Vikan - 25.06.1964, Side 16

Hann lá alveg grafkyrr með lokuð augu.
Hann reyndi að sökkva sér aftur niður
í hið mjúka, kyrra skaut svefnsins.
Eitt augnablik hélt hann að hann væri
um borð í einhverju skipi, sem hægt og
rólega rynni áfram yfir lygnt hafið.
Hljóðið . . . hann hlustaði á dimman
þytinn.
Þetta var fjarlægt hljóð. Það þrengdi
sér inn í undirvitund hans, en þegar hann
fór að hlusta betur, heyrði hann það
greinilegar.
Annað vélarhljóð barst inn í meðvitund
hans, en það var aðeins titringur, svo lág-
vært að hann frekar fann það en heyrði.
Hann einbeitti hugsun sinni, þvingaði
hana frá meðvitundarleysinu.
Þarna . . . þyturinn leystist upp í mis-
munandi hljóðeiningar. Hann heyrði lág-
an, hvíslandi þyt. Hann blandaðist reglu-
bundnu, næstum óheyranlegu tifi.
Hljóðið líktist því, sem búast mætti við
í einhverju farartæki í kyrrum sjó, en
var þó einhvemveginn ólíkt, — ólíkt öll-
um öðrum hljóðum.
Hann heyrði annað hljóð: lágt hvísl í
loftstraumnum, líkt og léttur blær liði
yfir andlit hans. Hljóðið vakti forvitni
hans, það var svo nálægt, en honum var
ómögulegt að þekkja það.
Hann þvingaði augnalokin upp.
Myrkur.
Nei, ekki alveg. Hann sá óljóst fram-
fyrir sig, og festi sjónina á ljósgeisla.
Það dugði. Á þessu augnabliki vissi hann,
af nakinni og algjörri vissu, hvað hann
var. Hann vissi skyndilega allt, sem á
undan hafði gengið.
Hann sá veika ljóshringi, sem svifu fyr-
ir framan hann —- rauða hringi með
grænum flekkjum. Ljósu hringirnir voru
mæliskífur. í þeim voru orð, bókstafir og
tölur og draugalegar nálar, sem einnig
glóðu aðeins í myrkrinu. Eitt augnatillit
á ljósblikið hafði sagt honum hvar hann
var.
Hljóðið . . . hann hafði hlýtt á suðið í
kjarnaklúfinum, veikan titringinn í dæl-
unum, sem sendu súrefni eftir rörum,
leiðslum og göngum. Þyturinn í loftinu .. .
hann hló að sjálfum sér í myrkrinu, því
hann hafði ekki þekkt hljóðið í sínum
eigin andardrætti.
Hann greip hanzkaklæddri hendinni um
gluggatjöldin og dró þau frá eftir stöng-
unum. Breiður, sléttur gluggi kom í ljós.
Hann beygði sig fram svo að andlitið
kom nær glugganum og horfði út í nak-
inn himingeiminn.
Miljarðar sólna léku sér fyrir augum
hans. í átta klukkustundir höfðu augu
hans verið lokuð. Þau höfðu vanið sig
við algert myrkur. Nú, rúmlega hundrað
og fimmtíu kílómetrum fyrir ofan sof-
andi jörðina, langt yfir þykkum, þving-
andi lofthjúpnum, leit hann furðu lost-
inn á hnífskarpar útlínur framandi hnatta.
Himingeimurinn var baðaður í ljósi.
Ótölulegur aragrúi reikistjama, pláneta
og hnatta sveif fyrir augum hans og mill-
jarðar af sólum.
Hann gaf eftir á öllum vöðvum, en lík-
aminn hreyfðist ekki. Hann féll ekki
aftur niður í sætið. Hann vissi nú, vegna
hvers hann hafði undrazt yfir mýkt og
þægindum „söngsins" þegar hann var að
rífa sig úr örmum svefnsins. Hvað gat
verið betra og þæiglegra en hvíla úr
tómu lofti?
Ekki eitt einasta gramm þyngdar lá
nokkursstaðar á líkama hans, togaði í sin-
ar hans, né þandi vöðva hans. Hann fann
til þæginda, sem voru svo fullkomin, að
slíkt mundi ómögulegt þarna niðri á plá-
netunni, sem hann kom frá. Líkaminn
var í svo fullkominni hvíldarstöðu, að
því var ógerningur að lýsa. Þyngdarleysi
. . . afleiðing frjálsrar rásar umhverfis
fæðingarjörð hans, með hraða sem var
svo geypilegur, að hann virtist algjörlega
tilgangslaus.
