Vikan - 25.06.1964, Síða 36

AGFA LITFILMAN,
er sérstaklega skörp,
með fullkomnum og
gallalausum litum
AGFAer merkið, sem þér
þekkið og getið treyst
AGFA CT 13
kvikmyndafilman
er fullkomnasta
litfilman sem
á markaönum er.
Hún er plús/mínus
eitt Blend
og 10-16 din.
gg _ VIKAN 26. tbl.

TYPE S
staklega í fyrravetur. Drengirnir,
sem ég hef alið upp, eru orðnir
svo stórir, að þeir eru farnir á
togara.
Markús bauð okkur inn, meðan
við vorum að rabba saman. Við
komum í eldhúsið, og þar var
greinilegt, að kvenmannshendur
höfðu ekki um kirnur klappað.
Þar ægði ýmsu saman, og kött-
urinn hoppaði léttilega um borð
og stóla og teygði sig upp í skápa.
Svo hoppaði hann upp á öxl
Markúsar, og maðurinn var blíð-
ur við kisu. Svo stökk kisa aftur
niður á borð og stakk hausnum
upp að eyrum niður í fiskbollu-
dós.
—- Einu sinni fórst flugvél, þar
sem við nú stöndum, sagði Mark-
ús. — Þá var hér hænsnahús.
Ég sá vélina koma þrisvar niður,
áður en hún hafnaði hér. Þrír
fórust. Einn bjargaðist sjálfur.
Hann stökk strax og meiddist
ekkert. Hann hefur aldrei orðið
samur maður síðan. Öðrum náði
sonur minn úr flakinu.
— Er þá ekki reimt hér?
— O, anzkotakornið. Það held
ég ekki. En það eru til sögu-
sagnir um, að hér hafi karl drep-
ið kerlingu sína. Han.n fór til
sjós, og vissi enginn annað en
allt væri í lagi, þar til um páska-
leytið, að kona frá Arnarfelli
fann kerlinguna hans dauða í
flórnum hér.
— Segðu mér eitt, Markús,
ertu hættur að fara á traktorn-
um þínum í bæinn?
— Já, ég er alveg hættur því.
En hvernig losnar þú við
mjólkina? Ekki drekkur þú einn
mjólk úr 5 kúm.
— Nei ég hef selt í Valhöll.
Og prestinum.
— Lokast aldrei vegurinn
hingað?
— Nei, hann lokast eiginlega
sjaldan, nema helzt ef lækurinn
hérna við túnfótinn bólgnar veru-
lega. En það er ekki oft.
— Ertu nokuð á þeim buxun-
um að fara að hætta þessu?
■—- O, maður veit ekki. Maður
er nú orðinn gamall.
Hundarnir fylgdu okkur
gjammandi úr hlaði, þegar við
fórum. Markús stóð eftir með
kettlinginn undir hendinni og
gaf heimaalningunum að sjúga
úr pela. Manni fannst næstum
ótrúlegt, að skúrkum skyldi detta
í hug að koma hingað upp í þenn-
an afkima til þess að hrekkja
þennan góðlega og friðsama
mann.
Og það jafn ótuktarlega og
raun bar vitni.
Þeir eru orðnir margir, sem
hafa staðið á töngunum við Vell-
ankötlu og reynt að krækja sér
í fisk úr vatninu. Að vísu er ekki
von á stórfiski á krókinn, en
þetta getur verið skemmtilegt
allt að einu, og murtan og smá-
bleikjan eru góður matur. Stund-
um lætur líka þokkaleg bleikja,
tveggja til þriggja punda, ginn-
ast af maðkinum, og þá finnur
maður til sín, meðan hinir ham-
ast við að draga smáfiskana á
land. En þeir hafa sennilega ekki
verið að hugsa um fiskirí í gamla
daga, þegar þeir stönzuðu við
Vellankötlu og gerðu boð vinum
sínum á Alþingi við Öxará, að
þeir kæmu til móts við þá og
veittu þeim lið, því það hafði
sannspurzt, að óvinir myndu
taka á móti þeim með banaspjót-
um þegar itl þingsins kæmi. Og
þá hafa sendiboðarnir farið fram
hjá þeim stað, sem Vatnskot
stendur nú. En þá var þar enginn
Símon.
• Nú var hann hins vegar heima
ásamt Helgum tveimur, dóttur
sinni og dótturdóttur, og Lauf-
eyju Jónsdóttir, sem hefur verið
hjá honum meira og minna í 20
ár. Símon Jónsson er fæddur á
Brúsastöðum, en í Vatnskoti hef-
ur hann átt heima síðan 1910.
Símon er hálfgerður galdrakarl
og þekktur fyrir það. Hann hefur
búið sér til alls konar tæki og
vélar, sem fáum öðrum hefur
dottið í hug. Meðal annars má
minna á vélsleðann, sem hann
gerði úr gamalli flugvél, vatna-
reiðhjólið og margt, margt fleira.
Hann hefur búið með allskonar
skepnur, fé, geitur og kýr, en nú
hefur hann, eftir því sem hann
sagði sjálfur: Enga skepnu,
ekki kött, ekki hund, þaðan af
síður páfagauk. Hins vegar held-
ur hann áfram að veiða í vatn-
inu, og hefur þetta 10- 20 net.
Meðan skepnur voru enn í
Vatnskoti, var oft erfitt með hey-
skapinn. Hann varð að sækja út
á heiði, norður að Selkoti, vestur
að Fellsenda og reyndar víðar.
Þá var legið við, meðan á hey-
skap stóð, og reitt heim á hest-
um. Raunar hefur Símon ekki
verið að þvælast þetta með
hrossagreyin, lengur en nauðsyn-
legt var, því hann var fljótur að
tileinka sér tæknina, þar á meðal
bíla. Einn bíla hans stendur enn
fyrir utan hús í Vatnskoti. Það
er að vísu aðeins grindin og nauð-
synlegir hlutir til að knýja bíl-
inn sporum og hafa einhverja
hönd í bagga um það, hvert hann
fer, en Símon á margar góðar
minningar um þennan bíl. Og
eftir að hann hætti að nota hann,
gerði tengdasonur 'hans, maður
Helgu, sér það til skemmtunar
að skrönglast á honum austur um
allt hraun og yfir að Laugarvatni
fyrir norðan Lyngdalsheiði.
—: Mér þótti gaman að því,
sagði Símon, og varð hýr á svip
við þessa upprifjun.
Hann er hættur að vera allan
ársins hring í Vatnskoti. — Mað-
ur er orðinn ekki neitt, sagði
hann, þar sem hann var í óða
önn að greiða net með fingrum.
— Lappirnir eru löngu ónýtar.
Nú er ég næstum alian vetur-
inn hjá Aðalsteini syni mínum,
á Laufskálum í Stafholtstungum.