Vikan - 25.06.1964, Side 43

sig til að komast í gegnum gatið.
I sama bili heyrði ég skell og Al
riðaði, svo féll hann beint áfram.
Vöruskemmudyrnar opnuðust og
einhver hl|óp í burtu. Fótatakið
hafði sömu áhrif og þau, sem mað-
ur heyrir í dularfullum, ógnþrungn-
um, glæpaleikritum í útvarpinu.
Ekill mjólkurvagnsins hafði rank-
að við sér. Hann hafði annaðhvort
beðið eða verið á leiðinni burt þeg-
ar Al rétti höndina í gegnum gatið
til að smokra sér innfyrir. Hann
hafði sparkað í Al og lagt svo á
flótta. Myndi hann koma aftur? Ég
hélt ekki. Það var ólíklegt; að hann
næði sambandi við Marty eða nokk-
urn annan í bráðina, og hvernig
gat hann vitað, hvað við værum
margir? Þegar hann uppgötvaði, að
hann hafði misst af öllum pen-
ingunum, mundi hann sennilega
hlaupa í einum spretti, þangað til
hann kæmist að kanadísku landa-
mörkunum.
Ég lyfti Al og sneri honum við.
Það var stór skurður á höfðinu á
honum og blóðið streymdi úr hon-
um. Ég reyndi eins og ég gat, að
stöðva það með vasaklútnum mín-
um og með því að binda hálsbind-
ið hans undir hökuna á honum. Það
hjálpaði svolítið, en ekki nóg. Hann
var eins og framliðinn háfur.
Hann komst til s|álfs síns, meðan
ég var að bisa við hann, og stau'-
aðist á fætur.
— Hann sló mig, sagði hann
illskulega og átti erfitt með mál,
af því að hann var vankaður og
bindið, sem ég batt undir kjálkana
á honum gerði sitt. — Ég hefði átt
að mola á honum hausinn strax.
Hann slangraði að líkvagninum,
— Hjálpaðu mér inn, sagði hann.
— Við breytum áætluninni. Ég get
ekki beðið hér. Við skulum strax
fara til likbrennslunnar. Við verð-
um að fela þýfið. Þú gerir mig í
stand og fylgir mér heim. Já, það
er það, sem við verðum að gera.
Þú keyrir, Pete, og krossaðu þig
svo við verðum ekki stöðvaðir.
Ég hjálpaði honum inn, og hann
lagðist niður við hliðina á líkkistu
Andrews B. Cash. Svo keyrði ég
líkvagninn út. Við urðum að skilja
hestinn og mjólkurvagninn eftir, þó
að þeir fyndust kannske fyrr fyrir
bragðið. Það voru tíu skemmur til
líkbrennslunnar. Ég krossaði mig
og allt sem ég gat. Ef lögreglubíll
sæi líkvagn á götunni á þessum
tíma nætur . . .
Sem betur fer sá okkur enginn.
Ég fór bakdyramegin upp að lík-
brennslunni og dró andann léttar.
Ég fór út og opnaði vagninn.
— Við erum komnir, sagði ég
við Al, og hann skreiddist á fætur.
Það var ekkert gagn af honum, en
ég tók Andrew B. Cash út og setti
hann á keflin og renndi honum inn
í móttökuherbergið. Al kom á eftir.
Blóðið lak úr honum, vasaklúturinn,
sem ég hafði bundið um sárið á
höfðinu var löngu orðinn gegnvot-
ur- Hann leit út eins og slasaður
hermaður úr fyrstu víglínu. Hann
hafði undarlegan litarhátt.
iiiailiir
dagsi
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR