Vikan - 01.11.1962, Blaðsíða 2

f fullri ftlvöru
Dásamleg ilmefni, bundin í mildum smyrslum. Núið þeim létt á háls og arma ... umvefjið
yður ljúfasta ilmi, sem endist klukkustundum saman ... Um fimm unaðstöfrandi ilmkrema-
tegundir að velja; ... dýrðlegan Topaz ... ástljúfan Here is My Heart ... æsandi Persian
Wood, ... hressilegan Cotillion, og seiðdulan To a Wild Rose.
* KYNNIÐ YÐUR AÐRAR AYON-VÖRUR:
★ VARALITI — MAKE-UP — PÚÐUR — NAGLALÖKK — KREM — SHAMPOO —
HÁRLÖKK — SÁPUR o. fl.
Avon
cosmetics
LONDON NEW YORK MONTREAL
EFTiRHERMIIADI
Hvað eiga amerísku fjöldskyld-
urnar að taka til bragðs? Neyðast
þær til þess að kassera Presley og
taka Bach upp á arma sína í stað-
inn, eða neyðast þær til að hætta
við að herma eftir fjölskyldunni
í Hvíta húsinu?
Þetta er ein alvarleg spurning,
sem bandarískir sálfræðingar velta
fyrir sér þessa dagana, vandamál,
sem leggst þungt á marga vestur í
Vínlandi hinu góða.
Truman átti orgel, sem hann lék
á i laumi. Það var allt í lagi og
raskaði ekki sálarró nokkurs manns.
Eisenhower spilaði kúrekalög á
pikköppinn sinn, og allir voru
ánægðir, því allir gátu spilað hill-
billy lög á pikköpp.
En einn góðan veðurdag vandað-
ist málið. Þetta var ósköp venju-
legur dagur, og menn áttu sér
einskis ills von. Sjónvarpið hélt
áfram að eyðileggja menninguna
og Hollywood-pressan að tæta sund-
ur mannorð leikaranna. Einhver
heimsfræg leikkona giftist í ellefta
sinn, og eldflaugatilraun á Cana-
veralhöfða mistókst gjörsamlega.
Samt lá eitthvað í loftinu. — Og
svo skall óhamingjan yfir eins og
reiðarslag. Sá kvittur hafði sem
sé komizt á kreki, að fjölskyldan
í Hvíta húsinu hlustaði af áhuga
á sígilda tónlist og hi-fi-tækið miðl-
aði Bach, Brahms og Beethoven frá
morgni til kvölds. Hin unga og
fallega frú Kennedy staðfesti þenn-
an leiða orðróm í blaðaviðtali.
Hvernig áttu allar litlu kenne-
dísku fjölskyldurnar um þver og
endilöng Bandaríkin að snúast gegn
þessum vanda? Það hafði bara
gengið furðuvel fram að þessu, að
apa í einu og öllu eftir háttum
forsetafjölskyldunnar, en hvemig
átti fólk að láta sér detta í hug,
að þessi skratti gæti komið fyrir!
Þetta verður vonandi aðeins
vandamál þeirra vestra, sem varla
kemur til með að hafa mikil áhrif
hérna megin við Atlantshafið, enda
er varla á bætandi. Hin ameriska
forsetafjölskyldudýrkun hefur sem
sé smitað út frá sér allhressilega.
Undanfarin ár hafa milljónir
kvenna um allan heim streitzt við
að apa eftir frú Jackie í einu og
öllu. Háraliturinn þarf að vera eins,
hárgreiðslan eins, klæðaburðurinn,
göngulagið, málrómurinn brosið,
glottið og svo framvegis. Sagt er,
að svartsýnustu eiginmennirnir séu
jafnvel farnir að óttast, að frúrnar
muni einn góðan veðurdag heimta,
að þeir verði sér með einhverjum
ráðum úti um forsetaembætti.
Nú ber því ekki að neita, að það
er ekki leiðum að líkjast, þar sem
Jacqueline Kennedy er annars veg-
ar. Hún hefur um árabil verið talin
í hópi allra bezt og smekklegast
klæddu kvenna heims, svo að það
er í aðra röndina skiljanleg freist-
ing, sem kvenfólkið fellur fyrir í
hrönnum, þegar það tekur forseta-
frúna sér til fyrirmyndar.
En gegndarlaust, öfgakennt eftir-
öpunaræði dregur fólk fulllangt á
asnaeyrunum. Því fer fjarri, að
þessi aðdáunarfarsótt bitni ekki á
Franiliald á bls. 33.