Vikan - 25.06.1964, Síða 13

Framhaldssagan
eftir
Serge og Anne Golon
ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ:
Angelique er óstýrilát dóttir de Scmcé, baróns af Mcmteloup. Greifinn
er illa staddur fjárhagslega, og kastalinn þeirra er hrörlegur. Systlcinin
eru mörg, en auk þeirra eru í heimili barónsins t vccr systur hans ógiftar,
gamall faöir \hans og fyrrverandi hermaöur af óvissu þjóöerni, sem þar
hefur oröiö innlyksa. Aöalfélagar Angelique eru tveir synir leiguliöa
fööur hennar, og ásamt öörum þeirra veröur liún sjónarvottur aö því,
er 8tigamannaflokkur fer meö ránum og ofbeldi um byggö leiguliöanna.
Þau liggja í felum, þar til stigamennirnir víkja frá, en þá leiöir Ange-
lique skelfingu lostiö fólkiö heim í öryggi kastálans. — Skattheimtu-
maöurinn gerist sífellt ágengari viö d0 Sancé barón, og þar kemur, aö
baróninn skrifar kónginum bœnarbréf og biöur um niöurfellingu skatt-
anna. BréfiÖ felur hann frœnda sínum, du Plessis de Belliére, og biöur
hann aö koma því á framfceri. Vm svipaö leyti koma tveir elztu synir
barónsins heim frá skóla sínum, reknir, vegna þess aö vanrækt haföi
veriö aö gjálda fyrir þá skólagjáldiö. Annar þeirra ræöir um aö fara
á sjóinn, en gamli baróninn, afi hans, er mjög á móti þvi.
— Smakkaðu á þessu, stúlka mín, sagði Madame Molincs. — Þetta er sykruð
hvönn.
heimsfræga,
sem verlð heffur
metsölubök
um allan heím
2. hluti
Angelique fylgdist af miklum áhuga með Þessu samtali. Hún hafði
aldrei séð sjómann, en aðdráttarafl hafsins náði langt inn í landið. Hún
vissi, að við ströndina voru skip, sem sigldu til fjarlægra staða, þar
sem fólkið var rautt á hörund, eða jafnvel röndótt eins og villisvin. Hún
hafði heyrt sögu um sjómann frá Breton, sem hafði komið heim með
villimenn með fiðraða hausa eins og fuglar. Ó, hefði hún aðeins verið
drengur! f)á hefði hún ekki beðið um ráðleggingar afa sins. Hún hefði
bara farið, og tekið með sér alla litlu englana sina, í leit að nýjum heimi.
4. KAFLI.
Nsesta morgun, þegar Angelique var úti í garðinum að leika sér,
kom þangað stráklingur með krumpað sendibréf til föður hennar.
— Molines ráðsmann langar að hafa tal af mér. Ég verð varla kom-
inn aftur fyrir mat, sagði baróninn og benti hestasveininum að leggja
á hestinn.
Madame de Sancé beit á vörina og andvarpaði:
— Eru þetta ekki voðalegir tímar! Þarna leyfir venjulegur almúga-
maður, og þar að aukl mótmælandi, sér að segja þér fyrir verkum!
Mér þætti gaman að vita, hvaða heiðarleg viðskiptl aðalsmaður getur
átt við ráðsmann á búi nágrannans. Þetta hiýtur að vera út af múl-
dýrunum einu sinni enn....
Baróninn svaraði ekki, og kona hans gekk hneyksluð burt.
Meðan þetta samtal fór fram, skauzt Angelique inn I eldhúsið og sótti
skó sína og yfirhöfn.
Svo fór hún út i hesthús til föður síns.
— Má ég koma með þér pabbi? bað hún, eins vel og hún gat.
Hann brosti, og lyfti henni upp í hnakkinn fyrir framan sig. Ange-
lique var uppáhaldsdóttir hans. Honum fannst hún mjög falleg, og
stundum dreymdi hann um, að gifta hana ríkum og góðum hertoga.
Þetta var bjartur haustdagur og skóginn, sem enn hafði ekki tapað
laufskrúði sínu, bar gulbrúnan við himininn.
Þegar þau fóru fram hjá hliðinu við höll Plessis-Belliére, hallaði
Angelique sér áfram og reyndi að sjá hvíta, glæsilega bygginguna, sem
teygði sig upp í himininn, eins og ævintýrahöll. Allt var þögult og kyrrt,
— VIKAN 26. tbl.
það var sem Renaisance kastalinn svæfi i dúlúð trjágarðsins. Þar var
enginn heima, því eigendur hans kusu heldur að dvelja með hirð
konungs.
Hús Molines ráðsmanns var nokkrum kílómetrum lengra í burtu.
Það var reisulegt, gert úr rauðum múrsteini, og italskt byggingarlagið
dró að sér athygli fólksins, sem ekki var vant öðru en kastölum frá
miðaldatímunum. Eigandi hússins var mjög í stíl við það, sterklegur
og virðulegur, vel meðvitandi um vald sitt. Það lá við, að hann liti
út fyrir að vera eigandi herragarðsins. Það var kannske ekki svo und-
arlegt, því hinn raunverulegi eigandi var aldrei heima. Annað hvert
ár, eða því sem næst, kom hópur hirðfólks til hallarinnar með vagna
sína, hesta, veiðihunda og tónlistarmenn. 1 nokkra daga ríkti glaumur
og gleði í höllinni, til mikillar hrellingar fyrir aðalsmenn héraðsins,
sem var boðið að taka þátt í hátiðahöldunum, til þess að fína fólkið
hefði eitthvað til þess að hlægja að. Svo sneru gestirnir aftur til Parisar,
og þögnin grúfði sig á ný yfir höllina.
Þegar Molines heyrði jódyninn, gekk hann á móti gestunum og hneigði
sig. Angelique vissi, hve strangur og óvæginn þessi maður gat verið,
og henni gazt ekki að þessari yfirdrifnu þjónslund, sem hann nú sýndi.
En það hafði greinilega góð áhrif á Armand de Sancé barón.
—• Ég átti lausa stund nú í morgunmálið, svo mér fannst óþarfi að
láta yður bíða, Monsieur Moliness.
— Ég er yður mjög skuldbundinn, barón de Sancé. Ég var hræddur
um, að þér mynduð álíta það ókurteisi af mér, að biðja yður að koma
hingað til mín, í stað þess að fara sjálfur til fundar við yður.
— Ég tók það ekki illa upp. Ég veit, að þér forðizt að koma til fundar
við mig, vegna föður míns, sem álítur yður hættulegan, vegna írúar
yðar.
— Þér eruð mjög skilningsríkur, yðar hágöfgi. Það er rétt, ég óskaði
ekki að valda Monsieur de Ridoué og barónessunni leiðindum. Ég kaus
þess vegna fremur, að boða yður hingað, og vona, að þér gerið mér
þann heiður, að snæða með mér hádegisverð, ásamt litlu dömunni.
—• Ég er ekki lítil lengur, sagði Angelique hvasst. — Ég er tíu og
hálfs árs, og heima eru Madelon^ Denis og Marie-Agnés, öll yngri en
ég, og svo nýfædda barnið.
— Ég vona, að Mademoiselle Angelique vilji fyrirgefa mér. Ég veit,
að eldri börnin fá fyrr þroska og hafa heilbrigðari dómgreind. Mér
þætti gaman, ef þér og dóttir min, Bertille, hefðu meiri kunningsskap,
því nunnurnar í klausturskólanum hennar segja mér, að henni verði
aldrei neitt við -hug fast, og þyrfti því að velja sér trausta og vel gefna
vini.
— Þér gerið of mikið úr smámunum, Monsieur Molines, sagði barón-
inn kurteislega. i
— Loksins er ég sammála Molines, hugsaði Angelique. Henni fannst
dóttir hans vera með heimskari og leiðinlegri börnum, sem hún þekkti.
Hún gat ekki almennilega áttað sig á þessum manni. Henni fannst
hann hálf leiðinlegur, en bar þó vissa virðingu fyrir honum. Hann var
ævinlega I dökkum fötum úr dýru) efni, og þau litu alltaf út fyrir að
vera ný. Skórnir hans voru með skínandi sylgju og fremur háum hæl-
um, samkvæmt nýjustu tízku.
Og maturinn á heimili hans var fyrirtak. Vatnið kom fram í munn-
inn á Angelique, þegar þau komuj inn i anddyrið og fundu ilminn úr
eldhúsinu. Madame Molines heilsaði gestunum kurteislega og hélt
svo áfram störfum sínum. Ráðsmaðurinn leiddi gestina inn i litla skrif-
stofu, og sendi eftir vini.
— Ég get varla lýst því, hve mjög það gladdi mig, að yðar náð
skyldi koma, byrjaði ráðsmaðurinn. — Mér virðist það góður fyrirboði
um árangurinn af því máli, sem ég ætla nú að ræða við yður.
Baróninn hallaði sér aftur á bak í stólnum og horfði forvitinn á
ráðsmanninn. Hann var spenntur að heyra, hvaða tillögu nágranni hans
myndi nú bera fram. Molines var talinn vera slóttugur.
— Sé það satt, sem sagt er, hafið þér. i hyggju að leggja allan herra-
garðinn undir yður sjálfan, sagði Armand de Sancé glettnislega.
— Tómur hugarburður, yðar hágöfgi. Hvort tveggja er, að ég er
harðákveðinn að halda áfram að vera tryggur þjónn markgreifans, og
eins hitt, að ég sé mér engan hag í, að gera þessa eign að minni. Þetta
er allt mikið veðsett.
Angelique hafði engan áhuga fyrir þessu samtali. Hún laumaðist út
úr skrifstofunni og fram I eldhúsið, þar sem Madame Molines var að
hræra deig. Hún brosti við Angelique og rétti henni krús með lokk-
andi lykt.
