Vikan - 25.06.1964, Síða 14

Úti fyrir leiftraði elding og svo kom þruma.
Klukkan ó veggnum sló 12 og það var mið-
nætti. Ruggustóilinn minn var gamall og
skrifstofan ekki stór, en ég var ónægður.
Vinnan var auðveld ég hafði nógan tíma fyrir
sjólfan mig, og starfslið til að skipa fyrir.
Starfsliðið var frammi að sópa marmara-
góifið í móttökusalnum. Það hét Danny
Miggs. Danny Miggs hreinsaði til og gerði
allt, sem ekki krafðist umhugsunar. Hann var
gamall hnefaleikamaður, og hafði einhvern-
tíma fengið ónotalegt höfuðhögg, sem hjólp-
aði honum tii að hugsa ekki mikið. Það hefðu
ekki allir kært sig um að hafa hann nólægt
sér — hann var stundum dólítið skringilegur
í tali — en mér líkaði vel við hann. Hann
var alltaf hjólpsamur og alltaf í góðu skapi.
Það verður ekki sagt um alla.
Svo heyrði ég aðaidyrnar opnast. Ein
þruman enn drundi við, og kuldagustur kom
inn um opnar dyrnar.
Ég vonaði, að hver sem þetta væri, ætti
hann ekki viðskiptalegt erindi; kannske bara
Hunt lögreglustjóri eða aðstoðarmaður hans
O'Connell, sem voru vanir að aka lögreglu-
bíinum nokkra hringi kringum þessar dimmu,
tómu vöruskemmur alla nóttina, og komu
stundum inn, til þess að drepa tímann með
því að spjalla við mig. Ég nennti ekki að
vinna núna. Stundum þurftum við að af-
greiða viðskiptavini á næturþeli, en það var
ekki annatími núna.
Já, ég gleymdi að segja það, að ég er
næturvörður í Miðborgar líkbrennslunni.
Ég teygði úr hálsinum til þess að líta
gegnum glerið í millidyrunum. Ég sá mann
í rennvotum gaberdinefrakka, sem leit út
fyrir að hafa verið dýr, hrista vatnið af
fínum borsalinohatti á gólfið. Þetta var ekki
fréttamaður — hann var of vel klæddur.
Ekki leynilögreglumaður — af sömu ástæðu
Og ekki einhver, sem hafði bara komið inn
til að leita sér afdreps. Án nokkurrar ástæðu
fór hrollur um mig.
Danny tók á móti honum með kústinum og
spurði mjög kurteislega, eins og ég hafði
kennt honum: — Hvað get ég gert fyrir yður,
herra?
í sama bili æstist vindurinn úti fyrir. Eld-
ingin kom inn um gluggann, litaðist um og
fór út aftur. Ókunni maðurinn tók viðbragð.
— Sástu þetta? spurði hann. — Þetta gæti
verið dómsdagur.
Danny kinkaði ákaflega kolli. Án þess að
ókunni maðurinn vissi, hafði hann hitt á
uppáhalds umræðuefni Dannys.
— Já, svo sannarlega, sagði hann. — Og
fyrir suma er sú raunin. Vitið þér, að síðan
þér komuð inn um dyrnar, hafa tvær mann-
eskjur dáið?
— Hvar? Ókunni maðurinn sneri sér við
og leit á hann, og þá vissi ég, af hverju
það hafði farið hroliur um mig. Þetta var
Al Thomas. Það fór hrollur um mig. Það fór
alltaf hrollur um mig þegar ég sá hann, jafn-
vel þó ég vissi ekki að það væri harin.
— Einhvers staðar í þessu landi, sagði
Danny. — Nú er einn dauður í viðbót.
— Samtals þrír, sagði Af.
— Rétt, sagði Danny og kinkaði kolli. —
Og nú eru þeir orðnir fjórir. Svona er dán-
artalan í þessu landi. Fjórir á mínútu. Og
f sama bili æstist
vindurinn úti
fyrir.
