Vikan - 01.11.1962, Blaðsíða 24

FRAMHALDSSAGAN
II. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
Dahl starði á hana. Vildi fyrir all-
an mun komast hjá að verða að trúa
öðru eins. Maturinn var Þeim svo
dýrmætur, að hann varð ekki metinn
til fjár. Þau voru öll jafn þurfandi
fyrir hann, og urðu því að skipta
jafnt með sér, því sem um var að
ræða hverju sinni. Maturinn var
þeirra eina vörn gegn yfirvofandi
hungrinu ... öllu heldur hungur-
dauðanum, sem sat um þau eins og
gráðugur hræfugl. Það var með öllu
óhugsanlegt að nokkur þeirra félaga
gæti gerzt sekur um slíkan glæp,
vitandi það á hve litlu gat oltið um
líf eða dauða þeirra allra.
„Þú ert viss um þetta?" varð hon-
um að orði. „Það getur ekki komið
til greina, að þú hafir notað steng-
urnar I eitthvað án þess að muna
eftir því?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég vildi óska ...“ byrjaði hún,
en hikaði svo við. „Nei, Því miður,
Þá ..."
Hann minntist þess allt í einu hve
hikandi hún hafði verið við að gera
hann að trúnaðarmanni sinum. Og
hann sagði umsvifalaust: „Og vitan-
lega hefurðu engan grun um hver sá
seki getur verið?"
„Ég veit að minnsta kosti, að það
ert ekki Þú, Lincoln," svaraði hún af
einlægni.
„Hvernig geturðu veriö viss um
þaö?“
Það brá fyrir brosi um varir henni.
Svo hristi hún höfuðið svo hart, að
þykku eirrauðu flétturnar tóku kipp
á öxl henni.
„Ég þekki þig of vel til Þess," svar-
aði hún.
„Þú segir það," svaraði hann, en
gat þó ekki varizt brosi.
GREATOREX gamli kom xnn í
þessum svifum og bar exi um öxl.
„Nú Þykir mér ilmurinn ekki ama-
legur, dóttir góð,“ sagði hann og varp
þungt öndinni. „Aldrei á minni lífs-
fæddri ævi hef ég verið svona þreytt-
ur ...“
„Þú ættir að slá slöku við viðar-
höggið í bili,“ sagði Dahl. „Það
mundi enginn taka til Þess.“
Eins og svo oft áður, hafði Dahl
í huga hve hjartabilaður gamli mað-
urinn var. En hvort heldur Það var
fyrir þrákelkni karls eða stolt, eða
hvor tveggja, mátti aldrei minnast
á það einu orði. Og um leið gat Dahl
ekki varizt þeirri spurningu, hvort
það gæti komið til mála, að það væri
Gratorex gamli, sem gerzt hafði sek-
ur um matarstuldinn.
„Vitleysa," rumdi í karli. „Ég hef
ekki nema gott af dálítilli áreynslu.
Heiðarleg vinna gerir engum illt. Og
þar að auki er það óskoraður réttur
sérhvers manns, að mega finna til
þreytu öðru hverju."
„Þú ert húsbóndinn og ræður,"
svaraði Dahl, en varð Þó ónotalega
við.
Prowse kom inn. Hann hafði verið
að gæta að snörunum og var allur
snjóugur. Það var eins og hann yrði
magrari með hverjum degi sem leið.
Vitanlega var það eins með þau öll,
en Prowse mátti minnst missa. Vang-
ar hans, sem höfðu þó verið nokkurn
veginn sléttir, voru innfallnir og
sognir og gleraugun virtust honum
alltof stór.
„Ekki nokkur skapaður hlutur,"
sagði hann án þess nokkur hefði
spurt hann. „Ekki svo mikið sem
lúsugur íkorni. Getið þið sagt mér
hvers vegna óheppnirt eltir mig öll-
um stundum?" Hann hnusaði, og allt
í einu birti yfir honum.
Hann virtist ætla að hafa orð á
ilminum, eins og þeir Dahl og
Greatorex höfðu gert á undan hon-
um, en um leið kom hann auga á
Alison, og það var eins og honum
brygði. „Hamingjan sanna," sagði
hann. „Hvers vegna hefur enginn
sagt mér það, að við hefðum unga
stúlku okkar á meðal?"
Alison roðnaði.
„Ha, hvað áttu við?" spurði
Greatorex gamli og leit á Prowse,
en þegar hann fékk ekkert svar, leit
hann þangað sem Alison stóð, og þó
tók það hana nokkur andartök að
átta sig. „Alison . ..“ sagði hann loks,
stoltur og ánægður.
„Hann hefur elzt ákaflega, karl-
inn,“ hugsaði Dahl með sér. Það var
satt, Greatorex hafði farið mjög aft-
ur. Skeggið og hárið var orðið silfur-
grátt, augnabrúnirnar kafloðnar og
úfnar.
„Ykkur kemur að sjálfsögðu ekki
tu hugar hvaða dagur er í dag?“ tók
Dahl til máls. Hann vildi teygja tim-
ann, veita Alison tækifæri til að
minnast á matarstuldinn. Vistirnar
voru á hennar yfirráðasvæði. Getur
það átt sér stað, að Prowse sé hinn
seki? spurði hann sjálfan sig. Og um
leið þóttist hann næstum því viss um,
að Prowse hlyti að vera sökudólgur-
inn . . . næstum því viss . . .