— Smakkaðu á þessu, stúlka mín. Þetta er sykruð hvönn.
Angelique gæddi sér á sælgætinu og fór síðan í rannsóknarferð um
húsið. Þegar hún kom aftur fram í anddyrið, tók hún eftir klukku,
sem stóð í horninu við eldhúsdyrnar. Hún gekk fast upp að klukkunni,
til þess að hlusta á tikkið í henni, en Þá heyrði hún rödd föður síns,
innan af skrifstofunni:
•— Við heilagan Denis, Molines, þér komið mér á óvart. Þér hafið
að vísu orð fyrir að vera snjalll í viðskiptum, en þetta kalla ég ótrú-
legt hugmyndaflug.
— Á hvern hátt ótrúlegt?
—• Þér hljótið að sjá það sjálfur, maður! Þér vitið, að ég hef áhuga
fyrir múldýrarækt, og hef komið mér upp góðu kyni. Nú viljið þér,
að ég færi út kvíarnar í þessari ræktun, og ætlið sjálfur að taka að
yður sölu á framleiðslunni. Þetta er svo sem allt i lagi. En ég skil
ekki, hvernig þér hugsið yður, að fá samning til langs tíma við Spán.
Við stöndum í stríði við Spán, kæri vinur. Hvernig hafið þér hugsað
yður, að reka verzlun við óvinaþjóð? 1 fyrsta lagi er það bannað. Þar
að auki eru landamærin lokuð og öflugur vörður við þau. Og síðast,
en ekki sízt, á ég allt of fá dýr til þess, að slíkt gæti orðið arðbært
fyrirtæki. Það myndi þarfnast mikils fjár og margra ára undirbún-
ing. Fjárhagsaðstæður minar leyfa ekki slíkar æfingar.......
— Þér megið ekki gleyma því, yðar náð, að þér eigið nú þegar
fjóra úrvals graðfola, og það væri mjög auðvelt fyrir mig að kaupa
fleiri hjá herraðarðseigendunum hér í kring. Hvað ösnur snertir, er
hægt að fá þær svo hundruðum skiptir fyrir tíu til tuttugu livres
hverja. Með tuttugu þúsund livres i stofnfé, væri hægt að ýta þessu
myndarlega á flot, og Það væri farið að bera sig eftir þrjú til fjögur
ár.
— Tuttugu þúsund livres! Virðið þér múldýrin mín virkilega svo
hátt? Múldýrin, sem allir i héraðinu hlægja að. Tuttugu Þúsund livres!
Ég trúi þvi ekki, að þér viljið sjálfur leggja fram þá upphæð.
— Og hvers vegna ekki? spurði Molines stillilega.
•— Það væri óðs manns æði, Molines! hrópaði baróninn og starði
dolfallinn á hann. — Þér verðið að gera yður Ijóst, að ég get ekki
gefið yður neina tryggingu......
— Ég myndi láta mér nægja að fá helminginn af ágóðanum og veð
í dýrunum. En það verður að gera samninginn leynilegan í París.
—- Því miður hef ég ekki fjármagn til þess að komast til höfuð-
borgarinnar fyrst um sinn. Þar að auki finnst mér1 tillaga yðar alit of
mikill loftkastali og áhættusöm. Mig langar að ráðfæra mig við vini
mína.......
— Þá getum við alveg eins gleymt þessu strax. Lykillinn að vel-
gengni okkar er þögnin.
—• En ég get ekki umhugsunarlaust dembt mér út I fyrirtæki, sem
stríðir á allan hátt á móti velferð þjóðar minnar!
—• Ég mætti kannske benda yður á, hve mikil áhrif þetta getur
haft á möguleika yðar til þess að framfleyta fjölskyldunni á heiðar-
legan hátt. Ég hafði hugsað mér að leggja fram tuttugu þúsund livres
í viðbót, upp í væntanlegan ágóða svo þér gætuð helgað yður starfinu,
án þess að hafa nokkrar áhyggjur af börnunum. Ég veit af eigin reynslu
að það er ekki hægt að einbeita sér, þegar höfuðið er fullt af áhyggj-
um.
— Og þegar skattheimtumaðurinn hundeltir mann, bætti baróninn
við og roðnaði litillega.
—• Ég verð alla vega að mælast eindregið til þess, hverja ákvörð-
un, sem þér kunnið að taka, að þér minnist ekki á þetta við nokkurn
mann.
— Ég skil. En mér finnst þó, að konan mín verði að vita um þetta.
Þetta snertir framtíð hennar og barna okkar, ekki síður en mína.
— Fyrirgefið mér, þótt ég sé ókurteis. En getur barónessan haldið
þessu leyndu? Ég hef aldrei vitað konu geta þagað yfir leyndarmáli.
— Konan mín er ekki málgefin. Hún þegir, ef ég bið hana.
Framliald á bls. 46.
VIKAN 26. tbl. — 1 O