Vikan - 01.11.1962, Blaðsíða 29

Dynachrome,
Dynachrome
Mun lækka verðið á litmyndum yðar!
NÝJA AMERÍSKA LITFILMAN
ER NÚ KOMIN Á MARKAÐINN!
EINK AUMBOÐ:
ÍSALDA S.F.
Pósthólf 1075. — Reykjavík.
Sími 24119.
er öskrandi brjálæði, öskrandi gnýr
í lofti og titrandi jörð, sem rifnar
og brestur við átökin. Það veit mað-
ur, en engin veit að óreyndu að það
getur iika verið fólgið í skelfilegri
þögn. Og svo varð einhver . . . ein-
hver sem maður þekkti eins og sjálf-
an sig, náinn fólagi og kunningi, eftir
að hafa staðið við hlið manns við
heræfingar og í bardögum i meir en
tvö ár . . . til þess að hreyfa sig ó-
gætilega. Þá kvað við lágur smellur;
kúlunni var skotið á svo skömmu
íæri, að hún vakti hvorki bergmál
né hvin. Og þessi vinur manns var
dauður ..
Og hann hrópaði: „Fari það bölv-
að, Alison ... þetta var morð, en
ekki styrjaldarvíg . ..“
Hann starði á hana, veitti hvorki
athygli þeim tárum, sem hann sjálf-
ur feildi né tárum hennar.
Hún snart arm hans. „Lincoln, ég
hafði ekki hugmynd um ...“
En nú var honum ógerlegt að láta
staðar numið.
„Hann hét Mike Adams. Stór mað-
ur og glæsilegur að vailarsýn. Hárið
hrafnsvart, andlitið fríðara og nett-
ara, en búast hefði mátt við eftir
vexti hans. Rólyndur og kátur og
dásamlegur félagi Við höfðum sam-
flot á foringjanámskeiðinu heima. í
leyfinu fór ég með honum heim til
Toronto þar sem hann var trúlof-
aður ... einkennilegt hve stórvaxnir
menn laðast oft að smávöxnum stúlk-
um. Þetta var fíngerð brúða, og hún
vildi endilega að þau giftu sig áður
en við héldum til Evrópu, í styrj-
öldina. Sem betur fór, gerðu þau
það ekki. Ein af þessum bölvuðum
leyniskyttum I Falais, skilurðu . ..“
Það kom gráthreimur í rödd hans
og tárin streymdu niður alskeggj-
aða vangana.
„Hann fór í könnunarför um þrönga
götu. Þegar mér varð litið yfir brún
sandpokavirkisins, sá ég hvar hann
lá, steindauður."
„Ég geri ráð fyrir að ég hafi orðið
viti mínu fjær. Þegar ég hafði áttað
mig nóg tii þess að finna aftur til
óttans, var það um seinan. Þá var
ég kominn úr vari, gekk eftir miðri
götunni með hríðskotabyssu í hönd-
um, sem ég hlýt að hafa þrifið af
einhverjum í ofboðinu, og ég var
vissari um það en ég hef nokkurn
tíma verið um nokkurn hlut, að ég
væri líka dauðadæmdur . . .“
„Eg man að rykský byrgði sólina
eitt andartak, og ég hugsaði sem svo,
að einhvern veginn yrði ég að komast
aftur i var í sandpokavirkinu, án
þess að snúa baki við leyniskyttun-
um . .. það var eins og ég væri hald-
inn þeirri vitfirringu, að ef ég sneri
mér ekki undan, gæti ég séð til ferða
byssukúlunnar og vikið mér und-
an . ..“
„Nú var allt orðið svo óhugnanlega
hljótt aftur, að maður átti örðugt
með að trúa sínum eigin eyrum ...
Ég hörfaði hægt og rólega aftur á
bak, án þess að hafa augun af staðn-
um, þar sem ég þóttist vita að leyni-
skytturnar ættu fylgsni, og fótspor
mín glumdu á steinlögðu strætinu
eins og fíll myldi hnetur undir fót-
um sér. Ég nam staðar og hlustaði
og í sömu svifum þaut kúlan fram
hjá mér. Það munaði ekki nema
hársbreidd. Eg leit upp ... sá fyrir
mér andlit unglings, sem enn var
ekki sprottin grön, sem lá í rústun-
um og beindi byssu að mér. Eg þrýsti
á gikkinn ... hlýt að hafa lyft hrið-
skotabyssunni í mið óafvitandi ... og
þar, sem andlit hans hafði verið ...
