Vikan - 25.04.1963, Síða 43

\j T 8 T A §ófa§ettið
Sófasett hinna vandlátu
MUNIÐ OKKAR HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
Útborgun kr. 3.000.00. - Kr. 1.000.00 pr. mánuð. ^ Grindur úr úrvals harðviði.
Alullar áklæði. - Verð kr. 14.400.00.
Húsgagnaverzlun Austurbæjar h.f.
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 16 — SÍMl 2Í620.
um borð í þotunni í viðurvist ó-
kunnugra. Ekki þorað það, ef allt
í einu setti að sér grát. Nú var tæki-
færið til að lesa þau. Nú, á meðan
hann var aleinn.
„Kæri herra djákni. Það er vilji
minn, að sonur minn sé hvattur
til að nema og tileinka sér ný
viðhorf í vísindum og iðnaði.
Reynist hann hneigður til laga-
náms, væri ákjósanlegt að hann
færi einnig inn á þá braut, og
kynnti sér þá bæði lög og stjórn-
fræði. Við þörfnumst gagngerra
breytinga. En þær breytingar
verða að gerast smám saman.
Þjóð okkar verður ekki rekin að
takmarkinu, einungis leidd. Til
dæmis vil ég setja upp rafmagns-
dælu. Þá verð ég fyrst að koma
upp rafstöð og svo framvegis.
En þó er það erfiðasta í því sam-
bandi, að búa fjölskyldu mína
undir að taka því nýmæli, kenna
henni að meta það og hagnýta
sér það, stig af stigi. Sonur minn
verður að læra að skilja hvað
átt er við með þeim orðum —
„stig af stigi“.
Ábending, leiðsögn, sannfæring,
viðurkenning, tileinkun — það var
leiðin, sem faðir hans vildi fara.
Rashil gat ekki varizt brosi, þegar
hann las enn:
„Kæri herra djákni. Ég þakka
yður fyrir þær góðu fréttir sem
þér segið mér af námsárangri
sonar míns. Ég er því mjög feg-
inn, að hann skuli forðast áfenga
drykki. Hvað viðvíkur vináttu
hans og bandarísku stúlkunnar,
vona ég að hún festi ekki alltof
djúpar rætur. Mér væri kær-
komið að þér bentuð syni mínum
á skyldu hans varðandi tillitsemi
við fjölskyldu sína. Ég get látið
forn sjónarmið og venjur lönd
og leið ef nauðsyn krefur. En
það getur fjölskyldan ekki ...“
Einmitt það, já. Nú skyldi hann
hvers vegna djákninn hafði einu
sinni farið að ræða hjónabandið
við hann, svo óvænt og tilefnislaust,
að hann vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið.
„Ég er ekki neitt að hugsa um
hjónaband,“ hafði hann sagt þá.
„En þegar þar að kemur,“ hafði
skóladjákninn sagt, eins og það væri
einungis fyrir hendingu að þetta
bar á góma, „verður hyggilegast
fyrir yður að velja makann með til-
liti til vilja fjölskyldu yðar ...“
„Já,“ hafði hann svarað, enda þótt
sannfæring hans risi gegn slíkri
þvingun.
En nú var öll uppreisn runnin út
í sandinn. Faðir hans hafði skilið
þetta allt, og gegn hverju var þá
að rísa? Josie var honum víðs fjarri.
Enda þótt það væru ekki nema fá-
ar klukkustundir, sem skildu þau
að í tímanum, skildu álfur og höf
þau í rúmi, og meira en það.
Hann tók enn eitt bréf.
„Kæri herra djákni. Gerið svo
vel að sýna syni mínum fram
á það, að hann verður að taka
við af mér, sem höfuð ættarinn-
VIKAN 17. tbl.
43