Hann hló gleðisnauðum hlátri, þegar
hann hugsaði um að hann væri aðeins
átta mínútur að þeytast yfir þver Banda-
ríkin. Fjarlægðir höfðu enga þýðingu.
Hraðinn hafði enga þýðingu, því hann
fann ekki vott af hreyfingu.
Hraðinn hafði enga þýðingu, því hann
fann ekki afleiðingar hans. Og samt hafði
hraðinn allt að segja, því hann hafði fellt
yfir honum dauðadóm. Jafnskjótt og hon-
um kom þetta í hug, reyndi meövitundin
að reka þá hugsun burt, og byggja varn-
armúr umhverfis staðreyndina.
En þessar hugsanir urðu ekki deyddar.
Hann hafði hlotið sinn dauðadóm. Hvernig
gat hann látið vera að hugsa um slíkt?
Hann rak hræðsluna á flótta, því það
var alls ekkert hægt að gera til að bjarga
lífi hans. Hann hafði reynt allt, en án
árangurs. Egghvassar hugsanir hans og
viðbrögð, sem oftar en einu sinni áður
höfðu borgið lifi hans, voru honum ekki
lengur til nokkurs gagns.
Það var nú einskis virði. Og vegna þess
að hann gat ekkert gert til að breyta
staðreyndunum, þá sætti hann sig við bær.
Hann var enginn hugmyndabelgur, en
hélt sér við blákaldar staðreyndir.
En eftir tvo daga ,lauslega reiknað,
mundi hann vera orðinn hetja . . . fyrsti
píslarvottur himingeimsins, fyrsti geimfar-
inn, sem ekki kæmist lifandi aftur til
þeirrar jarðar, sem hann hafði fæðzt á.
Hann vissi að það yrðu haldnar ræður.
Honum hryllti ósjálfrátt við tilhugsun-
ina. Embættismenn frá National Aeron-
autics and Space Administration mundu
halda ræður í tugatali. Fylkisstjórar og
þingmenn mundu halda ræður. Konurnar
í hundruðum kvenfélaga um allt landið,
mundu snökta í vasaklútana sína, rit-
stjórar mundu rita eftirmæli, vinir hans
mundu syrgja hann — en sjálfur mundi
hann losna við að hlýða á ræðurnar, sem
mundu verða haldnar eftir aðeins tvo sól-
arhringa.
Dauðadómurinn hafði verið kveðinn upp
af . . . hverju? Rafleiðslum? Straumrofa?
Rakadropum á rafkapli? Einhverri hita-
uppsprettu, sem hafði brætt einangrun á
leiðslu, svo að hún var ónothæf? Keðja
ólíkra og óskyldra atburða eða bilana?
Litlar, hver út af fyrir sig, en drepandi
í sameiningu? Hann vissi ekki hvað hafði
bilað, en vildi mikið til þess gefa að vita
það.
Fyrir aftan, aðeins nokkrum sentimetr-
um frá hnakka hans, aðskilið frá honum
með þykkum einangrunarveggjum og
fiberglerskildi, var sívalt tæki með nokkr-
um úthlaupum. Það voru hemlaraketturn-
ar, sem voru farseðill hans heim aftur
til jarðarinnar.
í tækinu sem fest var aftan á Mercury-
geimfarinu, voru þrjár litlar rakettuvél-
ar. Hver þessara véla var byggð til að
framleiða fimm hundruð kílóa þrýsting
í tíu sekúndur, gagnstætt núverandi stefnu
hans. Fimmtán hundruð kíló í eldspúandi
Víðast hvar í heiminum hafa
undanfarin ár verið gefnar út
bækur í þúsundatali, um alls-
konar afrek og ævintýri í sam-
bandi við nýjustu uppfinning-
ar og fundi á sviði vísinda. Á
ensku er þessi tegund skáld-
skapar nefnd einu nafni „Sci-
ence-fiction“ eða „Vísinda-
skáldskapur“.
Flestar slíkar sögur eru svo
fráleitar og óraunverulegar,
að stappar nærri brjálæði,
enda hefur þessi tegund
skáldskapar náð litlum vin-
sældum hér á okkar raun-
sinnaða landi.
Þessi greinaflokkur, sem við
birtum hér, tilheyrir ekki
þessum flokki ævintýra á
sviði nýjustu vísinda og upp-
götvana. Samt er hún raun-
veruleg að því leyti að hún
gæti gerzt í dag, og hug-
myndaflug höfundarins fer
aldrei út yfir ramma raun-
veruleikans. Hann tyllir alltaf
öðrum fæti á kunnar stað-
reyndir.
Mercury 7
kaliar!
Hef þrýst
á hemla-
rofann -
en hylklð
stöðvast
ekki!
Jg — VIKAN Z6. tW.