Eldingin kom inn
um gluggann,
litaðist um
og fór út aftur.
Ókunni maðurinn
tók viðbragg.
sjáið bara þessa borg. Þetta er stór borg.
Hér er dánartalan einn á hverjum þrjátíu
mínútum. Það gerir tvo á klukkutímann.
— Fjört.'u og átta á sólarhring, sagði Al
Thomas.
Danny réð sér ekki af kæti yfir því, að
rekast á mann, sem skildi hann. Hann hall-
aði sér fram á kústinn sinn og bjó sig und-
ir að tala alla nóttina.
— Uhu, sagði hann og kinkaði kolli. —
Fjörtíu og átta manns á sólarhring, geispar
golunni í þessari borg. Að meðaltali, auð-
vitað.
— Að meðaltali, já, auðvitað, svaraði Al
og leit í kringum sig.
— Stundum er það meira og stundum er
það minna.
— Já, það er lagið.
— En að meðaltali er það einn á hverj-
um hálftíma. Svo ef þér bíðið hér í tuttugu
og sjö minútur i viðbót, deyr einhver ein-
hversstaðar í þessari borg. Þér getið reitt
yður á það.
— Og ef þú heldur þér ekki saman, verð-
ur það þú, sagði Al. — Ég er að leita að
Pete Wilson. Náðu í hann.
Það kom vonbrigðasvipur á Danny. Al
hafði ekki beðið eftir því, að hann kæmist
til að skýra frá því, hvað myndi gerast, ef
ekki dæu fjórir á hverri mínútu; hvernig
mannf jöldinn myndi verða svo mikill, að
menn yrðu að standa ofaná hver öðrum
eins og fimieikamenn. Þetta efni var Danny
mjög hjartfólgið. Hann setti frá sér kústinn
og gekk að skrifstofudyrunum.
Ég beið ekki, heldur mætti honum á miðri
leið.
— Farðu og sópaðu kapelluna, Danny,
sagði ég. — Sæll Al.
— Pete! Al brosti sínu breðasta brosi. —
Pete, gamli vinur! Hvernig líður þér?
Ég lét sem ég heyðri þetta ekki. Þótt við
hefðum setið inni saman, var enginn kom-
inn til með að segja, að við værum vinir.
— Jæja, Pete, sagði Al. — Þetta er þokka-
legur staður. Rólegt. Reglulega rólegt.
Manstu eftir bölvuðum hávaðanum í klefun-
um, ha? Alltaf einhver að hósta, skyrpa eða
æpa. Það gat gert mann vitlausan.
— Eigum við að vera að tala um klef-
ana? spurði ég.
Al fór úr dýrum, blautum gaberdinefrakk-
anum, og kastaði honum á bekk.
— Nú skulum við láta fara vel um okkur,
Pete sæll, sagði hann. — Og við skulum
gleyma þessum klefum. Við skulum gleyma
því, að þú hefur setið þrisvar sinnum inni.
Við skulum gleyma öllu öðru en því, að nú
erum við frjálsir, og skulum svo sannariega
nota okkur það.
Ég þurfti ekki að spyrja, hvað hann átti
við; ég vissi það. Ég vísaði honum inn í
skrifstofuna og dró fram gestastólinn.
— 111 í lagi, Al, hvað er það þá? spurði
ég, og mér var illt í maganum. Þvi að ef það
er nokkuð, sem mig langar ekki til, þá er
það að snúa mér að gamla starfinu aftur.
Og ef það var nokkur, sem ég vildi ekki
starfa með, þá var það Al Thomas.
Al dró flösku upp úr vasa sínum og lítið
veski með tveim staupum. Hann fyllti þau
með dýrmætur Skota og rétti mér annað.
Ég tók við því, vegna þess, að þegar Al
— VIKAN 26. tÞl.