Vikan - 02.08.1962, Blaðsíða 39

látið sér til hugar koma hvar ungur
og glæsilegur liðsforingi leggur leið
sína um Jónsmessuleytið?
Þetta gleymdist fljótt. Þegar miö-
degisverðinum var lokið, var setzt út
á veröndina og drukkið kaffi. Þá bar
Blom garðyrkjumann að. Hann var
búinn sínum beztu klæðum og spurði
hvort hann mætti fá bilinn lánaðan.
— Jæja, svo þú ætlar út á galeið-
una, Blom, sagði Patrik gamli glettn-
islega. Hvað segir frúin um það?
Það lá við að feimnissvipur kæmi á
andlit honum.
— Það er einmitt Alma, sem ræður
þessu, svaraði hann. Hún fullyrðir að
það sé ekki Jónsmessa nema einu
sinni á ári. Þess vegna langaði mig til
að spyrja þig ....
— Þá getum við ekið í mínum bíl,
svaraði Patrik. Við komumst öll
prýðilega fyrir í honum. Liðsforing-
inn og unnusta hans geta komizt í
bilnum með höfuðsmanninum . . .
geri ekki ráð fyrir að þau kæri sig
um að skilja. Það verður kannski
þröngt um ykkur sex í bílnum minum,
en ég sé ekki annað en það sé bezta
lausnin, samt sem áður. Og þá lánar
þú Blom þinn bíl, Einar. Þú veizt að
Eva þurfum bæði að mæta snemma til
vinnu í fyrramálið. Nú ættir þú að
hvíla þig, vina min ....
Hún bauð honum varir sinar, og
hann varð að taka á öllu, sem hann
átti til að kyssa hana. Og EVa horfði
á ....
Hans Bertilsen var orðinn þreyttur
og leiður, þar sem hann sat I troðfull-
um matsal veitingahússins — og þó
undarlega einn síns liðs. Hann kallaði
á þernuna, greiddi fyrir matinn og
hélt út í sólskinið. Hafði Lilian ekki
sagt að hann væri boðinn og velkom-
inn, hvenær sem hann fengi löngun til
að heimsækja hana? Hann gekk föst-
um skrefum þangað, sem strætisvagn-
inn nam staðar.
Kvöldsólin skein hlýtt og notalega,
þegar hann steig út úr strætisvagnin-
um og gekk heim brautina upp að
Fosshlíð. Þar var hvergi lifandi mann-
eskju að sjá, hvarvetna ríkti kyrrð og
friður.
Hann hringdi dyrabjöllunni, og and-
artaki síðar heyrði hann fótatak nálg-
ast fyrir innan. Dyrnar opnuðust, Lil-
ian stóð á þröskuldinum. Hún fagnaði
honum með innilegu brosi.
— Ertu kominn, Hans? Þú veizt
þér er óhætt að trúa honum fyrir , , . , ^ , .
bílnum . . . þeir eru ekki margir ör-Ö&^ h™ vel Þu SL Z*}?*
uggari ökumenn en hann.
Og
þakka Þér fyrir í
— Já, svaraði Einar. Það er velkom-
ið að hann fái minn bil ....
— Ég geri ekki ráð fyrir að Þið
þurfið að hafa neinar áhyggjur af
mér, sagði Lilian og greip hendinni að
enni sér, eins og hún hefði þar sára
tilkenningu. Ég finn að höfuðverkur-
inn er að færast aftur i aukana. Það
er því bezt að ég haldi mig heima við.
Ég verð engum til skemmtunar hvort
eð er. Ég er alltof þreytt til þess og
illa á mig komin. Þið komizt þvi öll
fyrir i bilnum hjá Patrik.
Það var eins og öllum létti stórum
við orð hennar. Þótt reynt væri, hæ-
verskunnar vegna, að telja henni hug-
hvarf, voru þær tilraunir einkenni-
lega ósannfærandi, enda báru þær
heldur ekki neinn árangur. Kannski
var það einmitt þess vegna, að allir
virtust í bezta skapi þegar lagt var
af stað. Hún fylgdi þeim út á dyra-
þrepin.
— Hvenær má búast við ykkur
heim aftur, spurði hún loks, þegar hún
hafði óskað þeim góðrar skemmtunar.
— Við verðum áreiðanlega ekki
seint á ferðinni, svaraði Einar. Við
heima.
nótt ....
Hún var þreytuleg á svip og tekin
í andliti.
— Kannski ætti ég heldur að heim-
sækja þig einhvern tíma seinna, sagði
Hans og virti hana fyrir sér. Þú ert
svo þreytt að sjá. En mig langaði svo
óumræðilega til að sjá þig og Þakka
þér fyrir . . . i nótt.
— Ég er ekki svo þreytt. Mér þyk-
ir innilega vænt um að þú skyldir
koma. Ég er svo óumræðilega ein-
mana ....
Hún leiddi hann inn. Sagði honum
hvert hitt fólkið hafði farið.
— Ég hafði ekki neina löngun til
að fara með, sagði hún. Ég hef senni-
lega fundið það á mér, að þú mundir
koma. Nú fáum við okkur svolítið
kaffitár, en þú verður að sitja hérna
inni í stofunni á meðan ég er að laga
það . . . kannski þú viljir hlusta á út-
varpið ....
Viðtökurnar voru vingjarnlegar, það
vantaði ekki, hugsaði Hans, Þegar
hann hafði fengið sér sæti í þægileg-
asta stólnum, kveikt sér í sigarettu og
opnað viðtækið. Engu að síður hafði
hann gert sér vonir um það, eftir það
sem þeim hafði farið á milli í nótt, að
þær yrðu með eilítið öðrum hætti. En
hún var bersýnilega Þreytt — og svo
gat þetta lagazt ....
Lilian var að örvinglun komin, þótt
hún reyndi að láta ekki á Því bera.
Hún var búin að hringja til Gustavs,
hvað eftir annað, án þess að nokkur
svaraði. Henni leið þó svolítið betur,
eftir að Hans var kominn, hún var að
minnsta kosti ekki eins einmana þá
stundina. Hún hafði komið dótturinni
fyrir í fóstur hjá Kristínu gömlu;
fann að hún þoldi alls ekki nálægð
hennar á meðan óvissan kvaldi hana.
Hún lagaði kaffið með vélrænum
handahreyfingum og annars hugar,
spurði sjálfa sig stöðugt hvað gætl
hafa hent Gustav ....
Hans var að loka viðtækinu,
þegar hún kom inn með kaffi
handa þeim báðum. Það leit helzt út
fyrir að hann væri í æstu skapi. Hún
varð undrandi, hafði ekki hugmynd
um hvað gat hafa gerzt þessar fáu
mínútur ....
— Ég var að hlusta á kvöldfréttirn-
ar, sagði hann. Hérna situr maður i
N
hefir náð miklum
vinsældum á
örstuttum tíma.
Bókobúð Böðvnrs
Box 75. — Hafnarfirði.
jSportveiðimeiii)!
Leitið ekki langt yfir skammt. —
Komið beint í einu ___
sérverzlunina
með lax- og silungsveiðafæri. —
Úrvalið hefur aldrei verið meira
en nú, — og alltaf eitthvað nýtt.
Veiðimnðurinn
VIKAN 39