Vikan - 25.03.1964, Síða 25

táknar heldur ekki aS hann
kvænist endilega stúlkunni fyrir
peningana.
•—• Nei, en lítum skynsamlega
á þetta. Ef pilturinn á erfitt með
að gera það upp við sig, hvort
hann á að kvænast henni eða
ekki, vitum við mætavel hvaða
áhrif 20 milljón dollarar myndu
hafa á ákvörðun hans. Og ef ég
á að segja eins og er, þá finnst
mér tími til þess kominn að við
leyfum Annabelle að hugsa sjálf-
stætt.
— Hvað þá, láta hana alveg
sjálfráða?
— Við getum ekkert gert, ef
hún tekur upp á því að berja
í borðið. Við höfum ekkert vald
yfir henni; hún bara hlustar á
okkur og gerir það sem við segj-
um henni að gera, vegna þess að
hún er nógu skynsöm. Ég er viss
um að hún er nógu skynsöm til
að kunna að velja og hafna. Við
verðum að gefa henni svolítið
— Við verðum að flýta okkur
ef við eigum að ná því.
— Þetta er þér að kenna, Aug-
ustus, að halda mér uppi á snakki
Matilda frænka fór yfir að skrif-
borðinu. — Ég verð enga stund
Peggy. Bara nokkrar línur. Ég
ætla að segja honum að mér sé
sönn ánægja af því að koma til
miðdegisverðar og ég ætla líka
að koma með Soames •—• hún
hætti skyndilega. —• Auðvitað,
sagði hún. — Það er miklu betri
hugmynd.
Hún tók sér penna í hönd og
skrifaði nokkur orð á blað. Þar
með var hún fallin í gildru Mr.
Pimms.
Bréfið frá Matildu frænku kom
til Villa Marguerite næsta morg-
unn:
Kæri Mr. Pimm!
Þakka yður kærlega fyrir
heimboðið, en ég hefi miklu betri
hugmynd. Hvers vegna komið
þér ekki til hádegisverðar hjá
á fjallveginum. Julian gat varla
varist hlátri er hann heyrði alla
söguna. Það var áreiðanlega ekki
hægt að ljúga upp á Pimmsa
gamla.
Þegar Mr. Pimm hafði loks
lokið máli sínu, sagði hann: —
Jæja, vinur minn. Hvernig lízt
þér á?
•— Ég sé ekki betur en að þetta
sé allt saman gallalaust.
—- Og nú verður þú að standa
þig, sagði Mr. Pimm, — og láta
okkur vita, hvenær við eigum að
láta til skarar skríða.
— Þú ert þá sem sagt bara að
bíða eftir því að ég aki Anna-
belle eftir fjallveginum.
— Það verður bara að vera
orðið dimmt.
Julian sagði: — Jæja, vertu
viðbúinn, Mr. Pimm. Ég þarf að
aka Annabelle og Peggy til Monte
Carlo í kvöld.
Mr. Pimm sagði undrandi: —
Kæri vinur. í kvöld!
fara henni að vera hertogaynjan
af Gross-Mechlenstein.
Og þess gat ekki verið langt
að bíða. Þetta sama kvöld átti
Annabelle að hitta Henri í
tunglskininu.
5. KAFLI.
Milli Nice og Monte Carlo við
strönd Miðjarðarhafsins rísa fjöll-
in snarbrött upp frá sjávarmáli.
Þarna liggja þrír fjallvegir en
hæstur þeirra er Grend Corniche.
Á tilteknum stað uppi í fjöllun-
um áttu Eddie og Carlo að bíða
eftir bílnum og þarna áttu Anna-
belle og Henri að hittast í fyrsta
sinn.
Nokkrum mínútum fyrir klukk-
an 12 ók Julian upp að dyrun-
um. Hann heilsaði Annabelle og
Peggy eins riddaralega og hon-
um var unnt. Síðan óku þau af
stað út í nóttina.
Peggy og Annabelle töluðu um
daginn og veginn, hvað þær
5. tiluti - Framhaldssagan - Eftir Lindsay Hardy
OGINNOGHR.PIMM
_ _ ■■■. C\
meira frjálsræði; leyfa henni að
umgangast hvern sem hún vill.
— Þetta getur ekki verið
alvara þín.
— Ég held nú það. Jafnvel
Soames, ef hana langar til.
Hvern sem er.
Matilda frænka sagði með fyr-
irlitningu: — Ég vona að þú sért
ekki að gefa í skyn að Anna-
belle ætti að giftast einum af bíl-
stjórunum.
Green hló. — Ja, að minnsta
kosti ekki þessum Louis, svo mik-
ið er víst.
— Augustus, mér finnst þetta
ekkert fyndið. Þú ert bæði kald-
hæðinn og ábyrgðarlaus.
— Ég er bara að reyna að segja
það sem ég meina.
— Jæja þá, ég skil. En ég er
ekki sammála einu einasta orði
af því sem þú hefur sagt.
— En hugsaðu nú um þetta,
gerðu það nú fyrir mig.
— Ég er alveg á móti þessu.
Jæja, látum svo vera, jæja þá,
ég skal hugsa um þetta, en ég
get sagt þér eitt. —
Það heyrðist gengið um í for-
dyrinu og Green sagði: — Ver.tu
róleg, Matilda, það er einhver
að koma.