Dahl var rólegri i svipinn. Eins
konar svikalogn hafði færzt yfir
hann.
„Eg gat ekki hreyft mig úr spor-
unum,“ sagði hann. „Blóðgusan stóð
úr andliti hans, en ég gat ekki hreyft
mig úr sporunum . . .“
Það fór titringur um hann. Svo
setti að honum ákafan grát.
Þá fann hann mjúkum fingrum
strokið um skegg sér. Heyrði nafn
sitt nefnt hvísllágt. „Það er svo langt
síðan, Lincoln. Það er svo langt sið-
an.“
ÞRETTÁNDI KAFLI.
Kuldinn sótti hart að eldstæðinu.
Or öllum áttum, að því er Dahl
fannst.
Þar er úrslitaorrustan háð þessa
dagana, hugsaði hann. Á milli kuld-
ans og eldstæðisins. Og kuldinn vinn-
ur á með hverjum degi.
Hann gerði sér það ljóst, að það
var eitthvað einkennilegt við þennan
hugsanagang. E'itthvað óraunhæft.
Hann var farinn að líta á frostið
eins og fjanda í vígahug. Og arininn
eins og verndara.
Og það var eins og hann kæmi til
liðsinnis við verndarann, þegar hann
bætti vænum brennilurkum á bálið,
svo alúmínið glóði í skamdegismyrkr-
inu. Á stundum fannst Dahl þetta
glóandi arinhylki svo þunnt og veikt
fyrir, að hann kveið því jafnvel að
það kynni að brenna sundur; breyt-
ast skyndilega í hvita ösku.
Kuldinn, hugsaði hann. Skamm-
degi og kuldi, sem nú er í þann veg-
inn að ná hámarki sínu. Vetur, sem
hefur staðið frá í byrjun september,
og stendur fram í miðjan maímánuð,
kannski fram í júní. Isa leysir að
minnsta kosti ekki fyrr en í júni.
Það er ekkert smáræði af sólskini
og hita, sem með þarf til að bræða
allan þennan snjó og ís. Hann getur
orðið tíu, jafnvel tólf eða þrettán
fet á þykkt, vatnaísinn.
Það setti að honum skjálfta við
umhugsunina. Hann vissi að hann
átti að forðast að hugsa um kuldann,
ísinn og veturinn, því að þá gat
skyndilega sett að honum slíkan hroll,
að hann fékk ekki við ráðið og tenn-
urnar glömruðu í munni hans, eins
og í krampaflogum.
Alison sá hvað honum leið. Hún
hliðraði til. „Lincoln," sagði hún.
„Lincoln . . . færðu þig nær eldstæð-
inu.“
Hann kenndi sársauka i hvert
skipti sem hann festi augu á mögru
og fölu andliti henni. Prowse virtist
ekki taka neinum breytingum, megr-
aðist furðulítið, að því er séð varð
fyrir skegginu. Greatorex gamli var
enn hvítari á hár og skegg og það
voru komnir einhverjir fjólubláir
blettir á hörundið og gult kringum
þá. Dahl sá að vísu ekki sjálfan sig,
en gerði sér ljóst að hann mundi
ekki bera þrengingar kuldans og
hungursins betur en þau hin.
Það var svo að sjá sem þær bitu
minnst á Surrey, sem var þó harla
einkennilegt, þar sem hann var frosti
óvanur. Kannski hafði hann numið
eitthvað það í brezku heimavistar-
skólunum, sem gerði hann ónæman
fyrir þrengingum. Ónæman fyrir um-
hverfinu yfirleitt.
Kuldinn skreið upp eftir bakinu á
Dahl, og enn fór hrollur um hann.
„Ég vildi að við hefðum rnæli,"
sagði Prowse upp úr eins manns
hljóði.
Enginn varð til þess að svara, eða
sýndi nein merki þess að veita orð-
um hans athygli.
„Bara til að mæla frostið," sagði
hann gremjulega. „Ég þori að hengja
mig upp á það, að það hefur haldizt
í fjörutíu stigum að minnsta kosti,
alla þessa viku.“
Og enn virtist enginn taka eftir
því sem hann sagði.
„Þaö skyldi engum takast að draga
mig út úr kofanum í kvöld,“ bætti
hann við. „Ekki einu sinni með
sterkustu dráttarvél. Og þar að auki
væri ógerlegt að ræsa dráttarvélar-
hreyfil í þessu írosti.“
Sama þögnin.
Framhald i næsta blaði.
VIKAN 29