Vikan - 25.03.1964, Side 49

BIFREIÐA- & VARAHLUTAVERZLUN
KRISTINN GUÐNASON H/F
KLAPPARSTÍG 25-27 - SÍMAR 21965, 22675
Er dásamlegur smábíll, 4-5 manna, sem fer sérstaklega
vel á vegi, jafnt á slæmum vegum og í halla. Stýring létt
og örugg. Mótorinn er aftur í og gengur jafnt og örugg-
lega. Gírskifting 4 gírar alsamhæfðir. Einn ódýrasti og bezti
bíll sinnar stærðar.
B M W 1500 - Nýr bíll með öll-
um beztu eiginleikum og þæg-
indum Luxus-bíla.
Mc Pherson’s fjöðrum, óháð fjöðrun á öll-
um hjólum. Diskahemlar að framan. Tele-
skope-demparar. 4 gírar alsamhæfðir. Há-
markshraði á 3. gír 115 km og 4. gír 150
km. Alltaf öruggur í öllum veðrum og á
öllum tímum.
EINKAUMBOÐ FYRIR:
BAYERISCHE MOTOR WERKE AO - MVNCHEN
Örugg varahluta-
þjónusta
Green og lýsti því sem gerzt
hafði með miklu orðaflúri og
handapati. Hún var nú alveg
búin að jafna sig þótt enn vseri
hún ósegjanlega spennt yfir öllu
því sem komið hafði fyrir.
Matilda frænka hlustaði á með
hryllingi. — Þetta er ótrúlegt,
sagði hún, — ég trúi því varla.
Tveir segirðu, Annabelle.
— Annar þeirra alveg risa-
stór. Ég stirðnaði af skelfingu.
-—- Ég verð að segja, sagði Mat-
ilda frænka, — að þú ert allt
annað en stirð núna.
— En þá.
Matilda frænka sagði: — Aug-
ustus, þetta er hræðilegt.
— Það er ekki laust við það.
— Og ef Henri, ég á við Griine-
wald, hefði ekki skorizt í leik-
inn, sagði Annabelle, hefðu þeir
vafalaust heimtað lausnarfé fyrir
mig.
Green sagði: — Annabelle mín,
þetta er ekkert tunglskinsævin-
týri. Mr. Griinewald, hann sneri
sér að Henri, — ef Annabelle
er ekki þegar búin að gera það,
þá leyfi ég mér að láta í ljós
innilegt þakklæti mitt.
— Mín var ánægjan, sagði
Henri Það vildi bara svo heppi-
lega til að ég var þarna á ferð.
— Það er svo að heyra að þér
hafið næstum ekið þama fram
hjá.
— Ég hefði sennilega gert það
hefði ég ekki verið einn. Þetta
datt einhvern veginn í mig —
þarna sá ég tvo bíla undir trján-
um með dyrnar opnar. Henri
brosti. — En ég á ekki allan heið-
urinn skilinn. Bílstjórinn ykkar,
Soames, var mér ómetanleg hjálp.
Green leit á Julian. — Það er
að sjá af þessu auga, sagði hann,
að Soames hafi látið þorparann
leika sig heldur grátt. Hann
benti Julian að koma. — Má ég
sjá þetta.
Julian fannst sannarlega tími
til þess kominn að einhver virti
hann viðlits.
Green leit á augað. -— Já, sagði
hann, — þú ert kominn með
svellandi glóðarauga. Þú ættir að
fara út í eldhúsið og setja á það
kjötsneið.
Julian sagði: — Það er of seint
núna, Mr. Green.
— Jæja, en reyndu það samt,
það gæti dregið eitthvað úr því.
Hann sneri sér að Matildu
frænku. — Ættum við að vekja
þjónustufólkið?
Matilda frænka sagði: — Ég
vildi það nú síður.
— Ég er líka á því. Þú skalt
sjá um þetta Peggy. Farðu með
honum og sjáðu hvað þú getur
gert.
Julian sagði heldur óbílstjóra-
lega: — Ég get gert þetta sjálfur.
Green sagði: -— Hlýddu því
sem ég segi maður minn. Það fer
enginn eins vel með glóðarauga
og kona. Af stað með ykkur og
komið þið svo aftur, þegar þetta
er búið.
Peggy fór á undan honum inn
í eldhúsið. Hún opnaði einn ís-
skápinn og sagði: — Ég býst við
að þú haldir að þú eigir skilið
filet mignon.
Julian sagði: — Ég sætti mig
svo sem við smásteik.
— Hún er ekki til.
Hún lagði kjötsneiðina á ennið
á honum og til þess að ná betur
að þrýsta því upp að auganu hélt
hún með hinni hendinni um
hnakkann á honum.
— Þú ert með smákúlu hérna,
sagði hún. — Þarna sem hann
sló þig.
— Ætli þér væri ekki sama
þótt ég væri með brotna haus-
kúpu.
— Er þetta vont?
— Já.
— Það var hálf kjánalegt af
þér að reyna að leggja í litla
manninn þegar sá stóri stóð beint
fyrir aftan þig.
Julian sagði með tilfinningu:
— Ég bjóst varla við því að verða
sleginn svona í hausinn.
— Nú við hverju bjóstu?
— Ég hélt að ég myndi sleppa,
það er allt og sumt. Og svo sazt
þú þarna hrópandi í aftursætinu
og baðst mig um að gera eitthvað,
var það ekki?
— Ég hrópaði ekki neitt. Og
jafnvel þótt ég hefði gert það
væri það ekkert einkennilegt, því
að ég var dauðhrædd. Peggy
þreifaði á hnakkanum á honum.
■— Þetta er ekki slæmt — húfan
hefur tekið af mesta höggið.
-—- Mér fannst nú hnakkinn á
mér taka alveg nóg.
— Þú færð ekki meiri með-
aumkun hjá mér þótt þú haldir
áfram að tala um þetta.
Síðan bætti hún við: — Jæja
þá, þú ert hugaður eins og ridd-
ari og við erum öll montin af
þér. —
Þau stóðu þétt hvort upp að
öðru. Hann fann ilminn af ilm-
vatni hennar. Hún leit upp til
hans og þetta kom allt af sjálfu
sér. Julian beygði sig niður og
kyssti hana.
Eitt andartak endurgalt Peggy
kossinn, síðan ýtti hún honum
frá sér. Hún hélt enn á kjöt-
sneiðinni.
— En sú — sagði hún og dró
andann ört — ef þú vogar þér
að gera þetta aftur. Hún roðnaði.
Julian fann ennþá kossinn
brenna á vörum sér. En þetta,
hugsaði hann, hafði verið slæm
yfirsjón. Skelfilegur kjáni hafði
hann verið. Hann hafði ekki ætl-
VIKAN 13. tbl.
49