Það var Peggy. Hún sagði: —
Miss Matilda, ég ætti að senda
Charles niður að póstkassanum
með bréfið þitt til Mr. Pimm.
Matilda frænka sagði: — Al-
máttugur, ég var alveg búin að
gleyma því. Verður borið út í
kvöld?
okkur í staðinn. Ég sendi Soames
til þess að ná í yður, og þannig
verðið þér einn með honum leng-
ur og um leið gefst yður tæki-
færi til þess að kynnast því,
hvernig maður hann er. Ég tel
víst að þér fallizt á þetta.
Matilda Mehaffey.
Mr. Pimm settist að morgun-
verðarborðinu ljómandi af
ánægju. Það var ekki af ástæðu-
lausu, hugsaði hann, að hann var
kallaður galdramaðurinn Pimm.
Hann var tilbúinn þremur og
hálfri klukkustundu síðar þegar
Julian kom að sækja hann
skömmu fyrir klukkan 1. Hann
kallaði í Danielle, Carlo og Eddie
og leyfði þeim að dást að Julian
í snyrtilega, gráa einkennisbún-
ingnum sínum. Síðan kom hann
sér fynir í aftursætinu, sagði
Julian að aka hægt þannig að
tíminn nýttist betur, og síðan
héldu þeir af stað til Rue Célest-
ine.
Jæja þá. Nú átti Julian að taka
vel eftir.
— Núna á hverri stundu, sagði
Mr. Pimm, — mun Annabelle
kynnast Henri. — Þetta er allt
saman nákvæmlega undirbúið.
Það er búið að æfa Eddie. Carlo
brezt ekki og Henri er búinn
að læra sitt hlutverk með mestu
prýði því að hann er orðinn ósvik-
inn aðalsmaður. Nú ert þú einn
eftir, kæri vinur, og þitt hlut-
verk er erfiðast allra.
Mr. Pimm sagði nú Julian
hvernig hann ætti að fara að uppi
— Þær ætla að fara að
skemmta sér í einu spilavítinu í
kvöld. Ég á að vera tilbúinn
klukkan 15 mínútur yfir 8.
Mr. Pimm sagði: — Ég þorði
sannarlega ekki að vona, að þetta
yrði svona snemma. Þú verður
að hringja í okkur frá Monte
Carlo. Þú verður að gefa okkur
nægan tíma.
Þú ættir að hafa að minnsta
kosti 3 klukkutíma.
Mr. Pimm néri saman höndun-
um. — Fyrirtak, sagði hann, —
fyrirtak. Hamingjan leikur við
okkur, nú fær loksins ástin að
blómstra. Hann hló við, Ijómandi
af ánægju. — Er þetta ekki dá-
samlegt fyrir hjónaleysin okkar.
Matilda stóð úti við frönsku
gluggana, þegar Charles til-
kynnti komu Monsieur Pimm.
Mr. Pimm gekk inn og hneigði
sig tignarlega. Hann var ákveð-
inn í að tala ekki um Julian að
svo komnu máli, því að fyrst
yrði hann að tala um allt og ekki
neitt, eins og vera bar. En um leið
og hann var búinn að fá sér
sherryglasið sitt sagði Matilda
frænka honum um Peggy og
ósvífna útlendinginn niðri á
ströndinni svo að honum gafst
strax tækifæri til þess að láta
í ljós álit sitt á hinum ágæta bíl-
stjóra Soames. Þá kom Anna-
belle inn með Peggy og Augustus
Green, og Mr. Pimm horfði inni-
lega á hana. Honum hlýnaði um
hjartaræturnar þegar hann hugs-
aði til þess, hversu vel það mundi
hefðu grætt í spilavítinu þar til
Peggy sagði allt í einu: — Soam-
es, hvers vegna er svona bratt?
Julian sagði: — Ég ætla að fara
fjallveginn til Nice.
— Já, en hvers vegna?
— Það er ekkert lengri leið,
og ég hélt kannski að þið hefðuð
gaman af útsýninu.
Annabelle sagði: — Það er allt
í lagi, Peggy, hvaða máli skiptir
það? Og Julian hugsaði: Anna-
belle, elskan mín, bíddu bara.
Þau óku áfram svo sem 5 mílna
vegalengd, og þegar þau höfðu
ekið í gegnum þorpið. Nú fór
Julian að hafa augun opin. Hann
sá svarta bílinn hans Carlo stuttu
síðar og að honum hafði verið
lagt fyrir utan veginn í skugga
nokkurra olíuviðartrjáa. Skammt
þar frá sá hann líka Henri, vel
falinn. Hann brosti með sjálfum
sér. Nú var fyrst gamanið að
byrja.
Þau óku enn svo sem hálfa
mílu og Peggy sagði: — Soames,
þú ert alltaf að horfa í spegil-
inn. Hvers vegna horfirðu ekki
á veginn?
Julian sagði, eins og hann hefði
áhyggjur af einhverju: —• Ég
geri það rétt bráðum.
— Það er vonandi ekkert að?
Julian virtist ennþá í vafa. —
Nei, — ég vona ekki, nei, það
er ekkert að.
•— Hvað er það þá? Hvað er
fyrir aftan okkur?
Skyndilega sagði Julian hvasst:
Framhald á bls. 47.
VIKAN 13. tbl. — 25