Vikan - 25.06.1964, Qupperneq 19

Það var í fyrrasumar, að nokkr-
ir vinnufélagar fengu laxveiðiá á
leigu í nokkra daga, og jafnframt
gistingu og fæði í veiðiskála við
ána. Að sjálfsögðu fréttist þetta
um stofnunina nokkru áður, og
þeim til mikilla leiðinda fór svo,
að eigandi fyrirtækisins ákvað að
fara með þeim.
Eigandinn var frámunalega leiö-
inlegur maður, merkilegur og
montinn, þóttist Nallt geta, allt
kunna og allt mega, svo þá hlakk-
aði síður en svo til að hafa hann
með, en gátu ekkert að gert, og
enginn þoröi að hreyfa mótmæl-
um.
Það fór líka svo sem þá grun-
aði. Þeir voru varla komnir á stað-
inn, þcgar vinnuveitandi þeirra
tók til að segj^i þeim ævintýra-
legar sögur af veiöimennsku sinni,
hvað hann hefði veitt stóra laxa,
marga og fallega.
Að lokum kom að því að einn
viðstaddra fór kurtcislega að láta
í ljós vafa um að allar þessar furðu-
sögur væru sannar.
Eigandinn hnyklaði brýrnar og
spurði með sínum mesta sparisvip:
„Og liver ert þú, góði, sem leyfir
þér að efast um að ég segi satt?“
„Ég er einn þeirra ólánssömu
manna“, svaraði hinn, „sem vinna
ekki hjá þér“.
★
Prestur nokkur haíði þaö
orð á sér, að hann gerði sitt
bezta til að vera álitinn písl-
arvottur hvar sem hann var,
og hvað sem hann gerði, og
bar alltaf það útlit og þann
svip, að vel mátti skiija að
þarna fór heilagur maður.
Einhverju sinni var hann
Hómor í miðri Viku
Maður nokkur frá einu austan-
tjaldsríkjanna var fyrir nokkru
staddur um tíma liér á íslandi í
viðskiptaerindum. Hann dvaldist
hér í nokkrar vikur, og gerði sér
þá auðvitað ýmislegt til dundurs
í frístundum sínum. Einhver þeirra
íslendinga, sem samband höfðu viö
hann hér heima, spurði hann hvort
hann hefði ekki áliuga á veiðiskap,
og bauðst til að reyna að fá leigöa
laxveiðiá einn dag eða svo og tók
hann því mjög vel.
En það dróst að fá leigða ána
vegna aðsóknar, og þar kom aö
maðurinn fór aö verða óþolinmóð.
ur. Hann spurði því íslendinginn
livernig á þessu stæði, og var hon-
um skýrt frá þvi live mikil aðsókn
væri í árnar. Það barst um leið
í tal hversu mikið leigan kostaði,
og blöskraði austanmanninum verð-
ið.
„Þetta er alveg stórfurðulegt ‘,
sagði hann, „hvað kapítalistarnir
leyfa sér að taka fyrir svona lag-
að. Heima getur maöur rennt í
hvaða sprænu sem er, án þess aö
greiða nokkuð fyrir, en hér kostar
það stóra peninga. Hvernig stendur
á þessu?“
„Það er ofur skiljanlegt“, svaraði
íslendingurinn. „Hér höfum við
nefnilega ráð á því að borga fyrir
það“.
★
staddur í samkvæmi, þar sem aðrir sálusorgarar voru fyrir, og bárust nokkuð meira á en hann. Einbver þeirra kom að máli við
hann og spurðist fyrir um það, hvernig hann hefði það.
„Ég hefi það ágætt“, svaraði hann, „ég þarf ekki að kvarta yfir neinu, — nema því hve gott ég hefi það. Þess vegna er ég að
hugsa um að. breyta til og sækja um eitthvað annað brauð, þar sem þægindin eru minni. Ég hefi það að lífsreglu að forðast óhóf
og Iíkamleg þægindi, sem gætu haft óheppileg áhrif á heilbrigt andlegt líf“.
Hinn svaraði hægt og gætilega: „Þú lendir í vandræðum, kunningi, þegar þú kemur til himna . . .“
VIKAN 26. tbl. —