Vikan - 25.06.1964, Side 2

i fullri alvöru
Víða er
þokuslæðingur
Um þessar mundir er liðið
eitt ár frú þvi er Vikan kynnti
Jón Kára og Ijóðabók hans
„Þokur“. Það varð mjög um-
talað mál á sínum tíma og olli
blaðaskrifum. Þeir sem eru á
móti öllu sem einu nafni kallast
atómkveðskapur, þóttust nú
hafa fengið beitt vopn í hendur;
þarna væri liún lifandi komin
ljóðsmíð atómanna, þessi þoku-
væll, sem enginn skildi. Aðrir
litu hinsvegar svo á, að Jón Kári
væri í sjálfu sér allgott skáld
og þess vegna væri ekki alls
kostar að marka tilraunina. Þeim
fannst líka að hinum svonefndu
menningarvitum væri nokkur
vorkunn; livað mundi maður
scgja við' ungt skáld, sem kæmi
með handrit annað en eitthvað
sæmilegt? En allur almenningur
hló að menningarvitunum og
fannst þeir hafa fengið háðulega
meðferð.
Vikan leit hinsvegar þannig
á málið, að það væri fremur
alvarlegt; tilraunin virtist sýna
og sanna, að jafnvel „bókmennta-
menn“ eru ekki alltaf á ]iví
hreina, hvað er gjaldgeng list
og livað ekki. Við ætluðum að
segja söguna um nýju fötin
keisarans ennþá einu sinni og
það tókst þótt einn menningar-
vitinn kallaði málið bombuna
sem aldrei sprakk. En það var
misskilningur. Bomban sprakk
og menn hafa jafnvel enn i eyr-
unum hljóm af hvellnum.
Hvort „Þokur“ hafa einhver á-
hrif á iingu skáldin skal ósagt
látið hér og enn er of snemmt
að segja um það. Hinsvegar má
búast við því, að ver gangi að
slá ryki í augu almennings eftir
þetta.
f myndlist gerast svipaðir
hlutir. Þar veður sýndarmennsk-
<111 uppi líkt og í Ijóðlistinni.
Fólk er teymt inn á sýningar og
þorir ekki fyrir sitt litla líf að
láta í ljósi neitt annað cn að-
dáun. Þetta gæti nefnilega verið
list. í skjóli þessa ruglings þríf-
ast svo fúskararnir, atómskáld
myndlistarinnar, sem lutlda að
það sé nóg að koma sér upp
mollskinnsbuxum og skeggi.
f leiklist, söng og músik er
Framhald á bls. 50,
evu
sokkar
auka
fegurð
og
yndisþokka