Vikan - 01.11.1962, Blaðsíða 14

SMÁSAGA EFTIR_
JÓRUNNIÓLAFSDÓTTUR.
ÞEGAR
MOLDIN
Hann situr hugsi og handleikur til skiptis sendibréf og
símskeyti, sem liggja á borðinu fyrir framan hann. Tvö
skeyti svo ólík að efni og áhrifum, sem næturskugginn
er árdagsskininu.
Annað að vísu kveðja að heiman, yljað af kærleika
elskaðrar móður, en rökkurrím engu að síður, sár tónn
frá hörpu sorgarinnar.
Hitt sönnun um sigurvinning — uppfylling heitrar
óskar, fyrirheit um fyllri auðnu, — gullinn strengur á
gígju gleðinnar.
Svona var lífið — litbrigði Ijóss og skugga, töfrum stung-
in tilbrigði tiginnar hljómkviðu.
Á miða, sem vafalaust var merktur tárum, meiru en
einu, skrifaði móðir hans með nettri og stílfastri rithönd
sinni þessi orð: „Faðir þinn er látinn. Féll skyndilega
að morgni dags................ í miðju starfi. Ég stend ein
eftir með jörð og bú, þreytt kona með þraut sorgarinnar.
Ég þrái þig sonur minn, sendu mér línu sem fyrst og
segðu alveg ákveðið hvort þú ætlar að koma heim og
setjast í sæti föður þíns, eða halda áfram námi og hefja
síðan starf fjarri æskuheimili og ættbyggð. Veljirðu þann
kostinn þá ertu mér glataður, en komir þú heim, þá kveikir
þú hjá mér það ljós, sem mun lýsa mér og ylja til ævi-
loka. Mundu að þú ert það eina, sem ég á eftir — allt
annað hefir verið frá mér tekið.
En komdu samt ekki, ef það stríðir á móti heitustu löng-
un þinni og sannfæringu. Ég vil enga fórn þiggja, ekki
einu sinni af þér. Lífið hefur kennt mér að taka ósigrum
— líka þeim, sem valda þeim undum, sem alltaf standa
opnar. Gjörðu upp við sál þína og sannfæringu og segðu
14 VIKAN
mér síðan sannleikann allan. Það eitt sem er heilt, tek ég gilt.
Blessaðu minningu föður þíns, hvar sem þú ferð. Mundu hann
hverja stund. Guð blessi þig, drengurinn minn ...
Ungi maðurinn kyssir bréfið, sem skelfur líkt og laufblað í hendi
hans, svo brýtur hann það saman og leggur það á borðið. Augu
hans eru hulin móðu og það er sem köld hönd grípi um hjartans
innstu rót.
Þetta er í fyrsta sinn, sem sorgin sækir hann heim og kveðja
hennar er svo köld, að sá heimur sem augnabliki áður brosti við
honum, fullur af birtu og blæ, yl og yndi, virðist honum nú sem
klakabrynjað hverfanda hvel.
Ungi maðurinn réttir höndina eftir símskeytinu, flettir því sund-
ur enn á ný og les:
— Hlauzt hæsta námsstyrkinn.
Framtíðin tryggð.
Til hamingju .. -
Þetta var það, sem hann hafði þráð lengi, að fá þennan styrk,
svo að hann gæti lokið lærdómnum, numið við þann háskóla er-
lendan, sem hann var nú innritaður í og sem hafði verið óska-
draumur hans frá ævinnar morgni — og geta síðan helgað sig þeim
hugðarefnum, sem þrýstu á eins og heitur straumur.
Á öllum augnablikum öðrum hefðu þessi tíðindi geislað gleði-
stöfum inn í sál hans og lyft honum í hærra veldi, en nú gjörðu
þau aðeins að rugla hann, þau voru eins og falskur tónn í fáguðu
verki, sem örlagagyðjan skóp.
Nú sá hann ekki lengur æfintýraljómann um lærimeistarann,
sem átti æðsta heiðurssætið í háreistum sal, hann sá ekki lengur
skjalaskápa og þiljur þaktar dýrmætum bókum — skrifborðið var
ekki lengur neinn brennidepill bjartra örlaga.
Hann sér aðra sýn: Hann sér heim að lágreistum bæ á lyng-