hann i síðasta kampavininu,
sem John býður gestum sinum næstu árin —
við slcáluðum fyrir hinu nýja lífi hans, lífi í fá-
tækt, í erfiðleikum, án rússneskra styrjuhrogna,
ljóshærðra stúlkna og reiknings i helztu verzl-
uiium. Við reyndum að hugga Maggie, sem fékk
taugaáfall.
— Ég skil þetta ekki, Jeff.
— Gerirðu það ekki? John Westborn hefur
orðið gjaldþrota með öllu tilheyrandi. Það voru
ekki nema nokkur ár, sem hann lifði í allsnægt-
um, en þær voru að mestu teknar að láni. West-
born var ekki eins rikur og hann reyndi að telja
sjálfum sér og öðrum trú um. Og Maggie hélt
aldrei neinn heimilisreikning.
— Ó....
— Segðu eitthvað, Júlia!
Hann beygði sig yfir hana og greip fast um axl-
ir henni.
— Hvað á ég að segja, Jeff? Auðvitað finnst
mér þetta leiðinlegt....
— Nei, ekki það. Segðu, að þú hafir haft rétt
fyrir þér.
Hann lagðist aftur og hún lá þarna þögul og
snerti hann ekki.
— Jæja, hvernig hafið þið svo haft það, þú og
börnin? sagði hann.
— Ágætt, Jefi?! Það veiztu, við höfum það allt-
af ágætt.
Hann reis upp, kveikti i sígarettu og slökkti
jafnskjótt í henni aftur. Hann kom og settist á
rúmstokkinn hjá henni.
— Þú hefur það alltaf ágætt, Júlía. Þess vegna
erlu sú, sem þú ert.
— Og þú, Jeff ... ?
Hann stóð upp og gekk að sinu rúmi og lagð-
ist. Hún undraðist, að hann skyldi ekki finna,
hve mikið hún elskaði hann.
—• Ég hef það líka ágætt, Júlia. Vegna þess,
að þú ert sú, sem þú ert....
— Vitleysa, Jeff. Það er vegna sjálfs þins. Og
saman eigum við....
Framhald á bls. 37.
Við getum misskilið
hvort annað um alla
eilífð - eða skilið
hvort annað tii hlítar
í einni andrá.
APRÍL
mm

VIKAN 11