„Dagur?" spurði Prowse. „Nei,
fjandinn hafi það. Ég er ekki einu
sinni viss um hvaða ár er ...“ Hann
hafði ekki augun af Alison og það brá
fyrir áleitinni græðgi í augnaráðinu.
„Þetta eru allra þokalegustu fætur,
náðuga ungfrú,“ mælti hann og'glotti.
Og þótt Dahl gæti ekki annað en
verið honum sammála um það, gat
hann ekki varizt andúð á orðum hans.
En Alison var þess umkomin að
bera sjálf af sér lagið. „Við erum
búin að vera hérna svo lengi," mælti
hún þyrrkingslega, „að ég geri hálft
í hvoru ráð fyrir, að þér fari að lítast
sæmilega á hvaða ófreskju sem er,
Carl, bara ef hún er í pilsi . .. hvort
heldur það er ég, eða gömul indiána-
kerling ...“
Prowse starði steinhissa á hana.
Svo rak hann upp hlátur. „Hvert þó
J þreifandi, drengir," sagði hann. „Það
er ekki nóg að hún hafi óskeikult
minni, heldur hefur hún líka munn-
inn fyrir neðan nefið ..."
Hann renndi áleitnum augunum
upp eftir fótleggjum hennar. Grea-
torex gamli átti bersýnilega í ein-
hverjum vandræðum. „Þú varst bú-
in að biðja mig að minnast ekki á
þetta við neinn, Alison ...“
„Já, Hugh ..." Henni var allt í
einu óskiljanlega brugðið. Hafði kaf-
roðnað og virtist öll í uppnámi.
Dahl, sem fann að þarna var um
að ræða eitthvað það, sem skilningi
hans var ofvaxið, gekk á milli, þann-
ig að Prowse gæti ekki eins glápt &
hana.
Greatorex gamli virtist enn í vafa.
Svo greip hann' til þess ráðs að leiða
talið að hættuminni hlutum. „Jæja,
hvaða dagur er i dag?“ spurði hann.
„Á einhver afmæli? Kannski þú, dótt-
ir góð?“
„Það eru jól," mælti Dahl og ieit
athugandi á Prowse.
Surrey kom inn í þessu og bar ein-
hvern málmhólk í höndum sér. Hann
hefur verið úti í ílakinu, hugsaði
Dahl. Verið að vinna þar, þrátt fyrir
frostið.
„Hvað er nú þetta?" spurði Gera-
torex.
Það var tekið að dimma úti fyrir.
Surrey lokaði dyrunum vandlega og
setti málmhólkinn gætilega á gólfið.
Tók síðan af sér vettlingana og neri
saman höndum.
Prowse gekk skref til hliðar og
Dahl færði sig lika og skyggði vilj-
andi á útsýnina.
„Það eru jól,“ endurtók Dahl ann-
ars hugar.
Greatorex yppti loðnum brúnum.
„Hamingjan góða ... Já, það eru
komin jól .. .“
Surrey hafði snakað sér úr hlífðar-
fötunum og hengdi þau á snaga. „Jú,
reyndar eru komin jól,“ sagði hann.
„Vissuð þið það ekki?"
„Það eru ekki nema nokkrar min-
útur síðan að mér var sagt það,“ varð
Dahl að orði.
Greatorex gamli taldi á fingrum
sér: „Október, nóvember, desember
... hvað, við erum búin að vera
hérna í meir en þrjá mánuði," sagði
hann og virtist furðu lostinn.
„Mætti segja mér að það væru
þrjú ár,“ sagði Prowse þurrlega.
Surrey brosti og ræskti sig, rétt
eins og hann væri að búa sig undir að
halda ræðu. „Ég er hérna með svolitla
jólagjöf handa þér, Alison," tilkynnti
hann hátíðlega.
Dahl varð litið af Prowse á Surrey.
„Einmitt það," svaraði Alison lágt.
Surrey rétti henni málmhólkinn.
„Þetta er svo sem ekki neitt dýr-
mæti," varð honum að orði. „En það
er handunnið að öllu leyti."
Málmhólkurinn var lokaður að neð-
an og göt á hliðunum. Alison skoð-
aði hann í krók og kring og virtist
ekki skilja neitt í neinu.
„Þetta er eiginlega bæði lampi og
smáofn," sagði Surrey. „Mér fannst
svo skuggsýnt hér inni ... að visu
er þetta vist hvorki mikill Ijósgjafi
né hitagjafi, en ..."
„Þú verður að kenna mér að með-
höndla gripinn," sagði Alison fagn-
andi, og það var ekki laust við að
þessi ákefð hennar vekti nokkra af-
brýðisemi með Dahl, því að þar hlaut
Surrey laun sín fyrir gjöfina.
„Þetta er næsta einfalt," sagði
Surrey. „Þú sérð sandinn hérna á
botninum. Hann kemur í staðinn fyr-
ir kveik. Þú hellir steinolíu i hann og
berð svo eldspýtu að ...“
„Benzíni?" leiðrétti Dahl. Fann að
það var að vísu ekki rétt, þar sem
skoða mátti leiðréttinguna sem gagn-
rýni á gjöfinni.
„Benzín, alveg rétt," sagði Surrey
og tók honum ekki neitt illa upp
leiðréttinguna. „Þú hellir ögn af
benzini 1 sandinn, og berð svo eld-
spýtu að ...“
Hann kveikti sjálfur á eldspýtu og
bar að sandinum á botninum og sam-
stundis brá upp björtum loga, og þó
fremur bláleitum en Ijósum ...
„Þarna sérðu,“ sagði hann sigri
hrósandi.
24 VIKAN